Os vespertiliónidos (Vespertilionidae) son unha familia de morcegos, habitantes principalmente das zonas temperadas do planeta.
Máis información Clasificación científica, Subfamilias ...
Vespertilionidae |
Plecotus auritus |
Clasificación científica |
|
Subfamilias |
- Antrozoinae, Miller, (1897).
- Kerivoulinae, Miller, (1907).
- Myotinae, Tate, (1942).
- Murininae, Miller, (1907).
- Vespertilioninae, Peters, (1865).
- †Incertae sedis
|
Pechar
É a familia máis diversificada de morcegos, distribúense por toda clase de hábitats, desde tropicais até desérticos. O seu tamaño varía entre os 3 e 10 cm e de 4 a 50 g de peso, ollos pequenos e folla nasal ausente; orellas moi longas nalgúns xéneros, como Plecotus e Histiotus; trago usualmente presente.[1]
De 28 a 38 dentes e coa fórmula dentaria , en especies con poucos dentes faltan os premolares, maioritariamente insectívoros, a excepción de Myotis vivesi e Antrozous pallidus, que consomen peixes e escorpións respectivamente.
Os vespertiliónidos aniñan en covas e outros refuxios. Segundo a especie, poden ser solitarios ou gregarios; as especies de zonas temperadas poden emigrar ou hibernar.
Están recoñecidas cinco subfamilias:
- XÉNERO - Arielulus, Hill e Harrison, (1987).
- - Eptesicus, Rafinesque, (1820).
- - Hesperoptenus, Peters, (1868).
- TRIBO - Lasiurini, Tate, (1942).
- XÉNERO - Lasiurus, Gray, (1831).
- TRIBO - Nycticeiini, Gervais, (1855).
- XÉNERO - Nycticeinops, Hill e Harrison, (1987).
- - Nycticius, Rafinesque, (1819).
- - Rhogeessa, H. Allen, (1866).
- - Scoteanax, Troughton, (1943).
- - Scotoecus, Thomas, (1901).
- - Scotomanes, Dobson, (1971).
- - Scotophilus, Leach, (1821)
- - Scotorepens, Troughton, (1943).
- TRIBO - Nyctophilus, Peters, (1865).
- XÉNERO - Nyctophilus, Peters, (1865).
- - Pharotis, Thomas, (1914).
- TRIBO - Pipistrellini, Tate, (1942).
- XÉNERO - Glischropus, Dobson, (1875).
- - Nyctalus, Bowditch, (1825).
- - Pipistrellus, Kaup, (1829).
- - Scotozous, Dobson, (1875).
- TRIBO - Plecotini, Gray, (1866).
- XÉNERO - Barbastella, Gray, (1821).
- - Corynorhinus, H. Allen, (1865)
- - Euderma, H. Allen, (1892).
- - Idionycteris, Anthony, (1923).
- - Otonycteris, Peters, (1859).
- - Plecotus, E. Geoffroy Saint-Hilarie, (1818).
- TRIBO - Vespertilionini, Gray, (1821).
- XÉNERO - Chalinolobus, Peters, (1866).
- - Eudiscopus, Conisbee, (1953).
- - Falsistrellus, Troughton, (1943).
- - Glauconycteris, Dobson, (1875).
- - Histiotus, Gervais, (1856).
- - Hypsugo, Kolenati, (1856).
- - Ia, Thomas, (1902).
- - Laephotis, Thomas, (1901).
- - Mimetillus, Thomas, (1904).
- - Neoromicia, Roberts, (1926).
- - Niumbaha, Reeder et al., 2013.
- - Philetor, Thomas, (1902).
- - Tylonycteris, Peters, (1872).
- - Vespadelus, Troughton, (1943).
- - Vespertilio, Linneo, (1758).
- Subfamilia Antrozoinae, Miller, (1897).
- XÉNERO - Antrozous, H. Allen, (1862).
- - Bauerus, Van Gelder, (1959).
- Subfamilia Myotinae, Tate, (1942).
- XÉNERO - Cistugo, Thomas, (1912).
- - Lasionycteris, Peters, (1866).
- - Myotis, Kaup, (1829).
- Subfamilia Murininae, Miller, (1907).
- XÉNERO - Harpiocephalus, Gray, (1842).
- Subfamilia Kerivoulinae, Miller, (1907).
- XÉNERO - Kerivoula, Gray, (1842).
- - Phoniscus, Miller, (1905).
- Subfamilia †Incertae sedis
-
- - †Karstala
- - †Plionycteris
- - †Potamonycteris
- - †Shanwangia
Pequena excrecencia cutánea a modo de pantalla, situada fronte ao conduto auditivo, para dirixir os sons reflectiddos no pavillón auditivo.
Rosina, Valentina V.; Semenov, Yuriy A. (2012). "New taxa of vespertilionid bats (Chiroptera, Mammalia) from the Late Miocene of Ukraine". Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie 264 (3): 191–203. doi:10.1127/0077-7749/2012/0236.