grupo de persoas dun estado presente noutro estado para representar oficialmente. o seu estado de procedencia From Wikipedia, the free encyclopedia
Unha misión diplomática ou misión no estranxeiro[1] é un grupo de persoas dun estado ou dunha organización presente noutro estado para representar oficialmente o estado ou organización de envío no estado receptor. Na práctica, a expresión misión diplomática normalmente denota a misión residente, é dicir, a embaixada, que é a oficina principal dos representantes diplomáticos dun país noutro país. Aínda que non é necesario, adoitan estar na capital do estado receptor.
_4.jpg)
Os consulados, por outra banda, son misións diplomáticas máis pequenas que normalmente están situadas nas principais cidades do estado receptor (pero poden situarse na capital, normalmente cando o país emisor non ten embaixada alí). Ademais de ser unha misión diplomática no país en que se atopa, tamén pode ser unha misión permanente non residente nun ou máis outros países. Polo tanto hai embaixadas residentes e non residentes.[2][3][4][5]
As misións diplomáticas existen desde que existen estados. As cidades-estado gregas cambiaban oradores entre elas e Roma enviaba legados. En todos estes casos, as misións eran puntuais, destinadas a cumprir unha misión específica como os casos de negociacións políticas ou comerciais. Este sistema durou séculos e os monarcas europeos enviaban embaixadores para negociaren un territorio ou a paz ou para organizaren relacións económicas.
O modelo actual de redes de misións diplomáticas permanentes tivo a súa orixe no Imperio Bizantino. Posteriormente, no século XV, os diferentes estados italianos estabeleceron misións diplomáticas permanentes xunto as grandes potencias.
En 1815, o Congreso de Viena uniformizou internacionalmente a clasificación e o protocolo seguido polas misións diplomáticas.
Debido ao aumento acentuado do número dos estados soberanos despois da segunda guerra mundial e ás novas doutrinas das Nacións Unidas, foi necesaria a reforma das regras das relacións diplomáticas de modo que se adaptasen ao conxunto dos novos países.
Un país pode ter varios tipos diferentes de misións diplomáticas noutro país:
O xefe dunha embaixada é coñecido como embaixador ou alto comisionado. O termo embaixada úsase tamén para a sección dun edificio en que se realiza o traballo da misión diplomática, mais en rigor é a propia delegación diplomática, mentres que o espazo de oficinas e o traballo diplomático realizado se chama chancelaría. Polo tanto, tecnicamente a embaixada traballa na chancelería.
Os membros dunha misión diplomática poden residir dentro ou fóra do edificio que ten a chancelería da misión, e as súas residencias privadas gozan dos mesmos dereitos que as instalacións da misión en canto á inviolabilidade e protección.[7]
Todas as misións nas Nacións Unidas coñécense simplemente como misións permanentes, mentres que as misións dos estados membros da UE na Unión Europea se coñecen como representacións permanentes, e o xefe da misión é normalmente representante permanente e embaixador. As misións da Unión Europea no exterior coñécense como delegacións da UE. Algúns países teñen unha nomenclatura máis particular para as súas misións e persoal: unha misión do Vaticano está encabezada por un nuncio (procedente da palabra latina para "enviado") e, en consecuencia, coñécese como nunciatura apostólica. Baixo o goberno de Muamar al-Qadafi, as misións de Libia empregaron o nome de oficina popular, encabezada por un secretario.
As misións entre os países da Commonwealth coñécense como altas comisións e os seus xefes son altos comisarios.[8] En xeral, os embaixadores e os altos comisarios son considerados como equivalentes en status e funcións, e tanto as embaixadas como as altas comisións son misións diplomáticas.[9][10]
No pasado, unha misión diplomática encabezada por un funcionario de rango inferior (un enviado ou un ministro residente) coñecíase como legación. Dado que as filas de enviado e ministro residente están efectivamente obsoletas, a designación de legación xa non se usa na actualidade.
Un consulado é similar a unha oficina diplomática, mais céntrase en tratar con persoas e empresas individuais, tal e como define o Convenio de Viena sobre relacións consulares. Un consulado ou consulado xeral é xeralmente un representante da embaixada en lugares fóra da capital.[8] Por exemplo, as Filipinas teñen a súa embaixada Washington, D.C., mais tamén mantén sete consulados xerais e catro consulados noutros lugares dos Estados Unidos. O responsable dun consulado ou consulado xeral coñécese respectivamente como cónsul ou cónsul xeral. Tamén se poden prestar servizos similares na embaixada (para atender á rexión da capital) no que normalmente se chama sección consular.
En casos de disputa, é común que un país chame o seu xefe de misión como sinal do seu malestar. Isto é menos drástico que cortar completamente as relacións diplomáticas e a misión seguirá funcionando de xeito máis ou menos normal, mais dirixida por un encargado de negocios (normalmente o subxefe de misión) que pode ter poderes limitados. Un encargado de negocios ad interim tamén encabeza a misión durante o período intermedio entre o final do mandato dun xefe de misión e o comezo doutro.
Contrariamente á crenza popular, as misións diplomáticas non gozan de status extraterritorial e xeralmente non son territorio soberano do estado representado.[11] Pola contra, as instalacións das misións diplomáticas seguen baixo a xurisdición do estado anfitrión, mentres que a Convención de Viena sobre relacións diplomáticas concede privilexios especiais (como a inmunidade á maioría das leis locais). Os propios diplomáticos aínda conservan a inmunidade diplomática completa e (como adherentes á Convención de Viena) as autoridades do país anfitrión non poden entrar nas instalacións da misión sen o permiso do país representado, nin sequera para sufocar un incendio. As regras internacionais designan un ataque contra unha embaixada como un ataque contra o país que representa.[12] O termo "extraterritorialidade" aplícase a miúdo ás misións diplomáticas, pero normalmente só neste sentido máis amplo.
Como as autoridades do país anfitrión non poden entrar na embaixada do país representante sen permiso, as embaixadas son ás veces empregadas por refuxiados que escapan do país anfitrión ou dun terceiro país. Por exemplo, os cidadáns de Corea do Norte, que serían arrestados e deportados da China ao seren descubertos, buscaron acubillo en varias embaixadas de terceiros países na China. Unha vez dentro da embaixada, pódense empregar canles diplomáticos para resolver o problema e enviar os refuxiados a outro país.
Entre as violacións notables da extraterritorialidade das embaixadas inclúense as repetidas invasións da embaixada británica en Pequín (1967),[13] a crise dos reféns na embaixada estadounidense en Teherán (1979-1981) e a crise dos reféns da embaixada xaponesa na residencia do embaixador en Lima (1996-1997).
O Convenio de Viena establece:
As funcións dunha misión diplomática consisten, entre outras cousas, en representar o estado emisor no estado receptor; protexer no estado receptor os intereses do estado emisor e dos seus nacionais, dentro dos límites permitidos polo dereito internacional; negociar co goberno do estado receptor; constatar por todos os medios legais as condicións e evolucións no estado receptor e informar ao respecto o goberno do Estado emisor; promover relacións de amizade entre o estado emisor e o estado receptor e desenvolver as súas relacións económicas, culturais e científicas.[14]
As misións diplomáticas entre membros da Commonwealth de Nacións non se chaman embaixadas senón altas comisións, porque as nacións da Commonwealth comparten unha relación diplomática especial. En xeral espérase que unha embaixada dun país da Commonwealth nun país non da Commonwealth faga o mellor para prestar servizos diplomáticos a cidadáns doutros países da Commonwealth se o país do cidadán non ten unha embaixada nese país. Os cidadáns canadenses e australianos gozan dunha cooperación aínda maior entre os seus respectivos servizos consulares, tal e como se recolle no Acordo para compartir servizos consulares entre o Canadá e Australia. O mesmo tipo de procedemento tamén o seguen de xeito multilateral os estados membros da Unión Europea (UE). Os cidadáns europeos que precisen axuda consular nun país sen representación diplomática ou consular do seu propio país poden recorrer a calquera misión consular ou diplomática doutro estado membro da UE.
Os dereitos e inmunidades (como a inmunidade diplomática) das misións diplomáticas están codificados na Convención de Viena sobre relacións diplomáticas.
Algunhas cidades poden acoller máis dunha misión do mesmo país. En Roma, moitos estados manteñen misións separadas para Italia e para a Santa Sé. Non é habitual que estas misións compartan locais nin persoal diplomático. Na actualidade, só as misións iraquís en Italia e na Santa Sé comparten locais; con todo, noméanse dous embaixadores, un para cada país. No caso das axencias alimentarias das Nacións Unidas, o xefe de misión na República Italiana adoita estar acreditado como representante permanente. Os Estados Unidos manteñen unha misión separada ante as axencias das Nacións Unidas en Roma, cun xefe que é o embaixador dos Estados Unidos nas axencias de alimentación e agricultura das Nacións Unidas.
Varias cidades acollen tanto embaixadas ou consulados como representantes permanentes en organizacións internacionais, como Nova York (Nacións Unidas), Washington, D.C. (Organización de Estados Americanos) e Bruxelas (Unión Europea e Organización do Tratado do Atlántico Norte).
Nalgúns casos, unha embaixada ou consulado divídese entre dous lugares da mesma cidade: por exemplo, Calcuta na India acolle dúas altas comisións adxuntas de Bangladesh, unha en Park Circus e outra aberta con posterioridade na rúa Mirza Galib, para reducir a masificación.
Os gobernos dos estados non recoñecidos polo estado receptor e dos territorios que non pretenden ser estados soberanos poden establecer oficinas no estranxeiro que non teñan o status diplomático oficial tal e como o define a Convención de Viena. Exemplos disto son as oficinas de representación económica e cultural de Taipei que representan o goberno da República da China, as oficinas de representación de Somalilandia en Londres, Addis Abeba, Roma e Washington, D.C. ou as Oficinas Económicas e Comerciais de Hong Kong que representan o goberno dese territorio. Tales oficinas asumen algunhas das funcións non diplomáticas dos postos diplomáticos, como promover intereses comerciais e prestar asistencia aos seus cidadáns e residentes. Non obstante non son misións diplomáticas, o seu persoal non é diplomático e non ten visados diplomáticos, aínda que pode haber lexislación que prevé inmunidades persoais e privilexios fiscais, como por exemplo no caso das oficinas de Hong Kong en Londres e Toronto.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
