Matthias Jakob Schleiden

Matthias Jakob Schleiden, nado en Hamburgo o 5 de abril de 1804 e morto en Francoforte do Meno o 23 de xuño de 1881, foi un célebre botánico alemán autor, xunto ao seu compatriota e amigo o fisiólogo Theodor Schwann, da teoría celular.

Matthias Jakob Schleiden

Biografía
Nacemento	5 de abril de 1804 Hamburgo, Alemaña
Morte	23 de xuño de 1881 (77 anos) Frankfurt, Alemaña
Lugar de sepultura	Cemitério de Frankfurt am Main (pt)
Rector of the University of Jena (en)
outubro de 1861 – abril de 1862
Rector of the University of Jena (en)
abril de 1859 – outubro de 1859
Catedrático
Datos persoais
Educación	Universidade de Jena Universidade de Gotinga
Actividade
Campo de traballo	Bioloxía
Lugar de traballo	Jena
Ocupación	biólogo, filósofo, botánico, profesor universitario, fisiólogo
Empregador	Universidade de Frankfurt Universidade de Ciencias Aplicadas RheinMain Universidade de Jena Universidade Imperial de Dorpat
Membro de	Academia de Ciências da Saxônia (pt) (membro estranxeiro) (1872–) Academia de Ciências da Saxônia (pt) (membro ordinario) (1864–1872) Academia de Ciências da Saxônia (pt) (membro estranxeiro) (1863–1864) Academia de Ciências da Saxônia (pt) (membro ordinario) (1849–1863) Academia das Ciencias de San Petersburgo Leopoldina Academia de Ciencias de Baviera Academia de Ciencias de Rusia
Obra
Doutorando	Karl Eugen von Mercklin (pt)
Abreviación dun autor en botánica	Schleid.
Familia
Irmáns	Heinrich Schleiden
Parentes	Rudolf Schleiden, curmán entregue
Descrito pola fonte	Hamburgische Biografie Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Un ano despois de que Schleiden publicara a súa teoría celular das plantas, o Schwann estendeuna aos animais, unificando así a botánica e a zooloxía baixo unha teoría común.

Schleiden foi un dos primeiros científicos alemáns en adherirse ás teses evolucionistas de Charles Darwin.

Traxectoria

Despois de estudar dereito en Heidelberg desde 1824, en 1826 obtén o grao de doutor. Comezou a traballar como avogado en Hamburgo, pero despois dun curto período cambia e, desde 1832, estuda ciencias naturais, especialmente o que verdadeiramente o apaixonaba, a botánica, na universidade de Gotinga.

Die Entwickelung der Meduse (O desenvolvemento das medusas), da obra Das Meer (O mar), de Schleiden.

En 1835 vai a Berlín a estudar na universidade co seu tío, o botánico Johann Horkel, que o anima a estudar embrioloxía.

En Berlín traballa no laboratorio de Johannes Müller, xunto con Theodor Schwann, do que se fixo moi amigo.

Obtén o grao de doutor en filosofía (medicina) na universidade de Jena en 1839, sendo nomeado o ano seguinte profesor asociado de botánica na Facultade de Medicina desta universidade, na que foi profesor até 1862.

Despois, entre 1863 e 1864, foi profesor de antropoloxía na universidade de Dorpat, (Tartu, Estonia) e despois de 1864 profesor privado en Dresden, Darmstad, Wiesbaden e Frankfurt.

En 1844 fundou, con Carl Nägeli a Zeitschrift für wissenschaftliche Botanik.

Home de carácter polémico, burlouse dos botánicos do seu tempo, que se limitaban a nomear e describir as plantas, e en responder a preguntas de taxonomía.

Contrariamente aos botánicos da época, Schleiden utiliza principalmente o microscopio para estudar os vexetais,^[1] e concibiu a idea de que estaban compostos por unidades recoñecíbeis ou células, destacando a importancia do núcleo celular, descuberto polo botánico escocés Robert Brown (1773-1858), e o seu papel na división celular.

No seu libro Beiträge zur Phytogenesis (Contribucións á fitoxénese, 1838), afirma que o crecemento das plantas se produce pola xeración de células novas que, segundo as súas especulacións, propagaríanse a partir dos núcleos celulares das vellas.

Aínda que posteriores descubrimentos mostraron o seu erro respecto ao papel do núcleo na mitose ou división celular, o seu concepto de célula como unidade estrutural común a todas as plantas, tivo o efecto de atraer a atención dos científicos cara aos procesos vitais que se producían a nivel celular.

Obra

Entre as súas publicacións destacan:

• "Einige Blicke auf die Entwicklungsgeschichte des vegetabilischen Organismus bei den Phanerogamen", in Archiv für Naturgeschichte 3, páxs. 289-320. (1837).
• "Beiträge zur Phytogenesis" in Archiv für Anatomie, Physiologie und wissenschaftliche Medicin (1838), páxs. 137-176.
• Grundzüge der wissenschaftlichen Botanik nebst einer methodologischen Einleitung als Anleitung zum Studium der Pflanze (Part 1-2) (2 volumes, 1842-1843). Leipzig: Müller.
• "Ueber die Wichtigkeit des Mikroskops in allen Zweigen der Naturwissenschaft" in Archiv der Pharmacie, eine Zeitschrift des Apotheker-Vereins in Norddeutschland, 87, páxs. 68-82, 291-310. (1844).
• Die Bedeutung der Juden für den Erhaltung und Weiderbelebung der Wissenschaften (1877).
• Die Pflanze und ihr Leben. Populäre Vorträge. Leipzig: Engelmann. (1848).
• Grundzüge der wissenschaftlichen Botanik (1861).