All American Racers

All American Racers é un equipo de automobilismo e un construtor estadounidense con sede en Santa Ana (California).^[1] Fundado por Dan Gurney e Carroll Shelby en 1964, All American Racers participou inicialmente en carreiras americanas de coches deportivos e carreiras de Champ Car, así como en carreiras de Fórmula 1 baixo o nome de Eagle. O equipo de Fórmula Un, con sede en Gran Bretaña, que usaba motores de fabricación británica Weslake, foi chamado Anglo American Racers. Baixo o director de equipo, Bill Dunne, establecéronse en Rye, East Sussex.^[2] O equipo estaba á beira da planta de desenvolvemento de motores de Harry Weslake e a oitocentos metros da fábrica de coches Elva.^[3] Participaron en 28 Grandes Premios, cun total de 34 coches.

Eagle

Nome completo	All American Racers
Bandeira	Estados Unidos
Baseada en	Santa Ana (California, Estados Unidos)
Tempadas en activo	3 (1966-1968)
Número de pilotos	Dan Gurney Phil Hill Bob Bondurant Richie Ginther Bruce McLaren Ludovico Scarfiotti Al Pease
Debut	Gran Premio de Bélxica de 1966
Carreiras	28
Campionatos de Construtores	0
Campionatos de Pilotos	0
Vitorias	1
Pole positions	0
Voltas Rápidas	2
Puntos totais	17
Derradeiro GP	Gran Premio de México de 1968

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

Os primeiros Eagles foron creados despois da participación de AAR nas 500 Millas de Indianápolis de 1965 cun Lotus 38 patrocinado por Goodyear e Gurney recrutara ao anterior deseñador de Lotus Len Terry para desenvolver o seu propio automóbil para 1966. O resultado foi o Eagle T2G con motor Ford que foi co desenvolvido co Eagle T1G para a Fórmula 1. Saíron da Fórmula Un en 1968 para concéntrase na Champ Car, Eagle volveu ás carreiras de autos deportivos na década de 1980, en asociación con Toyota desenvolveron o Celica e logo os seus prototipos deportivos para o Campionato Camel GT.

A compañía construíu o DeltaWing deseñado por Ben Bowlby para o equipo Highcroft Racing que participou nas 24 Horas de Le Mans de 2012.

Fórmula 1

Un coche USAC Eagle T2G', esencialmente idéntico ao Fórmula Un T1G agás das especificacións da suspensión e do motor.

Co fin de participar nas carreiras de Fórmula 1, Gurney fundou Anglo American Racers. O Eagle T1G, impulsado por un obsoleto motor Coventry Climax, debutou no Gran Premio de Bélxica de 1966 e logrou os seus primeiros puntos cun quinto lugar, tres semanas máis tarde, no Gran Premio de Francia. En 1967 fichouse a Richie Ginther como segundo piloto. O motor Climax foi substituído por un novo Weslake V12 de 3 litros deseñado por Aubrey Woods, e construído en Gran Bretaña por Harry Weslake. En Spa-Francorchamps en xuño dese mesmo ano Gurney conseguiu unha vitoria, a primeira vitoria para "All-American" nun Gran Premio desde Jimmy Murphy en 1921. Excluíndo as 500 Millas de Indianápolis, este é o único triunfo dun coche dos Estados Unidos na Fórmula Un.

O Eagle-Weslake foi un coche fermoso e eficiente, un dos cales foi construído nunha exótica aliaxe de titanio. O Eagle foi deseñado para facer que Gurney, un home de gran estatura, encaixara comodamente nel, cun motor V12 que era suave e potente. Gurney quedou sen diñeiro en 1968 e a finais do ano regresou aos Estados Unidos para concentrar os seus esforzos no máis exitoso programa da Indycar, no que Bobby Unser gañara as 500 Millas de Indianápolis 500 e o Campionato Indycar de 1968.

O Eagle-Weslake de 1967 aínda se 'utiliza' virtualmente: é un dos coches máis populares na simulación de carreiras Grand Prix Legends.

USAC e CART Champ Car

O Eagle quedou no 6º posto nas 500 Millas de Indianápolis de 1969 pilotado por Joe Leonard

Durante os anos da USAC, o chasis Eagle tivo moito éxito a finais dos anos 1960 e 1970, sobre todo co piloto Bobby Unser. Os Eagles gañaron 51 carreiras da Champ Car, incluídas as Indy 500 de 1968 e 1975 gañadas por Unser e a carreira de 1973, gañada por Gordon Johncock. O equipo All American Racers estivo inactivo en monoprazas de 1987 a 1995 e regresou de novo en 1996 coa construción do seu propio chasis e usando novos motores de Toyota. Pero, este novo esforzo, foi un fracaso, nunca gañaron unha carreira e só remataron entre os dez primeiros ocasionalmente. O equipo deixou a competición logo da tempada CART de 1999.

Pilotos CART

• Alex Barron (1998-1999)
• Raúl Boesel (1999)
• Geoff Brabham (1981)
• Mike Chandler (1982, 1984)
• Kevin Cogan (1984-1985)
• Juan Manuel Fangio II (1996-1997)
• Pete Halsmer ( 1984 )
• P. J. Jones (1996-1998)
• Jan Lammers (1986)
• Andrea Montermini (1999)
• Rocky Moran (1981)
• Mike Mosley (1979-1981)
• Ed Pimm (1984-1985)
• Gualter Sáelles (1999)
• Tom Sneva (1985)
• Vincenzo Sospiri (1998)

IMSA GT

O equipo de Gurney foi contratado por Toyota en 1983 para entrar no Campionato IMSA GT cuns especialmente modificados Toyota Celicas.

En 1988, o equipo trasladouse á categoría GTP con dous chasis modificados do Toyota 88C do Grupo C.

AAR logrou o seu maior éxito na competición co GTP Eagle MkIII, presentado en 1991. O MkIII gañou 21 das 27 carreiras nas que se presentou, un dominio tal, que finalmente levou a culpa do colapso da serie GTP.^[4][5]

Trans-Am

AAR creou unha versión especial para a Trans-Am Series do Plymouth Barracuda, correu na tempada de 1970 da Trans-Am, cos pilotos Dan Gurney e Swede Savage.^[6] En 1970 ofrecéuselle unha homologación para producir unha edición especial.^[7]

Resultados Completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Anglo American Racers

Ano	Chasis	Motor(es)	TPneu.	Pilotos	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Puntos	Pos.
1966	Eagle T1G	Climax L4 Weslake V12	G		MON	BEL	FRA	GBR	NED	ALE	ITA	USA	MEX				4	7º
				Dan Gurney		Ret	5	Ret	Ret	7	Ret	Ret	5
				Phil Hill							NSC
				Bob Bondurant								DSC	Ret
1967	Eagle T1G	Weslake V12	G		RSA	MON	NED	BEL	FRA	GBR	ALE	CAN	ITA	USA	MEX		13	7º
				Dan Gurney	Ret	Ret	Ret	1	Ret	Ret	Ret	3	Ret	Ret	Ret
				Richie Ginther		NSC
				Bruce McLaren					Ret	Ret	Ret
				Ludovico Scarfiotti									Ret
1968	Eagle T1G McLaren M7A	Weslake motor V12 Ford V8	G		RSA	ESP	MON	BEL	NED	FRA	GBR	ALE	ITA	CAN	USA	MEX	0[8]	12º
				Dan Gurney	Ret		Ret	Ret			Ret	9	Ret	Ret	4	Ret

Equipos non oficiais

Ano	Equipo	Chasis	Motor	Pneu.	Pilotos	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12
1967	Castrol Oils Ltd.	Eagle T1G	Climax S4	?		RSA	MON	NED	BEL	FRA	GBR	ALE	CAN	ITA	USA	MEX
					Al Pease								NC
1968	Castrol Oils Ltd.	Eagle T1G	Climax S4	?		RSA	ESP	MON	BEL	NED	FRA	GBR	ALE	ITA	CAN	USA	MEX
					Al Pease										NTS
1969	John Maryon	Eagle T1G	Climax S4	?		RSA	ESP	MON	NED	FRA	GBR	ALE	ITA	CAN	USA	MEX
					Al Pease									DSC

Notas

1. http://allamericanracers.com/gurney_grand-prix/eagle_f1-story.html
2. Competition Press & Autoweek, March 26, 1966, Page 3.
3. Competition Press & Autoweek, April 23, 1966, Page 6.
4. Toyota Eagle MkIII, Mulsanne's Corner
5. Eagle MkIII GTP, quoted from RACER magazine
6. "Trans Am - The Early Years of American Sedan Racing". Car Craft. February 2009. Arquivado dende o orixinal o 08 de marzo de 2014. Consultado o January 25, 2013.
7. "AAR ‘Cuda". Mopar Muscle Cars. January 27, 2011. Consultado o January 25, 2013.
8. O 4º posto no Gran Premio dos Estados Unidos de 1968 anotouse nun McLaren-Ford, polo tanto, os puntos non contan para os puntos totais de Eagle-Weslake.

Ligazóns externas

• Official Website