María de Villarino

María de Villarino, nada en Chivilcoy, Provincia de Buenos Aires, en 1905 ou 1909 e finada en Buenos Aires o 6 de xuño de 1994, foi unha escritora e poeta arxentina.

María de Villarino

Biografía
Nacemento	1905 Chivilcoy, Arxentina (pt)
Morte	6 de xuño de 1994 (88/89 anos) Buenos Aires, Arxentina
Educación	Universidad Nacional de La Plata
Actividade
Ocupación	escritora, poetisa
Xénero artístico	Poesía
Premios
(1982)  Gran Pemio de Honor da SADE
Descrito pola fonte	Dictionary of Women Worldwide

Traxectoria

Durante a súa mocidade, obtivo un profesorado en literatura, graduándose na Facultade de Filosofía e Letras da cidade da Prata, cidade na que estivo radicada, desenvolveu practicamente toda a súa obra e onde exerceu como docente. Posteriormente, foi unha asidua colaboradora do xornal arxentino La Nación e das revistas Sur, Nosotros e Humanidades.^[1]

Cos poemas reunidos en Tiempo de angustia (1938) obtivo o Premio Municipal e recibiu en 1982 o Gran Premio de Honra da Sociedada Arxentina de Escritores (SADE). Presidiu a SADE no período 1973-75 e o seu relato autobiográfico Luz de memorias obtivo o Premio Nacional en 1948. En 1950 publicou un segundo volume de narracións, La rosa no debe morir, e outras das súas obras poéticas foron: Calle apartada, Nuevas coplas de Martín Fierro, Junco sin sueño, Elegía del recuerdo e Los nombres de la vida: ciento y un sonetos^[2].

Traduciu ao castelán o poemario Pranto matricial de Valentín Paz-Andrade 1955).

Notas

1. "María de Villarino" (en castelán). Páxina oficial da Fundación Konex. Consultado o 17 de decembro de 2011.
2. "Efemérides" (en castelán). Ministerio de Educación. Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 17 de decembro de 2011.