poeta portugués From Wikipedia, the free encyclopedia
José Régio, pseudónimo de José Maria dos Reis Pereira, nado en Vila do Conde o 17 de setembro de 1901 e finado no mesmo lugar o 22 de decembro de 1969) foi un escritor, poeta, dramaturgo, novelista, contista, ensaísta, cronista, crítico, autor de diario, memorialista, epistológrafo e historiador da literatura portuguesa, para alén de editor e director da influente revista literaria Presença, deseñador, pintor, e gran coñecedor e coleccionador de arte sacra e popular. Ten unha biblioteca e unha escola secundaria co seu nome en Vila do Conde e en Portalegre unha escola de ensino básico.[1]
(2020) | |
Nome orixinal | (pt) José Maria dos Reis Pereira |
---|---|
Biografía | |
Nacemento | 17 de setembro de 1901 Vila do Conde, Portugal |
Morte | 22 de decembro de 1969 (68 anos) Vila do Conde, Portugal |
Causa da morte | infarto agudo de miocardio |
Relixión | Igrexa católica |
Educación | Universidade de Coímbra |
Actividade | |
Ocupación | poeta, escritor, dramaturgo |
Pseudónimo literario | José Régio |
Familia | |
Irmáns | Júlio Maria dos Reis Pereira |
Descrito pola fonte | Q130368343 >>>:Régio, José, 1899-1969, |
Páxina web | regio.pt |
Naceu en Vila do Conde, fillo do ourive José Maria Pereira Sobriño e de Maria da Conceição Reis Pereira, e aí viviu até acabar o quinto ano do instituto. Aínda mozo publicou os seus primeiros poemas nos xornais vilacondenses A República e O Democrático, dirixidos polo seu tío e padriño António Maria Pereira Júnior.
Despois dunha breve e infeliz pasaxe por un internado do Porto (que serviu de materia novelable para Unha gota de sangue), aos dezaoito anos foi para Coímbra, onde se licenciou en Filologia Românica en 1925 coa tese As correntes e as individualidades na moderna poesia portuguesa.[2] Esta tese na época pasou un pouco ignorada, unha vez que valorizaba poetas case descoñecidos na altura, como Fernando Perssa e Mário de Sá-Carneiro; mais, en 1941, foi ampliada e publicada co título Pequena história da moderna poesia portuguesa.
Foi en 1927 que José Régio comezou a ensinar Portugués e Francés nun instituo no Porto, até 1928, e a partir dese ano en Portalegre, onde ensinou gran parte da súa vida no entón Liceu Nacional de Portalegre (actual Escola Secundaria Mouzinho da Silveira) de 1929 a 1962, ano en que se xubilou do servizo docente. Mantívose en Portalegre até 1966, cando regresou definitivamente a Vila do Conde.
En 1927, con Branquinho da Fonseca e João Gaspar Simões, fundou a revista Presença, que veu a ser publicada, irregularmente, durante trece anos. Esta revista veu a marcar o segundo modernismo portugués, que tivo como principal impulsionador e ideólogo a José Régio, que tamén escribiu en xornais e revistas como Seara Nova, Ler, O Comércio do Porto, o Diário de Lisboa, o Diario Popular e o Diário de Notícias, Contemporânea[3] (1915-1926), Renovação (1925-1926)[4], Movemento (1933-1934), Princípio (1930), Suroeste (1935), Altura (1945), Mundo Literário (1946-1948), Variante (1942-43) e na revista luso-brasileira Atlântico entre moitas outras, portuguesas, ultramarinas, rexionais e locais.
Como escritor, José Régio é considerado un dos grandes creadores da moderna literatura portuguesa. Reflcetiu en toda a súa obra problemas relativos ao conflito entre o Home e Deus, o artista e a sociedade, o Eu e os outros. Construíu a súa poderosa arte poética e ficcional nun ton misticista e nun intimismo psicoloxista con que analizaba a problemática das relacións humanas e da soidade do individuo, procedendo ao mesmo tempo a unha dolorosa autoanálise.
A pesar do réxime conservador de entón, Régio mantívose fiel aos seus ideais de socialista cristián[5] e tivo durante a súa vida unha participación activa, aínda que moderada, na vida pública, sen na súa escrita condescender cunha mera contestación panfletaria. Debido á súa posición independente polemizou con escritores oriundos do neorrealismo, do concretismo, do experimentalismo e do formalismo, defendendo o ideal presencista dunha arte pola vida, fortemente individualista e que expresase con sinceridade as máis íntimas emocións do artista - nas cales atribúe especial relevancia aos dilemas morais e á indagación relixiosa. Mais se a inspiración do artista fose predominantemente social, habería que expresala con independencia de calquera programa políticos (e Régio así o demostrou na súa poesía social de Fado, A Chaga do Lado e Cântico Suspenso), o que representou un desafío moi contestado naquela época de estritos aliñamentos.
En Coímbra, no Café Central, reuníase o grupo de mozos da Presença, incluíndo João Gaspar Simões e Branquinho da Fonseca, "cenáculo onde Régio realmente pontificava".[6] Despois, nos seus anos de Alentejo, Régio presidiu a nova conversa no Café Central, agora de Portalegre, que integraba entre outros o médico Feliciano Falcão, o pintor Arsénio da Ressurreição e o capitán Carlos Saraiva e por onde pasaron, en cumprimento do servizo militar no Cuartel de San Francisco, os milicianos David Mourão-Ferreira (marzo a xuño de 1952) e Eugénio Lisboa (feb. 1954 a feb. 1955).
Xa os últimos anos da súa vida, Régio foi de novo a figura tutelar dunha conversa que reunía semanalmente no Diana-Bar da Póvoa de Varzim, ou no restaurante Marisqueira en A-Velo-Mar (o "grupo dos sábados") a que comparecían regularmente Manuel de Oliveira, Luís Amaro de Oliveira, João Francisco Marques, Orlando Taipa, Flávio Gonçalves e Pacheco Neves e a que se xuntou Agustina Bessa-Luís.[7]
Durante o tempo que pasou no Alentejo, e para apoiar as súas apetencias de coleccionista, Régio desenvolveu un pequeno negocio de comercio e restauración de antigüidades, e empregou artífices pola súa conta para recuperar as súas propias pezas e aquelas que vendía.
Veu así a reunir unha extensa e preciosa colección de antigüidades e de arte sacra alentejanas que vendeu ao Concello de Portalegre en 1964, coa condición de que este comprase tamén o edificio da pensión onde vivira e de o transformar en casa-museo. Providenciou de igual modo para a súa casa de Vila do Conde e hoxe en día ambas as dúas casas de Vila do Conde e de Portalegre son casas-museo onde se expón un rico acervo de arte sacra e de arte popular, as dúas predilecións artísticas de Régio.
Algúns dos seus libros foron ilustrados polo seu irmán, o pintor Julio/Saúl Días, outros polo propio Régio, entre unha pléiade de ilustradores que se inspiraron na súa obra, incluíndo Bernardo Marques, Cámara Leme, Lima de Freitas, Stuart Carballeiras, entre moitos outros.
Grande apreciador de cinema, colaborou activamente con varios cineastas, sobre todo con Manoel de Oliveira que realizou filmes coa súa asesoría e outros inspirados na súa obra.
En 1965 Amália Rodrigues gravaría 'Fado portugués' de José Régio, nun LP que recibiría o nome da composición de abertura: Amália Rodrigues – Fado portugués.[8]
Recibiu en 1961 o Premio Diario de Noticias por As monstruosidades vulgares; en 1963 o gran Premio de Novelística da Sociedade Portuguesa de Escritores por Hai máis mundos; en 1970, a título póstumo, o Premio Nacional de Poesía da Secretaría de Estado da Información e Turismo (SEIT) por Música Ligeira.
En Portalegre hai unha casa museo de José Régio[9] e outra en Vila do Conde[10].
Foi irmán do poeta, pintor e enxeñeiro Júlio Maria dos Reis Pereira, que como artista plástico asinaba Julio e como poeta Saúl Dias. Tivo dous irmáns máis que se dedicaron ás artes plásticas, Apolinário José (1917-2000) e João Maria (1922-2009) e aínda un outro, Antonino Maria (1905-1965), que emigrou mozo para o Arrecife, Pernambuco. Dúas irmás morreron cedo. Nunca casou, mais non era célibe: do seu sentimento amoroso dá conta o seu Soneto de Amor.[11]
Grande fumador, acabou morrendo vítima de ataque cardíaco.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.