Calvicie

A calvicie é unha consecuencia da perda do cabelo gradual e progresiva debida maiormente a factores hereditarios. O tipo máis común de calvicie masculina é causada pola alopecia androxenética (AAG ou AGA polas siglas en inglés) ou calvicie masculina. Ocorre en aproximadamente o 50% dos homes.^[1] Nos homes é un proceso dependente dos andróxenos, pero nas mulleres a perda de cabelo non parece estar ligada ás hormonas, e o termo usado para nomear o patrón de perda de cabelo por riba do normal é alopecia de patrón feminino (APF). A maior incidencia de APF comeza entre os 30 e os 40 anos de idade e tende a empeorar despois da menopausa, con adelgazamento difuso do cabelo.^[2]

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Calvo.

Calvicie
André Agassi en 2005, con calvicie masculina frontal.
Sinónimos	Alopecia androxenética, calvicie masculina
Especialidade	Dermatoloxía, Tricoloxía
Síntomas	Perda progresiva de cabelo no coiro cabeludo, especialmente nas áreas frontal, temporal e superior
Complicacións	En algúns casos, posíbel impacto emocional e ansiedade
Inicio habitual	Xeralmente entre os 20 e 40 anos
Duración	Crónica, pode progresar ao longo de varios anos ou décadas
Tipos	Calvicie masculina, calvicie feminina
Causas	Xenética, influencia dos andróxenos (DHT)
Condicións semellantes	alopecias diversas, alopecia areata, tricotilomanía, infeccións fúnxicas
Prevención	Non sempre posíbel; a detección temperá pode axudar a retardar a progresión
Tratamento	Medicacións como finasterida e minoxidil, locións tópicas con roxitromicina, transplante capilar, terapias con láser
Frecuencia	Común, afecta aproximadamente ao 50% dos homes e ao 30% das mulleres a certa idade
Aviso médico. Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.

Causas

A calvície masculina pode ser causada por un cambio xenético herdado nunha substancia natural chamada DHT . Estudos anteriores de fíos de cabelo de coiro cabeludo calvo e non calvo demostraron que coa calvície masculina, os niveis de 5-alfareductase e DHT no coiro cabeludo son considerablemente altos. A 5-alfa-reductase é importante na formación de DHT e, en consecuencia, os altos niveis de DHT están asociados á calvície masculina. A idade na que comeza a calvicie e a velocidade do proceso defínese polo número de xenes herdados dos membros da familia no lado paterno ou materno ou ambos. Xeralmente comeza co adelgazamento, acurtamento, rarefacción e despigmentación gradual do cabelo nas rexións frontotemporais da cabeza, aumentando co paso do tempo e progresando até a atrofia e morte dos folículos pilosos, pero conservando as zonas lateral e posterior xa que son inmunes á acción de DHT.^[3]

Tratamentos

 Hai dúas formas de tratamento: cirúrxico e clínico.

Os implantes capilares son o tratamento cirúrxico máis común para combater a calvicie, proporcionando resultados naturais en casos seleccionados. O cirurxián retira unidades foliculares da caluga e transplántaas na zona calva, aproveitando a mellor calidade do cabelo da parte posterior do pescozo, onde é menos probábel que se produza alopecia androxenética.^[4] Antigamente, os implantes facíanse con retallos de tecido, o que daba un aspecto menos natural ao cabelo implantado.^[5]

Procedemento de transplante capilar en Australia.

Ademais dos implantes, o tratamento clínico con medicamentos como a finasterida e o minoxidil, prescritos por un dermatólogo, tamén pode ofrecer bos resultados a baixo custo.^[6]

Os tratamentos con láser, que adoitan ofrecerse a altos custos en clínicas capilares, demostraron ser de pouca ou ningunha axuda para o crecemento do cabelo, limitándose principalmente a propiedades antiinflamatorias similares ás dun xampú anticaspa.^[7] Algúns aparellos que se comercializan a altos prezos como láseres capilares utilizan en realidade LEDs de baixa potencia, insuficientes para un efecto antiinflamatorio eficaz.

Existe evidencia de que a roxitromicina, un antibiótico, podería ter un efecto beneficioso no cabelo cando se aplica en forma de loções tópicas, debido ao seu efecto modulador da resposta inmune. Un pequeno estudo clínico mostrou que máis da metade dos pacientes con alopecia androxenética experimentaron melloras significativas.^[8]

A investigación continúa sobre novos tratamentos, como a multiplicación de células ciliadas, que poderían resolver a calvicie no futuro, aínda que aínda non están dispoñibles.^[9] Moitos pacientes só buscan axuda médica cando a perda de cabelo xa está avanzada, reducindo as posibilidades de bos resultados. Canto antes se diagnostique o problema e se inicie un tratamento axeitado, maiores serán as posibilidades de controlar a perda de cabelo, aínda que a resposta ao tratamento pode variar entre persoas.^[10]

Monxes budistas tailandeses.

Calvicie, racismo e falsas crenzas

En algunhas culturas, as cabezas calvas poden simbolizar a pureza, un repudio á superficialidade, moitas veces ritualizada a través do afeitado diario.

Os monxes budistas, as monxas e outros grupos políticos e relixiosos adoptan a rutina de afeitarse a cabeza.

Francis Galton en 1890, con calvicie masculina.

No mundo occidental do século XIX, a calvicie tamén chegou a celebrarse, non por razóns relixiosas, senón por motivacións pseudocientíficas que reflectían ideas preconcibidas sobre a intelixencia e a raza.^[11] Francis Galton, pioneiro da euxenesia e curmán de Charles Darwin, estendeu a idea da calvicie como sinal de superioridade para suxerir que algúns grupos humanos estaban máis evolucionados que outros. Utilizou esta interpretación para promover a idea de que certas características físicas, como a calvicie, estaban ligadas a trazos de intelixencia e éxito.

Esta crenza utilizouse para xustificar políticas discriminatorias e xerarquías sociais baseadas na raza, promovendo así unha visión distorsionada e daniña da evolución humana. As persoas racializadas como de "raza negra", en particular, foron clasificados pseudocientíficamente como de pelo diferente e evolutivamente inferiores aos de "raza branca".^[12]