Sinapse cromosómica
From Wikipedia, the free encyclopedia
A sinapse cromosómica é o apareamento de dous cromosomas homólogos durante a meiose.[1] A sinapse permite que os cromosomas homólogos se unan antes da súa segregación, e posibilita o entrecruzamento cromosómico entre eles. A sinapse ten lugar durante a profase I da meiose. Para que os cromosomas homólogos inicien a sinapse, primeiro os seus extremos deben unirse á membrana nuclear formando unha placa de unión proteica, que serve de conexión con elementos citoesqueléticos extranucleares. Nese momento inicial os cromosomas homólogos están separados. Despois estes complexos de unión coa membrana migran, axudados polo citoesqueleto extranuclear, arrastrando os cromosomas, facendo que os homólogos se acheguen e os seus extremos homólogos se apareen, e probablemente hai un mecanismo de comprobación de que son realmente homólogos. O apareamento cromosómico sempre empeza polos extremos, pero despois este progresará rapidamente desde alí apareando toda a lonxitude dos cromosomas xene a xene. As rexións intermedias dos cromosomas xúntanse e quedan conectadas por un complexo proteico chamado complexo sinaptonémico (véxase máis abaixo).[2] O apareamento sináptico dura ata as fases finais da profase I, nas cales desaparece o complexo sinaptonémico e os cromosomas homólogos do bivalente volven a separarse e só quedan unidos polos puntos de quiasma.
- Para a conexión entre as neuronas vexa sinapse.
Os autosomas sempre experimentan a sinapse durante a meiose, pero os cromosomas sexuais a miúdo permanecen desapareados.[3]
Cando se entrelazan as cromátides homólogas, prodúcese o entrecruzamento e a recombinación xenética, na cal se intercambian segmentos cromosómicos entre os cromosomas homólogos, para o cal ten que haber unha rotura e reconexión entre as cromátides non irmás (homólogas). A zona onde se produce o intercambio denomínase quiasma, e ten forma de X, e nela os dous cromosomas están fisicamente xuntos.
A función básica da sinapse é a identificación dos homólogos por apareamento, o que é un paso esencial para que a meiose sexa correcta, e haxa unha correcta recombinación e segregación. A recombinación resultante incrementa a variabilidade xenética na poboación e permite que os alelos se movan independentemente en cada xeración, posibilitando a concentración independente de xenes beneficiosos na poboación e a purga dos prexudiciais.