From Wikipedia, the free encyclopedia
En termos musicais, a escola franco-flamenga foi un movemento de renovación musical do Renacemento que se desenvolveu a partir do século XV nos Países Baixos borgoñóns antes de se espallar por toda a Europa[1]. Caracterizouse polo gran desenvolvemento da polifonía e iniciou, así, as bases da harmonía moderna. O estilo franco-flamengo, que logrou unha grande difusión grazas á invención da imprenta, é considerado como o primeiro estilo internacional despois da uniformización do canto gregoriano no século IX. A escola franco-flamenga esténdese sobre todo no período de 1420 a 1600, onde se distinguen cinco xeracións sucesivas de compositores.
Mentres a Guerra dos Cen Anos entre a Francia e a Inglaterra chegaba á súa fin, algúns países non abranguidos co conflito, como os Países Baixos e Borgoña, coñecían a paz e a prosperidade económica. O desenvolvemento das fábricas, principalmente téxtiles, nos Países Baixos (Hainaut, Condado de Flandres, Principado de Liexa, Ducado de Luxemburgo e Brabante) contribúe tamén ao desenvolvemento das artes. Durante case dous séculos, eses países foron, xa que logo, escenario do principal centro cultural de Europa.
Os compositores da escola franco-flamenga non se contentaron con permanecer no seu país, senón que viaxaron para traballar en numerosos países europeos, fundamentalmente Italia, España, Francia e Alemaña, onde fixeron coñecer o seu estilo. Deste xeito, o estilo se espallouse axiña, coa axuda do desenvolvemento da imprenta.
O carácter da polifonía flamenga foi fortemente influído pola escola inglesa. Esta última, caracterizada pola superposición de terzas, sobre todo no "fauxbourdon", chegou a Francia como consecuencia de ser invadida pola Inglaterra de Guillerme I de Inglaterra, o Conquistador. Alí atoparon un notable éxito as composicións dun músico, matemático e astrónomo inglés, John Dunstable, autor de cancións sacras e profanas. Este foi un dos compositores máis influentes de todos os tempos.
Desta produción inglesa, os compositores flamengos tomaron prestada a superposición de terza e sexta, que aínda hoxe se corresponden coa nosa sensibilidade acústica, abandonando as sucesións de cuarta, quinta e oitava, características dos períodos da Ars Nova e da Ars Antiqua.
O centro da composición flamenga é a tríade, ou sexa, a superposición de terzas, acompañando e introducindo unha nova atención ao desenvolvemento vertical da polifonía, xermolo do que moito máis tarde será o fundamento da harmonía. Algunhas das regras modernas da composición viñeron á luz nesa época, e entre as máis notables podemos salientar:
Na produción flamenga do sécilo XVI, adóitase facer unha distinción de cinco períodos ou xeracións, separados por arredor de vinte anos e cada un asociado ao nome dun ou máis compositores importantes.[2]
|
|
|
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
