From Wikipedia, the free encyclopedia
Os iteróns son secuencias de ADN repetidas seguidas que xogan un importante papel na regulación do número de copias de plásmidos en células bacterianas. Os iteróns son un dos tres elementos regulatorios negativos atopados en plásmidos que controlan o seu número de copias. Os outros son os ARNs antisentido e os ARN contratranscritos (ARNct ou ctRNA). Aos iteróns únense unhas proteínas iniciadoras de replicación (Rep) específicas dos plásmidos, que forman un complexo con eles para conseguir o requirido efecto regulatorio, promovendo ou inhibindo a replicación do plásmido.[1][2]
Os iteróns exercen un importante papel na replicación dos plásmidos. A orixe de replicación dun plásmido que contén iteróns pode conter uns cinco iteróns dunhas 20 pares de bases de lonxitude total. Estes iteróns proporcionan un sitio de saturación para proteínas receptoras iniciadoras e promoven a replicación, incrementando así o número de copias do plásmido nunha determinada célula.[1]
Hai catro factores limitantes principais que causan que se impida a iniciación da replicación nos iteróns:[1]
Outra limitación menos frecuente nos iteróns é a presenza de repeticións extra. Se un plásmido contén unha cantidade extra de iteróns fóra do sitio de saturación isto pode diminuír o número de copias do plásmido. En contraste, eliminar estes iteróns extra incrementa o número de copias.[1]
Os plásmidos teñen unha estrutura moi similar cando están baixo o control de iteróns. Esta estrutura consiste nunha orixe de replicación augas arriba dun xene que codifica a a proteína iniciadora da replicación. Os propios iteróns cobren a metade da orixe de replicación.[2] Xeralmente, os iteróns do mesmo plásmido están altamente conservados, mentres que se comparamos iteróns de diferentes plásmidos aínda mostran homoloxía, pero non están tan conservados. Isto suxire que os iteróns poden estar evolutivamente relacionados.[3]
A proteína iniciadora da replicación (Rep) xoga un papel clave na iniciación da replicación en plásmidos. Na súa forma monómera, a Rep únese a un iterón e promove a replicación. A propia proteína contén dous dominios globulares independentes N-terminal e C-terminal que se unen a dous dominios do iterón. Ao contrario, a versión dímera da proteína é xeralmente inactiva á hora de unirse ao iterón; porén, únese ao operador repE. Este operador contén a metade da secuencia do iterón, o que o capacita para unirse ao dímero e promover a expresión xénica.[2][4]
Os plásmidos que conteñen iteróns están todos organizados estruturalmente de maneira moi similar.[2] O xene para as proteínas Rep adoita atoparse augas abaixo da orixe de replicación.[5] Isto significa que os propios iteróns regulan a síntese das proteínas Rep.[6][7]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.