![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5b/Neurospora_crassahyphae.jpg/640px-Neurospora_crassahyphae.jpg&w=640&q=50)
Neurospora crassa
From Wikipedia, the free encyclopedia
Neurospora crassa é un tipo de mofo ou balor do pan da división Ascomycota. O nome do xénero significa "espora con nervios" en grego, referíndose ás características estriacións que presenta a súa espora. [1] No seu ambiente natural N. crassa vive principalmente en rexións tropicais e subtropicais.[2] Encontrouse vivindo sobre material vexetal despois de incendios.
Neurospora crassa | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() | |||||||||||||||
Clasificación científica | |||||||||||||||
|
Neurospora crassa utilízase como organismo modelo porque é fácil de cultivar e ten un ciclo de vida haploide que fai que a súa análise xenética sexa simple porque os caracteres recesivos se mostrarán na descendencia. A análise da súa recombinación xenética facilítase pola disposición ordenada dos produtos da meiose nas súas ascósporas. Secenciouse o seu xenoma completo, o que facilita os estudos.[3]
A primeira publicación que fala deste fungo é sobre unha infestación en panadarías francesas en 1843.[1] Edward Tatum e George Wells Beadle utilizaron N. crassa nos seus experimentos polos cales gañaron o Premio Nobel de Fisioloxía ou Medicina de 1958. Beadle e Tatum expuxeron N. crassa a raios X, causando mutacións. Despois observaron fallos nas vías metabólicas causados por defectos enencimas específicos. Isto levounos a propoñer a hipótese "un xene, un encima", que di que cada xene codifica unha proteína específica. A hipótese foi despois máis elaborada para vías encimáticas por Norman Horowitz, que tamén traballou con Neurospora. Como dixo Norman Horowitz en 2004:[4] "Estes experimentos fundaron a ciencia do que Beadle e Tatum chamaron 'xenética bioquímica'. Na práctica, probaron ser o punto de inicio do que se converteu na xenética molecular e de todos os desenvolvementos que seguiron a partir diso."
Utilízase activamente en investigación en todo o mundo. É importante na dilucidación de eventos moleculares implicados en ritmos circadianos, epixenética e silenciamento de xenes, polaridade celular, fusión celular, desenvolvemento, así como moitos aspectos da bioloxía celular e bioquímica.
No número do 24 de abril de 2003 da revista Nature publicouse o xenoma de N. crassa completamente secuenciado.[5] O xenoma ten unha lonxitude dunhas 43 megabases e comprende aproximadamente 10.000 xenes distribuídos en 7 cromosomas na dotación haploide. Está en marcha un proxecto para producir cepas que conteñan mutantes knockout de cada xene de N. crassa.[6]