From Wikipedia, the free encyclopedia
Mohenjo-daro (en sindhi: موئن جو دڙو, "Outeiro dos Mortos";[1][2] en urdú: موئن جو دڑو) é un xacemento arqueolóxico na provincia de Sindh, Paquistán. Construído arredor do 2500 a.C., foi un dos maiores asentamentos da antiga civilización do val do Indo e unha das primeiras cidades importantes do mundo, contemporáneas ás civilizacións do antigo Exipto, Mesopotamia, Creta minoica e Norte Chico. Mohenjo-daro foi abandonado no século XIX a.C. cando a civilización do val do Indo diminuíu e o lugar non foi redescuberto ata a década de 1920. Dende entón realizáronse importantes escavacións no lugar da cidade, que foi designada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1980.[3] O xacemento está ameazado pola erosión e unha restauración inadecuada.[4]
| ||||
| Tipo | xacemento arqueolóxico  | |||
|---|---|---|---|---|
| Descubridor ou inventor | Sir John Marshall (pt)  (1921)Rakhaldas Bandyopadhyay (pt) (1921) | |||
| Parte de | Civilización do val do Indo | |||
| Localización | ||||
| División administrativa | Larkana District, Paquistán (en) | |||
| ||||
| Características | ||||
| Superficie | Patrimonio da Humanidade: 240 ha | |||
Patrimonio da Humanidade  | ||||
| Tipo | Patrimonio cultural → Asia-Oceanía insular | |||
| Data | 1980 (4ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (ii) e (iii) | |||
| Identificador | 138 | |||
Descoñécese o nome orixinal da cidade. Baseado na súa análise dun selo de Mohenjo-daro, Iravatham Mahadevan especulou con que o nome antigo da cidade podería ser Kukkutarma ("a cidade [-rma] do galo [kukkuta]"). A loita de galos puido ter un significado ritual e relixioso para a cidade, con galiñas domesticadas criadas alí con fins sagrados, en lugar de como fonte de alimento. Mohenjo-daro tamén puido ser un punto de difusión para a eventual domesticación mundial das galiñas.[5]
Mohenjo-daro, o nome moderno do sitio, foi interpretado de varias maneiras como "Outeiro dos Mortos" en sindhi e como "Outeiro de Mohan" (onde Mohan é Krishna).[2][6]
Mohenjo-daro está situado ao oeste do río Indo no distrito de Larkana, Sindh, Paquistán, nunha posición central entre o río Indo e o río Ghaggar-Hakra. Está situado nunha cordilleira do Plistoceno no medio da chaira inundable do val do río Indo, a uns 28 quilómetros da cidade de Larkana.[7] A dorsal destacaba durante a época da civilización do val do Indo, permitindo á cidade situarse por riba da inundación circundante, mais as inundacións posteriores soterraron a maior parte da dorsal en depósitos de limo. O Indo aínda flúe ao leste do xacemento, pero o leito do río Ghaggar-Hakra no lado occidental está seco.[8]
Mohenjo-daro foi construído no século XXVI a.C.[9] Foi unha das cidades máis grandes da antiga civilización do val do Indo, tamén coñecida como a civilización Harappa,[10] que se desenvolveu arredor do 3000 a.C. a partir da cultura prehistórica do Indo. No seu apoxeo, a civilización do Indo abranguía gran parte do que hoxe é Paquistán e o norte da India, estendéndose cara ao oeste ata a fronteira iraniana, ao sur ata Gujarat na India e cara ao norte ata un posto avanzado en Bactria, cos principais centros urbanos en Harappa, Mohenjo-daro, Lothal, Kalibangan, Dholavira e Rakhigarhi. Mohenjo-daro foi a cidade máis avanzada do seu tempo, cunha enxeñaría civil e unha planificación urbanística moi sofisticadas.[11] Cando a civilización do Indo entrou en repentino declive arredor do 1900 a.C., Mohenjo-daro foi abandonada.[9][12]
.jpg)
As ruínas da cidade permaneceron indocumentadas durante uns 3700 anos ata que R.D. Banerji, oficial do Arqueological Survey of India, visitou o xacemento entre 1919 e 1920 identificando o que pensou que era unha estupa budista (150-500 d.C.) que se sabía que estaba alí e atopar un raspador de sílex que o convenceu da antigüidade do sitio. Isto levou a escavacións a grande escala de Mohenjo-daro dirixidas por Kashinath Narayan Dikshit en 1924–25 e John Marshall en 1925–26.[13] Na década de 1930 realizáronse importantes escavacións no lugar baixo o liderado de Marshall, D. K. Dikshitar e Ernest Mackay. Mortimer Wheeler e o seu aprendiz, Ahmad Hasan Dani, levaron a cabo outras escavacións en 1945. As últimas grandes series de escavacións foron realizadas en 1964 e 1965 por George F. Dales. Despois de 1965 prohibíronse as escavacións debido aos danos causados pola intemperie nas estruturas expostas e os únicos proxectos permitidos no lugar foron escavacións de salvamento, levantamentos superficiais e proxectos de conservación. Na década de 1980, grupos de sondaxes alemáns e italianos dirixidos por Michael Jansen e Maurizio Tosi empregaron técnicas arqueolóxicas menos invasivas, como documentación arquitectónica, levantamentos superficiais e sondaxes localizadas, para recoller máis información sobre Mohenjo-daro.[3] Unha perforación de núcleo seco realizada en 2015 polo Fondo Nacional de Paquistán para Mohenjo-daro revelou que o xacemento era máis grande que a área desenterrada.[14]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
