From Wikipedia, the free encyclopedia
André Derain (pronunciado /dəˈræ̃/ ou Francés: [ɑ̃dʁe dəʁɛ̃] ; nado o 10 de xuño de 1880 en Chatou, Yvelines, Île-de-France, nas aforas de París, e finado o 8 de setembro de 1954, foi un artista francés, pintor, escultor e cofundador do fauvismo con Henri Matisse.[1]
En 1895 comezou a estudar e pintar pola súa conta (non foi tras coñecer a Maurice de Vlaminck e Matisse, como se ten afirmado) e de cando en vez ía ao campo cun vello amigo de Cézanne, o padre Jacomin, xunto cos seus fillos.[2] En 1898, mentres estudaba enxeñeiro na Académie Camillo, [3] asistiu a clases de pintura con Eugène Carrière, e alí coñeceu a Matisse. En 1900, coñeceu e compartiu estudo con Vlaminck e xuntos comezaron a pintar escenas no barrio, pero este foi interrompido polo servizo militar en Commercy de setembro de 1901 a 1904.[4] Tras a súa liberación do servizo, Matisse convenceu aos pais de Derain para que lle permitisen abandonar a súa carreira de enxeñeiro e dedicarse unicamente á pintura; posteriormente Derain asistiu á Académie Julian.[5]
Derain e Matisse traballaron xuntos durante o verán de 1905 na vila mediterránea de Collioure e máis tarde ese ano mostraron as súas innovadoras pinturas no Salon d'Automne. As cores vívidas e pouco naturais levaron ao crítico Louis Vauxcelles a chamar en burla as súas obras como les Fauves, ou "as bestas salvaxes", marcando o inicio do movemento fauvista.[6] En marzo de 1906, o famoso comerciante de arte Ambroise Vollard enviou a Derain a Londres para producir unha serie de pinturas coa cidade como tema. En 30 cadros (dos cales 29 aínda se conservan), Derain presentou un retrato de Londres que era radicalmente diferente de calquera feito por pintores anteriores da cidade como Whistler ou Monet. Con cores e composicións atrevidas, Derain pintou varias imaxes do Támese e da Tower Bridge. Estes cadros londinienses seguen sendo a súa obra máis popular. O crítico de arte T. G Rosenthal: "Desde Monet, ninguén fixo que Londres pareza tan fresco e, aínda así, siga sendo inglesa por excelencia. Algunhas das súas visións do Támese usan a técnica puntilista de puntos múltiples, aínda que neste momento, debido a que os puntos se fixeron moito máis grandes, é máis simple a separación de cores chamada divisionismo e é particularmente eficaz para transmitir a fragmentación da cor. en auga en movemento á luz solar." [7]
En 1907, o comerciante de arte Daniel-Henry Kahnweiler comprou todo o estudo de Derain, o que lle outorga a Derain estabilidade financeira. Experimentou coa escultura en pedra e trasladouse a Montmartre para estar preto do seu amigo Pablo Picasso e doutros artistas destacados. Fernande Olivier, a amante de Picasso daquela, describiu a Derain[8] como:
Delgado, elegante, cunha cor viva e pelo negro esmaltado. Cun chic inglés, algo rechamante. Chalecos elegantes, gravatas de cores cruas, vermello e verde. Sempre unha pipa na boca, flemático, burlón, frío, un polemista.
En Montmartre, Derain comezou a pasar da brillante paleta fauvista a tons máis apagados, mostrando a influencia do cubismo e Paul Cézanne.[9] (Segundo Gertrude Stein, Derain puido estar influenciado pola escultura africana antes de Picasso)[10] Derain proporcionou xilografías en estilo primitivista para unha edición do primeiro libro de prosa de Guillaume Apollinaire, L'enchanteur pourrissant (1909). Expuxo obras na Neue Künstlervereinigung de Múnic en 1910,[11] en 1912 no secesionista Der Blaue Reiter [12] e en 1913 no seminal Armory Show de Nova York. Tamén ilustrou unha colección de poemas de Max Jacob en 1912.
Nesa época o traballo de Derain comezou a reflectir abertamente o seu estudo dos Antigos Mestres . O papel da cor reduciuse e as formas fixéronse austeras; os anos 1911–1914 chámanse ás veces o seu período gótico. En 1914 foi mobilizado para o servizo militar na Primeira guerra mundial e até a súa liberación en 1919 tería pouco tempo para a pintura, aínda que en 1916 proporcionou un conxunto de ilustracións para o primeiro libro de André Breton, Mont de Piete.
Despois da guerra, Derain gañou unha nova aclamación como líder do renovado clasicismo entón ascendente. Cos seus anos salvaxes do fauvismo moi atrás, era admirado como un defensor da tradición.[13] En 1919 deseñou o ballet La Boutique fantasque para Diaghilev, líder dos Ballets Russes[14]; o grande éxito deste, levaríao a crear moitos outros deseños de ballet.
A década de 1920 marca o cume do seu éxito, xa que en 1928 foi galardoado co Premio Carnegie polo seu Still-life with Dead Game e comezou a expoñer amplamente no estranxeiro, en Londres, Berlín, Frankfurt, Düsseldorf, Nova York e Cincinnati, Ohio.[8]
Durante a ocupación alemá de Francia na Segunda guerra mundial, Derain viviu principalmente en París e foi moi cortexado polos alemáns porque representaba o prestixio da cultura francesa. Derain aceptou unha invitación para facer unha visita oficial a Alemaña en 1941 e viaxou con outros artistas franceses a Berlín para asistir a unha exposición nazi dun artista oficialmente aprobado, Arno Breker.[9] A presenza de Derain en Alemaña foi utilizada con eficacia pola propaganda nazi, e despois da Liberación foi tachado de colaborador e condenado ao ostracismo por moitos antigos partidarios.[15]
Ao mesmo tempo, en 1937, como parte da acción nazi sobre a "Arte Dexenerada", varios cadros e gravados de Derain foron confiscados de coleccións públicas en Alemaña. Como os nazis coñecían o valor das obras, levaron ao comercio internacional de arte para a súa "explotación" a seguinte obra:
Un ano antes da súa morte, contraeu unha infección ocular da que nunca se recuperou por completo. Morreu en Garches, Hauts-de-Seine, Île-de-France, Francia en 1954 cando foi atropelado por un vehículo.[17]
As pinturas de Derain en Londres foron obxecto dunha grande exposición no Instituto Courtauld do 27 de outubro de 2005 ao 22 de xaneiro de 2006.[18]
,_1907.jpg)
_-_2021-06-03_-_1.jpg)
Entre as coleccións públicas que conservan obras de André Derain están:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
