Espectador

O espectador ou audiencia é quen aprecia unha obra ou asiste a un espectáculo. Por definición é o suxeito que o autor dunha obra constrúe para que a aprecie. O papel do espectador está predefinido segundo a vontade do autor, con todo o suxeito que na realidade percibe a obra pode non axustarse ao que o autor da obra esperaba.

Persoas na procesión do Cristo do Gran Poder tomando fotografías.

Espectadores nun acuario vendo nadar a un tiburón balea.

No teatro en particular, o espectador reviste unha importancia fundamental non só como destinatario da representación senón tamén pola comunicación privilexiada que se establece entre el e o actor en escena.

Nun espectáculo en vivo, a condición óptima para o éxito do mesmo é a empatía entre o que actúa e o que mira, facendo que a persoa do público participe na narración.

Segundo Peter Brook, o espectador é unha do tres cordas que o actor debe sempre manter equilibradas. Inclinarse a favor do espectador fai preponderante o aspecto de exhibición da representación teatral mentres unha escasa atención ao destinatario da representación pode chegar a facela débil e privada de sentido, se non na elaboración privada de quen o executa.

O teatro do século XX modificou profundamente a concepción clásica do espectador. Visto no pasado como un elemento pasivo, importante só porque era necesario para unha representación (da que constitúe o destinatario), varios directores e autores subliñaron en cambio a importancia do mesmo como elemento activo.

O espectador no teatro

A evolución do concepto de espectador no espectáculo en vivo desenvolveuse á vez que o cambio da dramaturxia e do modo de pensar o teatro e por tanto tamén do espazo escénico: se até o século XIX o escenario encarnaba unha situación distinta da realidade para tentar imitala, no século XX os actores e os espectadores reúnense a miúdo no mesmo espazo, como no Apocalypsis Cum Figuris de Jerzy Grotowsky, que neutraliza a separación do espazo introducindo ao espectador na representación ou nalgunhas obras de Pirandello que fai iniciar a representación no vestíbulo cando o público espera para entrar na sala ou moitas veces participan do evento en primeira persoa (exemplo son algúns espectáculos do Circo do Sol que levan aos espectadores a responder preguntas directas dos actores).

No teatro de variedades, no cabaré e o café cantante, o espectador é de vital importancia para a representación porque a miúdo decide o resultado mesmo do espectáculo: libre de asubiar, rir, gritar, desvinculado dos límites impostos polo rigoroso respecto "á platea", modifica sensiblemente o desenvolvemento dun evento, volvéndose parte activa do mesmo.

El Espectador, de Ortega

José Ortega y Gasset escribiu unha gran cantidade de artigos, reunidos posteriormente nun oito tomos, publicados entre 1916 e 1934, co título El Espectador.^[1]

Notas

1. José Ortega y Gasset en filosofia.org