futbolista arxentino From Wikipedia, the free encyclopedia
Martín Palermo, nado en La Plata o 7 de novembro de 1973, é un exfutbolista e adestrador arxentino que xogaba como dianteiro.
(2008) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Biografía | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nacemento | 7 de novembro de 1973 (50 anos) La Plata, Arxentina | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Embaixador de boa vontade de UNICEF | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Datos persoais | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Outros nomes | El Loco | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Altura | 187 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Peso | 85 kg | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Actividade | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ocupación | futbolista, adestrador de fútbol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Nacionalidade deportiva | Arxentina | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Deporte | fútbol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Posición de xogo | Dianteiro | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Participou en | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
2010 | Mundial de Fútbol Suráfrica 2010 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Desenvolveu a maior parte da súa carreira no Boca Juniors, club do que é o máximo goleador histórico con 236 goles.[1] Nunha enquisa de 2008, os seguidores do equipo elixírono como o maior ídolo da historia do club.[2] Ocupa ademais o sétimo lugar entre os máximos goleadores da historia da Primeira División arxentina, con 227 goles en 408 partidos.[3]
Xogou tamén no Estudiantes de La Plata arxentino e en tres equipos españois: Villarreal, Betis e Alavés. Foi 15 veces internacional coa selección arxentina, coa que anotou 9 goles, e participou no Mundial de 2010.
Nado en La Plata, comezou a xogar ao fútbol como gardameta na canteira do Estudiantes desa cidade, no que tamén militaba o seu irmán, na mesma posición.[4] Máis tarde pasou polo Club For Ever, onde pasou a xogar como dianteiro, marcando gran cantidade de goles.[4] De regreso no Estudiantes pasou polas diferentes categorías inferiores do club ata chegar ao primeiro equipo,[5] co que debutou na Primeira División aos 18 anos, en 1992, nun encontro ante o San Lorenzo.[5]
Custoulle nun principio acadar a titularidade, na que non se asentou ata o Torneo Apertura de 1995. No Torneo Clausura de 1996 anoto 11 goles en 19 partidos, incluíndo dous tantos ante River Plate e outros dous contra Boca Juniors. e rematou como segundo máximo goleador do torneo. Disputou un total de 90 partidos co Estudiantes, nos que marcou 34 goles.[6]
En 1997 foi traspasado Boca Juniors, onde coincidiu con futbolistas como Maradona, Caniggia, Riquelme ou Walter Samuel. Comezou a converterse nun ídolo da afección co segundo gol que marcou co club, o 25 de outubro dese ano, durante o Torneo Apertura, culminando unha remontada sobre o River Plate no Superclásico do fútbol arxentino (2-1).[7] No Torneo Clausura 1998 foi o terceiro máximo goleador do campionato e volveu marcar contra River. Consagrouse definitivamente durante o Torneo Apertura 1998, xa con Carlos Bianchi como adestrador. O equipo proclamouse campión de xeito invicto e Palermo foi o máximo artilleiro do campionato, con 20 goles, récord histórico da Primeira División con formato de torneos curtos.[8]
Os seus goles e as súas actuacións en partidos internacionais atraeron o interese de varios equipos europeos como a Lazio, o Betis ou o Milan.[9] Pero o 13 de novembro de 1999, o día que marcou o seu gol número 100 nun partido contra o Colón, sufriu unha rotura completa do ligamento cruzado anterior do xeonllo dereito.[10] Era naquel momento o máximo goleador do campionato Apertura, con 14 goles en 13 partidos, pero coa lesión acabou sendo superado por Javier Saviola. Ademais frustrouse o seu pase á Lazio, que xa estaba case pechado.[11]
Despois de seis meses de baixa, reapareceu o 24 de maio de 2000, nos cuartos de final da Copa Libertadores contra o River Plate, marcando un dos goles do seu equipo (3-0). Un mes despois disputou a final da competición continental fronte ao Palmeiras e converteu un dos lanzamentos na quenda de penaltis que decidiu o partido a favor do equipo arxentino. Ese mesmo ano conquistou en Toquio a Copa Intercontinental contra o Real Madrid (2-1), marcando os dous goles do equipo, e foi elixido mellor xogador do partido.[12]
En xaneiro de 2001 foi traspasado por máis de 7 millóns de euros ao Villarreal, equipo que viña de ascender á Primeira División de España.[13] Titular indiscutible no equipo de Víctor Muñoz, xogou 17 encontros ata o final da tempada, marcando 6 goles.
Na súa segunda tempada co equipo, despois de marcar un gol contra o Levante, achegouse á bancada do Ciutat de València para celebralo cos seareiros do Villarreal, cando un muro de formigón se derrubou baixo o peso da afección e lle rompeu ao xogador tanto a tibia como o peroné da perna esquerda.[14] Tras uns meses de inactividade, volveu aos terreos de xogo e militou no club ata o verán de 2003, pero nunca chegou a recuperar a forma física anterior.[15] Pechou o seu paso polo club amarelo con 81 encontros oficiais e 21 goles.
A continuación asinou un contrato co Real Betis,[16] pero non chegou a rematar a tempada, pois abandonou o club en marzo de 2004, despois de ter un pobre rendemento. Fichou entón polo Alavés, da Segunda División, onde xogou tres meses, disputando 14 partidos e marcando 3 tantos.[17]
En xullo de 2004, despois de tres anos e medio en España, regresou ao seu país e ao Boca Juniors.[18] O 17 de decembro marcou o seu gol número 100 con Boca na final da Copa Suramericana de 2004, que o seu equipo conquistou diante do Bolívar boliviano.[19] De novo en plena forma, mantívose como un dos mellores goleadores da liga arxentina, marcando 11 goles en cada un dos torneos Clausura 2006, Apertura 2006 e Clausura 2007, sendo no terceiro deles o máximo goleador do campionato. O 18 de marzo de 2007 marcou catro goles na vitoria por 5-1 contra o Gimnasia de la Plata.
No torneo Apertura 2007 continuou entre os máximos goleadores da liga, con 13 tantos. O 16 de setembro dese ano, volveu marcar catro goles nun partido, desta vez na vitoria por 6-0 contra Banfield. Durante o torneo de Apertura de 2008 sufriu outra grave lesión, danando o ligamento cruzado anterior e rompendo o ligamento colateral medial na vitoria por 2-1 ante o Lanús.
Tras varios meses de baixa, volveu aos terreos de xogo en 2009, e o 1 de marzo marcou o seu primeiro gol trala lesión, na vitoria por 3-1 sobre o Huracán. Este foi o seu 195º gol co Boca Juniors, batendo o récord de Francisco Varallo de 194 tantos na etapa profesional.[20] Dous meses despois marcou cunha chilena o seu 200º gol co club xeneize, na vitoria por 3-0 ante o Deportivo Táchira na Libertadores.[21] Durante o Apertura de 2009 marcou diante de Vélez Sársfield un gol de cabeza dende case 40 metros, que fixo o seu 200º gol na Primeira División, ademais de ser o gol de cabeza anotado dende máis lonxe na historia da competición.[22]
En xullo de 2010, con 36 anos de idade, renovou o seu contrato co Boca Juniors por un ano máis e anunciou que se retiraría ao finalizar o mesmo.[23] O 19 de setembro de 2010 anotou o sexto triplete da súa carreira nunha vitoria por 3-1 sobre Colón.[24] O 13 de decembro de 2010 marcou o gol número 300 da súa carreira no partido final do Apertura de 2010 contra o Gimnasia de La Plata.[25]
Palermo acadou un status de futbolista de lenda nos seus últimos anos no Boca Juniors,[26] grazas aos seus numerosos e memorables goles tanto co club como coa selección arxentina. O 12 de xuño de 2011 xogou o seu último partido na Bombonera,[27] e foi homenaxeado polo club, recibindo varios agasallos, entre eles unha das porterías do estadio.[28]
O 18 de xuño de 2011 disputou o seu derradeiro partido como futbolista, no empate 2-2 contra o Gimnasia de La Plata. No último minuto do partido asistiu de cabeza para o gol de Christian Cellay que empataba o partido.[29]
Foi 15 veces internacional coa selección arxentina, coa que marcou 9 goles. Debutou en 1999 e ese mesmo ano participou na Copa América, na que chegou a fallar tres penaltis nun mesmo partido ante Colombia. Trala disputa do torneo non volveu vestir a camiseta albiceleste durante a seguinte década. Aínda que a súa carreira internacional parecía ter rematado, en 2008 o seleccionador arxentino Alfio Basile declarou que estivera considerando incluír de novo a Palermo na selección xusto antes da grave lesión deste.
Finalmente en 2010 o novo seleccionador Diego Armando Maradona volveuno convocar para a selección e deulle entrada na segunda parte dun partido contra Paraguai correspondente á clasificación para a Copa do Mundo.[30] Un par de semanas despois foi titular nun amigable contra Ghana, marcando os dous goles do seu equipo, que venceu por 2-0.[31] No seguinte encontro, clasificatorio para o Mundial, marcou contra o Perú o gol da vitoria no minuto 93 (2-1), sendo descrito por Maradona como "un milagre máis de San Palermo".[32][33]
O 19 de maio de 2010 foi incluído na lista final de 23 xogadores da selección arxentina para o Mundial de 2010 en Suráfrica.[34] Debutou no certame mundial no último partido da fase de grupos contra Grecia, substituíndo nos minutos finais a Diego Milito e marcando o segundo gol arxentino tras aproveitar o rexeitamento dun disparo de Lionel Messi (0-2).[35] Este gol converteu a Palermo no futbolista arxentino de maior idade en marcar nun Mundial, unha honra que antes tiña o propio Maradona.[36]
O 26 de novembro de 2012 foi anunciado como substituto do adestrador do Godoy Cruz, Omar Asad, que viña de dimitir polos malos resultados. Obtivo o 14º posto no Torneo Inicial e o sétimo posto no Torneo Final. Dirixiu o club ata o final da tempada 2012/13. Entre 2014 e 2015 adestrou o Arsenal de Sarandi, obtendo un noveno posto na Primeira División. Dimitiu do cargo na súa segunda campaña, o 19 de abril de 2015.
O seu seguinte equipo foi o Unión Española chileno. Na súa primeira tempada, 2016/17, rematou como subcampión da Primeira División. Con todo, foi destituído na segunda, en novembro de 2018, debido aos malos resultados.[37] Posteriormente pasou polos bancos do Pachuca mexicano, do Curicó Unido chileno e do Aldosivi arxentino.[38][39]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.