![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b5/Jos%25C3%25A9_Canalejas_M%25C3%25A9ndez.png/640px-Jos%25C3%25A9_Canalejas_M%25C3%25A9ndez.png&w=640&q=50)
Lei do cadeado
From Wikipedia, the free encyclopedia
Lei do cadeado (ou Ley del candado, en castelán) foi o termo coloquial, que se empregou tamén na historiografía, para designar unha lei promovida polo presidente do Consello de Ministros español, José Canalejas, pola que prohibía durante dous anos o establecemento de novas congregacións relixiosas. A lei aprobouse no Senado o 4 de novembro de 1910, cunha votación de 149 a favor fronte a 75 en contra, e no Congreso aprobouse o 27 de decembro do mesmo ano (publicouse na Gaceta de Madrid, o día 28)[1] cun resultado de 174 a favor fronte a 54 en contra.[2] A lei estivo vixente até decembro de 1914.[3]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b5/Jos%C3%A9_Canalejas_M%C3%A9ndez.png/320px-Jos%C3%A9_Canalejas_M%C3%A9ndez.png)
Canalejas, de orientación liberal progresista, pretendía mitigar a confesionalidade católica consagrada na Constitución de 1876 á vez que frear o crecente anticlericalismo de amplas capas sociais, reforzando o carácter laico do Estado. Fronte á negativa papal a negociar o Concordato de 1851, optou por limitar unilateralmente a actividade das ordes relixiosas.[4]