José Remuiñán Barreiro

José Remuiñán Barreiro,^[1] coñecido como Ricardito ou Simeón, nado en Parada (Ordes) cara a 1911 e finado en Pazos (Monfero) o 31 de outubro de 1949, foi un guerrilleiro antifranquista galego.

José Remuiñán Barreiro

Biografía
Nacemento	1911 Parada, España
Morte	31 de outubro de 1949 (37/38 anos) Pazos, España
Causa da morte	morte en combate, ferida por arma de fogo
Outros nomes	Ricardito Simeón
Actividade
Ocupación	maquis
Membro de	Exército Guerrilleiro de Galicia
Carreira militar
Conflito	guerra civil española

Traxectoria

Ingresou na guerrilla ao rematar a guerra civil. A partir de 1944 foi lugartenente de Benigno Andrade García "Foucellas". Foi reclamado polo Xulgado Militar da Coruña en setembro de 1946.^[2] Acompañou a Foucellas dende 1947 como número dous da V Agrupación do Exército Guerrilleiro de Galicia. Procesado na causa 262/48 por agresión a forza armada e homicidio, foi reclamado polo Xulgado Militar Eventual número 2 de Santiago de Compostela xunto con Benigno Andrade en xuño de 1948.^[3] O Xulgado Especial de Accidentes Ferroviarios da Oitava Rexión Militar publicou en outubro de 1948 unha requisitoria contra el e José María Díaz Pan, Emilio Claudio Díaz, Enrique Ferreirós Candamo, Francisco Rey Balbís, José Pedreira de la Iglesia, José Blanco Núñez, Jesús Valeiro Gómez, José Antonio Cortiñas Blas e Antonio López Arias.^[4]

Despois da desfeita da V Agrupación en maio de 1948, volveu á IV Agrupación integrándose no Destacamento Arturo Cortizas liderado por Adolfo Allegue Allegue "Riqueche". O 8 de xaneiro de 1949 participou con Benigno Andrade, Antonio López Arias, Manuel Bastida Franco e José Blanco Núñez na morte de José Couceiro Taboada, subcabo de Somatén, xefe de Falange e mestre e da súa muller María Constela en Soutelo de Montes. Morreu probablemente o 31 de outubro de 1949 en Pazos (San Fiz de Monfero) co resto do seu destacamento cercado pola Garda Civil. Nun primeiro momento non foi identificado o seu cadáver, sinalando a Garda Civil que se trataba de Juan Gabeiras Barro.

Como represalia por unirse á guerrilla, oito membros da súa familia foron deportados á provincia de Burgos.^[5] A súa nai Antonia Barreiro Recouso morreu no desterro, nas proximidades de Villahoz o 22 de abril de 1949. A traxedia desta familia inspirou o poema de Luís Seoane "Verdadeiro sucedido nun Nadal" do libro A maior abondamento.

Notas

1. En moitas publicacións o seu apelido aparece escrito como Ramuñán.
2. La Voz de Galicia, 17-9-1946, p. 5.
3. El Correo Gallego, 17-6-1948, p. 2.
4. "Requisitoria", La Voz de Galicia, 20-10-1948, p. 2.
5. Os desterros: outra forma de represión da guerrilla antifranquista

Véxase tamén

Bibliografía

• Pazos Gómez, Manuel (2011). A guerra silenciada. Mortes violentas na comarca de Ordes 1936-1952. Ordes: Asociación Cultural Obradoiro de Historia. pp. 64–65. ISBN 978-84-614-8181-1.
• Otero Roberes, Carmen; Sobrino Ceballos, Juan; Domínguez Ferro, Manuel (2001). "Fuxidos na fraga. Episodios da guerrilla antifranquista nas terras do Eume" (PDF). Cátedra. Revista eumesa de estudios (8): 205–235. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 21 de setembro de 2011. Consultado o 31 de decembro de 2018.
• Redondo Abal, Francisco Xavier (2006). Botarse ao monte. Censo de guerrilleiros antifranquistas na Galiza (1939-1965). Sada: Do Castro. ISBN 84-8485-231-8.