Goberno provisional ruso
gobernos en Petrogrado en 1917 entre a abdicación do tsar e a Revolución de Outubro From Wikipedia, the free encyclopedia
O Goberno provisional ruso formouse en Petrogrado despois da abdicación do tsar Nicolao II durante a Revolución de Febreiro de 1917. Consistiu nunha serie de sucesivos gabinetes, principalmente de coalición entre políticos liberais e socialistas moderados, que trataron infrutuosamente de resolver os graves problemas aos que se enfrontaba o país, enfrascado na impopular primeira guerra mundial, ata a toma do poder dos bolxeviques en novembro, ala radical do Partido Obreiro Socialdemócrata de Rusia, na Revolución de Outubro.
| ||||
| Localización | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Estado desaparecido | República Rusa  | |||
| Poboación | ||||
| Lingua oficial | lingua rusa | |||
| Datos históricos | ||||
| Precedido por | ||||
| Creación | 29 de marzo de 1917 | |||
| Disolución | 26 de outubro de 1917 (Xuliano) | |||
| Sucedido por | Consello de Comisarios do Pobo, Council of people's commissars of the RSFSR (en)  , Directorio de Omsk e Asemblea Constituínte Rusa | |||
| Organización política | ||||
| • Xefe do goberno | Georgy Lvov Aleksandr Kérenski | |||
O primeiro goberno estivo formado exclusivamente por políticos burgueses, coa única excepción de Aleksandr Kerenskii, do Partido Social-Revolucionario (SR), que ingresou no goberno a título persoal. Durou apenas dous meses antes de cesar durante a Crise de abril debido ás diferenzas sobre a guerra entre socialistas e os membros máis conservadores do Consello de Ministros. Formouse entón o primeiro dos varios Gobernos de coalición entre liberais e socialistas. O príncipe Georgii Lvov mantívose á fronte do novo Goberno ata despois do fracaso da Ofensiva de Kerenskii, a crise cos membros do Partido Democrático Constitucional, os kadetes, pola tensión cos nacionalistas ucraínos e as Xornadas de Xullo, cando lle sucedeu Kerenskii á fronte dun gabinete temporal de socialistas e liberais independentes. Estes primeiros gobernos realizaron unha ampla labor de reforma política, pero non resolveron os problemas máis importantes da poboación: a fin da guerra, a reforma agraria, os cambios nas condicións dos obreiros urbanos e as aspiracións das minorías.
O novo acordo entre kadetes e socialistas xurdido tras semanas de negociacións puxo fin á crise gobernamental do verán, pero non resolveu os desacordos entre eles nin permitiu avanzar nas reformas sociais e económicas esixidas cada vez con máis insistencia pola poboación nin levou a avances no fin da guerra. O verán trouxo a radicalización da situación en Rusia: mentres a dereita tendía a buscar unha figura autoritaria que impuxese orde, acabase coa crise e retomase a guerra con vigor, a esquerda reclamaba cada vez con maior insistencia a aplicación de profundas reformas políticas, sociais e económicas. A falta de resultados das accións do Goberno e o fracaso do intento de golpe de Estado do comandante en xefe do Exército, debilitaron tanto á dereita como ao Goberno, ao que se viu involucrado no mesmo, e reforzaron a posición da esquerda radical, favorable á toma do poder polos soviets.
A mediados do outono, a situación de crise e a debilidade do Goberno levaron á discusión aberta dun cambio de Goberno e a formación dun puramente socialista. Mentres no campo os soviets aceleraban unha reforma agraria oficiosa e se independizaban de feito da administración central, nas cidades crecía o apoio á esquerda radical; cando os bolxeviques decidiron tomar o poder a través dos soviets no Segundo Congreso Nacional dos Soviets, a oposición gobernamental foi mínima. A Revolución de Outubro puxo fin ao período do Goberno provisional e deu paso a un novo bolxevique, o Sovnarkom.
O Comité provisional da Duma Estatal invitou o comité executivo do Soviet de Petrogrado a tratar a situación política o 1 de marzoxul./ 14 de marzo de 1917greg. e reuníronse esa mesma tarde.[1][2] Para entón o comité executivo provisional do soviet xa decidira non ingresar no novo Goberno; a toma do poder non se formulara.[3] A reunión foi cordial entre os menxeviques Nikolai Chjeidze, Sujanov e Sokolov, e os liberais Pavel Miliukov, Aleksandr Guchkov e Georgii Lvov. Os primeiros mostráronse dispostos a ceder o Goberno aos segundos e manterse fora[3] do novo Consello de Ministros.[1] A cambio do apoio dos socialistas,[2] estes esixiron a promulgación de dereitos civís[2][3][4] (de asociación, de formación de partidos políticos, de liberdade de prensa...).[1] Debía liberarse ademais os presos políticos,[3] estenderse os dereitos civís aos soldados e convocarse canto antes unha Asemblea Constituínte.[1][3][4][5] Esta debía elixirse por sufraxio universal, directo, igualitario e secreto, e definiría a Constitución do país e a súa forma de Goberno (proclama do 3 de marzoxul./ 16 de marzo de 1917greg., ao día seguinte da formación do novo Consello de Ministros[6]).[5][7] O soviet da capital ofreceu publicamente o seu apoio[8] ao novo Goberno mentres se ativese ao acordo pactado,[3][4] pero rexeitou entrar no mesmo.[7] O Comité Executivo do soviet rexeitou a proposta dos deputados da Duma Imperial de Rusia para incluír a Chjeidze e Kerenskii no novo gabinete,[2] aínda que Kerenskii aceptouna pola súa conta e logrou máis tarde o apoio do pleno do soviet ao día seguinte.[4][9] O soviet consideraba que a revolución fora burguesa e que, sendo así, os socialistas non debían formar parte do Goberno.[4][9] Este quedou entón formado por liberais, conservadores moderados e Kerenskii.[4]
Cando o tsar Nicolao II abdicou o 2 de marzoxul./ 15 de marzo de 1917greg. e o seu irmán o Gran Duque Miguel, rexeitou o trono ao día seguinte, o Goberno provisional comezou a rexer o Imperio Ruso de xeito formal, pero o seu poder estaba realmente limitado pola crecente autoridade do Soviet de Petrogrado.[10]
O novo Goberno pareceu contar inicialmente cun apoio abafador e contou con moitas das máis brillantes figuras dos liberais rusos, como o novo Primeiro Ministro Georgii Lvov,[8][11] progresista e respectado veterano do traballo nos zemtsvos.[12] A maioría dos seus membros proviñan do Partido Democrático Constitucional encabezado por Pavel Miliukov, quen ocupou a carteira de Exteriores.[8][11] O novo Consello de Ministros, porén, era débil e a súa autoridade era limitada en gran parte do país e na propia capital.[13] Os diversos nacionalismos do Imperio, as divisións entre os socialistas e a oposición entre estes e os liberais menoscababan o poder gobernamental.[13] Petrogrado quedou a mercede do soviet.[14] O desexo da poboación de non limitar a revolución a reformas políticas, senón que incluíse medidas sociais e económicas complicou ademais desde o comezo as relacións entre os liberais e os socialistas.[15] As diferenzas sobre a guerra —moi impopular— tamén dificultaron o entendemento entre ambos os grupos.[16] A concepción provisional do Goberno, o convencemento de que só aquel que xurdise da Asemblea Constituínte elixida democraticamente por sufraxio universal secreto podería decidir as cuestións fundamentais políticas, sociais e económicas,[17] e os desacordos entre fraccións no Goberno fixeron que este pospuxese continuamente as reformas de importancia.[18]
A Revolución de Febreiro produciu un profundo cambio político; varreu temporalmente as forzas á dereita dos liberais, transformados repentinamente nos novos conservadores da política nacional.[6] Esquerda e dereita dividíronse en fraccións moderadas e radicais. As primeiras forxaron unha colación para cooperar politicamente que caracterizou o período interrevolucionario.[6] A esquerda, formada por socialistas, quedou dividida fundamentalmente en defensistas favorables a cooperar cos liberais e cuxa principal figura foi o menxevique xeorxiano Irakli Tsereteli, e a corrente radical oposta ao Goberno provisional, formada polos socialrevolucionarios de esquerda, menxeviques internacionalistas, anarquistas e, principalmente, bolxeviques, con Lenin como figura máis destacada.[19] A primeira dominou a maioría dos soviets ata outono.[19]
O grupo moderado formouse pola unión oficiosa de destacados dirixentes de diversos partidos socialistas: ademais do propio Tsereteli, os menxeviques Nikolai Chjeidze ou Matvei Skobelev (presidente e vicepresidente do Soviet de Petrogrado), o tamén menxevique Fiodor Dan, os socialrevolucionarios Abraham Gotz e Nikolai Avksentiev (presidente do soviet nacional de campesiños), o ex-bolxevique Vladimir Voitinski, o socialista popular Aleksei Peshekhonov ou o bundista Mark Liber. Reunidos a miúdo de xeito informal na casa de Skovelev para tratar os diversos asuntos, constituían o núcleo da alianza menxevique-socialrevolucionaria que dominou a política rusa ata o outono.[20] A súa posición política caracterizouse por:[20]
- O desexo de lograr unha paz xeral negociada.
- A súa intención de defender activamente o país ata a consecución da paz.
- A súa disposición a colaborar co Goberno provisional e, a partir de maio, incluso de ingresar nel nunha coalición de liberais e socialista. A esta ía unida unha preferencia por resolver as diferenzas cos liberais mediante a negociación e certa insistencia a acudir ao apoio das masas para reforzar a súa postura, temerosos sempre de desatar unha guerra civil.[21]
- A defensa de amplas reformas sociais e económicas, aínda que se mostraron dispostos a pospoñer as medidas máis controvertidas ata a reunión da Asemblea Constituínte ou ata o final da contenda.
- A súa defensa do proceso democrático como base das decisións políticas.
- Un constante temor á contrarrevolución, que os levou a non tomar medidas vigorosas para restaurar a orde pública ou a disciplina militar, que temían podían servir para favorecela.[21] A este temor uniuse a convicción de que o bloque non podía recibir ameazas reais da corrente máis radical.[21]
- O convencemento de que a revolución tiña un carácter burgués e que a etapa socialista non chegara aínda.[21]
Este bloque moderado fíxose pronto co control do Soviet de Petrogrado e multiplicouse por todo o país: dominou a maioría dos soviets e, tralas eleccións do verán, a maioría dos concellos, ademais do Comité Executivo Central de Todas as Rusias xurdido do primeiro Congreso dos Soviets de Todas as Rusias celebrado en xuño.[21] A pesar da súa disposición a colaborar cos liberais, os socialistas nunca abandonaron certa hostilidade e receo ás actividades dos partidos máis conservadores, o que complicou a cooperación.[22] Contrarios a que os soviets tomasen o poder, tampouco se mostraron dispostos a someterse incondicionalmente á autoridade formal do Goberno.[22]
A dualidade do poder político, dividido na capital entre o Goberno provisional e o Soviet de Petrogrado, e no resto do país entre as institucións da administración e os diversos soviets, debíase á división social do país: mentres que o Goberno e as administracións representaban principalmente as clases medias e altas, os soviets eran os representantes das clases baixas. O primeiro trataba de realizar unha reforma política sen grandes cambios na estrutura social e económica, mentres que os soviets reflectían os desexos das clases desfavorecidas de levar a cabo profundos cambios sociais e económicos.[23]
O Goberno provisional e a desilusión do campesiñado
No campo, tras un primeiro momento de escepticismo e cautela[24][25] sobre a caída do tsar, a reacción xeral entre os campesiños foi de alegría.[26] Esta actitude favoreceu inicialmente ao Goberno provisional e a continuación da guerra, pero o apoio do campesiñado ao Goberno non era incondicional e dependía da súa actuación en favor dos intereses dos labradores, tal e como estes os entendían.[27] A actitude[28] do Goberno nas tres áreas de maior interese para os campesiños (a administración local, que esperaban que fose elixida nas vilas, a propiedade da terra,[29] que desexaban pasase ás súas mans[24][30] tras ser expropiada aos terratenentes,[28] e a política de abastecemento de alimentos ás cidades), non foi do agrado do campesiñado.[31]
Aínda que o 5 de marzoxul./ 18 de marzo de 1917greg. o Goberno aboliu certos cargos tsaristas como os gobernadores e os vicegobernadores provinciais, recomendou aos substitutos, presidentes dos zemstvos, manter a administración anterior, incapaz de substituíla por completo de forma inmediata.[31] Xurdiu unha división notable nas organizacións xurdidas nas aldeas e nos distritos (vólost), controladas polo campesiñado, e as das cidades de provincias, uezd e provincias, dominadas polas clases urbanas e intelectuais, máis próximas ao Goberno.[32] Se ben este aconsellaba consultar coas organizacións locais, formadas en numerosas ocasións polos campesiños,[32] indicaba tamén a conveniencia de incluír nestas aos terratenentes e intelectuais locais.[33] A pesar de que estas medidas debían ser provisionais antes de entregar a administración a novas institucións máis democráticas,[34] para cando parte destas medidas comezaron a aplicarse, a finais do verán de 1917, o Goberno xa perdera o favor dos campesiños.[33] Ante a lentitude das reformas ata a caída do Goberno a comezos de novembro, a administración no campo quedou, en opinión dos campesiños, nas mans dos antigos amos, funcionarios tsaristas e terratenentes que impedían a súa participación.[35] O Goberno parecía decidido a perpetuar a antiga orde de poder con novos nomes.[35]
A toma de terras e facendas dos terratenentes tampouco recibiu a resposta gobernamental que o campo esperaba: o Goberno condenou severamente as ocupacións e as revoltas no campo, insistindo en tratar legalmente o traspaso da propiedade e aconsellando paciencia aos campesiños.[35] A utilización da forza por parte do Goberno para impedir as accións dos campesiños, aínda que esporádica, non gustou[34] a estes e reforzou a súa percepción do mesmo como un representante dos intereses dos terratenentes.[35] Nas rexións onde a comuna fora a forma tradicional de repartimento de terra entre os campesiños da aldea, a idea de que cada familia só debía ter a terra que puidese traballar estaba moi arraigada,[25][29] e levaba a considerar aos terratenentes absentistas como parasitos do campo.[35] Consideraban que os seus problemas económicos acabarían co inmediato repartimento das terras dos terratenentes, que debían outorgárselles de xeito inmediato e sen necesidade de compensar aos antigos propietarios.[36]
A política agraria do Goberno era completamente insatisfactoria para os campesiños.[36] Dirixida a aumentar a produción e a asegurar o abastecemento das cidades e do Exército,[32] ordenaba a recollida de información que permitise á futura Asemblea Constituínte Rusa resolver o problema agrario,[34] mantendo mentres a propiedade e estruturas existentes.[36] Aínda que lóxica, a actitude do Goberno era politicamente insostible no ambiente de 1917, xa que impoñía un atraso á reforma agraria,ao que se opoñían os campesiños.[32][37] As prioridades do Goberno e dos campesiños non coincidían, o que levou pronto ao conflito entre as dúas partes.[32] A expropiación das terreos reais e aristocráticas, a anulación das leis de Stolypin, a prohibición da venda de terras ou a instauración de comités agrarios eran medidas demasiado conservadoras para satisfacer ao campesiñado.[34] Os comités agrarios, nomeados para reunir a información desexada e xestionar as disputas sobre as terras, a miúdo quedaron en mans de elementos non campesiños e foron impopulares no campo.[32][38] Mal vistos polos campesiños e sen unha estrutura clara, tampouco contaban con forza algunha para impoñer a política gobernamental no agro.[39] Os niveis máis baixos de xerarquía de comités agrarios, pola contra, si quedaron en xeral nas mans dos propios campesiños, que os utilizaron a miúdo para xestionar as tomas de terreos dos terratenentes.[25][29]
Para tratar de garantir a subministración de alimentos, crucial para manter o novo réxeme e para a caída do tsar, o Goberno decretou o 25 de marzoxul./ 7 de abril de 1917greg. o monopolio dos cereais[32] e o establecemento dun comité de abastecemento, ao que era obrigatorio vender as colleitas a prezos fixos.[39] A inflación desbordada, o transporte ineficiente e a escasa produción de artigos de primeira necesidade para os campesiños—a industria estaba dirixida á produción bélica[40]— fixeron que un número crecente destes se negase[41] a entregar a prezo fixo as súas colleitas ao Goberno,[40] o que creou escaseza nas cidades[40] e o campo, desabastecido.[42] Os intentos de resistencia dos grandes propietarios consistiron en reclamar o amparo gobernamental, tratar de deter os cultivos, realizar vendas ficticias a cidadáns estranxeiros para evitar a expropiación ou intentar reunir o apoio das antigas administracións.[43] Os comités, de novo non formados por campesiños, non contaban tampouco cos medios para obrigar aos campesiños a ceder as súas colleitas pola forza.[40][42] O campo, radicalizado tardiamente comparado coas principais cidades,[25] limitouse na primavera e comezos do verán[25] a acosar aos terratenentes, pero no outono os campesiños xa queimaban abertamente as colleitas, destruían as facendas e asasinaban aos seus propietarios.[44] Para entón tamén agudizarase a escaseza de produtos manufacturados básicos que utilizaban os campesiños e que tamén afectou a outros traballadores; a enorme demanda do Exército, o transporte deficiente e o propio aumento das necesidades civís contribuían á penuria.[45]
As diferenzas sobre a política agraria entre liberais e socialistas agravou ademais a tendencia gobernamental a pospoñer as medidas á futura reunión da Asemblea Constituínte. A pesar do nomeamento do prestixioso socialrevolucionario Víctor Chernov como ministro de Agricultura do primeiro gabinete de coalición en maio, este resultou incapaz de vencer a oposición dos seus colegas ministros e do seu propio partido a aplicar unha reforma agraria xeral; a pasividade gobernamental favoreceu a ocupación de terras polos campesiños, que o Goberno non podía evitar pola forza.[46] A pesar do crecemento da violencia nestas accións segundo avanzou o ano e dos casos de asasinatos de terratenentes, en xeral a revolución campesiña foi incruenta; os campesiños estaban en xeral máis interesados no repartimento das terras e bens daqueles e en asegurar a imposibilidad do seu regreso.[47]
A finais do verán, o Goberno perdera todo control efectivo sobre o campo ruso, que quedou en mans dos comités locais formados por campesiños que dirixiron a toma das terras.[48] Privado dunha administración e dunha forza capaz de impedilo, o Goberno mostrouse impotente para deter a reorganización do campo.
O Goberno e a guerra mundial
O Goberno provisional e o control das forzas armadas
Desde os primeiros días da Revolución de Febreiro, o Goberno fracasou nos seus intentos de tomar o control das forzas armadas, que quedaron na práctica baixo a influencia dos soviets.[49][50] A elección de representantes militares para os soviets, a aprobación da Orde número 1, que limitaba a autoridade do gabinete á política do Soviet de Petrogrado, e a proximidade do programa de paz deste aos desexos maioritarios dos soldados, reforzaron a autoridade dos soviets e frustraron o control gobernamental das forzas armadas.[49]
Desde que na crise de abril, as tropas da gornición da capital —uns 180 000 soldados, máis outros 152 000 nas localidades próximas[51]— seguisen as ordes do Soviet de Petrogrado[52] e non as do xeneral Lavr Kornilov, comandante da mesma, o Goberno non tivo máis remedio que tratar coas unidades de Petrogrado a través do soviet.[49] O Goberno non contaba en realidade con tropas realmente fieis: as unidades revolucionarias tendían a seguir as directrices dos grupos de extrema esquerda.[53][54] Os intentos, ilegais, do propio Goberno de frear a propaganda derrotista dos xornais entre as tropas, resultaron inútiles.[55] A finais de xullo, o gabinete restaurou a censura militar na prensa a petición do alto mando, e ante a súa ineficacia, tratou de eliminar a prensa derrotista.[56] A propaganda derrotista, principalmente bolxevique, era moito máis eficaz que a do Goberno, que rara vez chegaba aos soldados, e era moito máis próxima aos sentimentos destes, os máis afectados pola guerra.[57] Foi o propio propio Goberno, porén, o que permitiu a discusión política aos soldados que non estivesen de servizo, por presión da esquerda e contra a opinión dos mandos. A posibilidade de debater, a propaganda derrotista, e a crise de avituallamento da fronte fixeron que o extremismo político de esquerda se estendese rapidamente entre as tropas.[58]
Como no caso doutros grupos, as esixencias dos soldados —uns sete millóns na fronte e outros dous millóns e medio nas guarnicións de retagarda[51]— ao comezo da revolución eran moderadas, centradas principalmente na democratización do Exército e a fin dos privilexios dos oficiais e da humillación das tropas.[52] A incapacidade do groso dos mandos para adaptarse á nova situación, o apoio do Goberno aos oficiais, e a fundada sospeita de que as chamadas a recuperar a disciplina militar e a preparación dunha ofensiva tiñan ademais unha segunda intención contrarrevolucionaria levou ao descrédito do Goberno entre os soldados.[52] A gornición de Petrogrado, oposta desde o comezo á continuación da guerra, foi perdendo a súa inicial confianza e apoio cara aos dirixentes socialistas moderados ante a falta de reformas.[52] O errado golpe de Kornilov a principios do outono acelerou definitivamente o proceso de oposición das tropas ao Goberno de coalición social-liberal e a esixencia de que o soviet tomase o poder.[28]
Na fronte, as malas condicións das tropas pola falta de recursos fixo crecer as desercións; na súa maioría "campesiños uniformados". Moitos dos desertores regresaron ás súas aldeas levando con eles o radicalismo que xa crecía nas cidades e que se estendeu deste xeito polas provincias do Imperio.[59] Ademais dos axitadores bolxeviques que o partido enviaba ás provincias, os soldados de permiso ou que desertaran actuaban tamén como propagandistas das posicións extremistas en asuntos políticos e sociais, a miúdo con grande efecto nas poboacións do agro ruso.[60] As desercións eran numerosas xa incluso na primavera: na fronte suroeste calculábanse uns dous mil soldados desertores nos ferrocarrís aos día a mediados de abril.[61] A chegada dos desertores ás guarnicións da retagarda afectou á moral destas, ademais de influír no campo. No outono, contábanse arredor dos dous millóns deles por todo o país.[61]
Os plans de paz
A paz era o principal problema do país, a súa ausencia impedía atender outros ou satisfacer as aspiracións da poboación.[62] Dado o desexo de paz da poboación, pero a súa oposición inicial a unha rendición incondicional ou a unha paz separada cos Imperios centrais, ao comezo do período revolucionario a actitude con maior apoio resultou ser a dos defensistas revolucionarios, que avogaban por unha paz sen anexións e a defensa de Rusia mentres se alcanzaba.[63] Esta actitude, representada principalmente polo menxevique Irakli Tsereteli, foi rapidamente adoptada pola maioría do Soviet de Petrogrado e permitiu aos seus seguidores dominar o órgano.[64] Unha vez controlado o Soviet, os defensistas propuxéronse impoñer ao Goberno o seu plan de paz, o que levou á primeira crise de Goberno pola oposición de Miliukov a aceptar os obxectivos dos defensistas revolucionarios e a súa defensa da continuación dos combates ata a vitoria.[64] Miliukov defendía o mantemento dos obxectivos bélicos do antigo réxime tsarista.[16] Os ministros de Defensa, primeiro Guchkov e máis tarde Aleksandr Kerenskii, apoiaron a continuación da participación rusa na contenda.[16]
Os dirixentes menxeviques que controlaban o soviet da capital, propuxeron a firma dunha paz sen anexións nin indemnizacións, para o que levaron a cabo unha actividade paralela[64] no Soviet e no Goberno desde o seu ingreso neste en maio.[65] O seu plan consistía na reconstitución da Internacional socialista [66] e posteriormente na convocatoria dunha conferencia[64] socialista en Estocolmo que debía conducir ao apartamento do poder das burguesías nacionais e a toma do poder dos socialistas, a firma da paz, e o xurdimento dunha nova orde económica e social nas distintas nacións.[65] Para isto necesitaban a cooperación dos socialistas dos resto de países belixerantes[67] e dos seus Gobernos.[65] Porén, os socialistas Aliados que acudiron a Rusia trala Revolución de Febreiro, estaban máis interesados en reforzar o esforzo bélico ruso que nas propostas de paz do soviet.[68] As condicións impostas polos socialistas dos países Aliados negaban na práctica reticente aquiescencia á convocatoria da conferencia socialista[69] proposta polos rusos.[70] O acordo entre o soviet e aqueles resultou imposible,[71] o que imposibilitou o rexurdimento da Internacional e fixo fracasar o plan de paz.[72] Os Gobernos Aliados, pola súa banda, tampouco se mostraron dispostos a cooperar[73] e prohibiron a viaxe dos seus cidadáns a Estocolmo (franceses, italianos e estadounidenses a finais de maio e comezos de xuño, máis tarde os británicos[74]).[71][72][74][75] Dada a intención do Soviet de Petrogrado de continuar a defensa do país ata a consecución da paz desexada,[76] o fracaso das súas propostas de paz levou a que a belixerancia de Rusia continuase. O Goberno, enfrontado á hostilidade Aliada aos plans de paz, limitouse a calmar á opinión pública rusa e dar sensación de actividade, pero sen avance real algún xa a comezos do verán.[77] O temor á hexemonía alemá, a sospeita de que Rusia xa non era considerada un aliado útil polos seus aliados da Tripla Entente e o apego á alianza co Reino Unido e Francia fixeron que o Goberno non planificara presentar un ultimato, ameazando con abandonar o conflito no caso de que non se satisfixesen as súas esixencias de paz.[77]
En parte para reforzar a súa posición negociadora, tanto o Soviet como o Goberno fomentaron a preparación dunha ofensiva militar durante o verán que, tras efémeros avances, acabou en derrota e acelerou a desintegración do Exército e, con el, a fortaleza da posición negociadora rusa ante os seus aliados.[78]
Tralas crises gobernamentais do verán, a diplomacia rusa, tanto do Goberno como do Soviet de Petrogrado, retomou con nulo éxito os esforzos por lograr a paz, cada vez máis desexada pola poboación segundo se acercaba o inverno.[79] A falta de resultados desprestixiou aos socialistas moderados, incapaces de adoptar un plan alternativo ou de aceptar unha paz separada con Alemaña.[79] O Goberno británico finalmente negouse a estender pasaportes aos seus cidadáns para acudir á conferencia socialista de Estocolmo a mediados de agosto,[80] e a comezos de setembro os defensistas tiveron que admitir que as probabilidades de lograr a paz a curto prazo seguindo o seu plan eran desprezables.[81] A vacilación dos socialistas Aliados, a oposición dos seus Gobernos, a falta de apoio entre a poboación destes países e a aparente falta de apoio do propio Goberno ruso desbarataron os plans dos socialistas moderados, o que reforzou a posición dos bolxeviques, única forza que parecía prometer unha paz inmediata.[82] Poucos días antes do derrocamento do Goberno provisional polos bolxeviques, os Aliados expresaron a súa oposición a aceptar a un delegado do Comité Executivo Central (Skóbelev) na próxima conferencia interaliada que, aclararon, non trataría sobre a paz nin sobre unha posible revisión dos obxectivos dos belixerantes, senón de como revitalizar as operacións militares.[29] O empeño dos Aliados na vitoria militar e o seu convencemento de que esta era posible, especialmente trala entrada en guerra dos Estados Unidos, impediron que frutificasen os intentos dos defensistas revolucionarios de lograr unha paz negociada e paralizaron a acción política destes.[83] A actitude Aliada de alargar as conversas cos rusos frustrou os intentos rusos de lograr unha paz que non fose unha vitoria total, pero ao prezo de favorecer aos bolxeviques.[84] O Goberno provisional mostrouse lento nas súas accións a favor da paz e, desde comezos do verán, cada vez menos interesado en tratar a cuestión cos Aliados, considerando que o momento non era propicio para lograr un acordo con estes.[84] A poboación e especialmente os soldados esperaban a firma rápida da paz e o regreso aos seus fogares para comezar a repartición das terras. A falta de resultados fixo que un número crecente abandonase a súa anterior actitude defensista para pasar a apoiar aos bolxeviques.[85] A incapacidade dos sucesivos gabinetes de alcanzar a paz desprestixiou intensamente ao Goberno provisional.[16]
Os nacionalismos
A caída da autocracia fomentou o crecemento dos nacionalismos do antigo Imperio Ruso, que xurdiron con diversa forza e variadas exixencias, desde modestas autonomías culturais ata a independencia.[86] Estes movementos foron radicalizándose ao longo de 1917,[86] aínda que as exixencias de independencia total da nova república rusa escasearon.[87]
Socialistas e liberais coincidían en opoñerse[85][88] a reformar o Imperio de acordo a divisións culturais e relixiosas, a pesar do seu desexo de reforzar os Gobernos locais.[13] Trataron de impedir a secesión das diversas minorías culturais do país e pospoñer as medidas sobre posibles autonomías ata a convocatoria da Asemblea Constituínte,[85][89] que confiaban apoiaría a centralización do país.[13] Tanto o Soviet de Petrogrado como o Goberno provisional opuxéronse ás exixencias políticas das minorías non rusas do Imperio.[85][90] Rexeitouse tamén a reforma das unidades militares para crear novas formacións de acordo á nacionalidade.[91] O Goberno confiaba ademais que as novas liberdades políticas acabasen coas tensións nacionalistas e consideraban este problema como secundario.[92] Os bolxeviques e o resto da esquerda radical mostráronse máis favorables ás exixencias nacionalistas, pero dunha maneira vaga.[93]
As Cortes finlandesas encontráronse coa desaprobación de socialistas moderados e liberais ao proclamar a autonomía, e estes trataron de atrasar as negociacións cos nacionalistas ucraínos ata que finalizase a guerra.[90] A proclamación dunha ampla autonomía pola Rada Central Ucraína o 10 de xuñoxul./ 23 de xuño de 1917greg. foi rexeitada polo Goberno provisional,[94] que rogou á Rada que pospuxese calquera medida ata a reunión da Asemblea Constituínte.[90] A negativa da Rada e as posteriores negociacións entre as dúas partes precipitaron a crise de Goberno que en xullo acabou co primeiro goberno de coalición pola dimisión en bloque dos ministros kadetes, opostos ás concesións aos ucraínos.[94][95] Só o último gabinete de coalición do outono prestou certa atención aos nacionalismos e realizou algunhas concesións tardías que non satisfixeron aos nacionalistas das minorías e que en última instancia quedaban condicionadas ás decisións da Asemblea Constituínte.[92]
As exixencias dos obreiros
Ao comezo do período interrevolucionario, as exixencias dos traballadores eran reformistas e buscaban mellorar as condicións de vida[96] e traballo, a miúdo insalubres e perigosas:[97] implantación da xornada de oito horas,[97] subidas de salarios,[97] fin dos abusos da patronal, seguro por enfermidade, descansos para comidas, campamentos para os nenos,[96] sanatorios...[98] En xeral, centrábanse en abandonar a miseria, limitar o horario laboral, e mellorar as condicións de vida e de traballo.[99] O apoio ao Goberno foi desde o comezo morno, ao contrario que aos soviets, aos que os obreiros dirixían a maioría das súas reivindicacións.[100] Entre as peticións políticas, a exixencia dunha inmediata convocatoria da Asemblea Constituínte elixida por sufraxio universal —incluíndo o voto feminino— e segredo era máis habitual que a da implantación do socialismo.[100] O país se consideraba de feito unha república e non se expresaba a volta á monarquía.[100] O derrotismo era aínda minoritario.[101]
A reacción represora do empresariado radicalizou aos traballadores, a pesar das peticións de moderación do Goberno e do Soviet de Petrogrado.[98] Os obreiros responderon creando comités nas fábricas[102] e, en ocasións, tomando o control das mesmas e atacando aos capataces e donos destas.[98] O número de bolxeviques e anarquistas, ambos extremistas, elixidos como representantes nos comités, nos soviets e nas xuntas sindicais, foi crecendo co tempo.[98] Os comités das fábricas se foron convertendo nun poder alternativo ao do Soviet da capital e ao gobernamental.[98] Moi próximos ás fábricas e talleres onde eran elixidos, eran organismos primordiais para expresar as aspiracións dos traballadores e rexeitados en xeral polos industriais, particularmente polos seus desexos de supervisar o funcionamento das fábricas.[102] A finais de maio, nun gran congreso de comités de fábrica con representantes de 300 000 obreiros,[103] creouse un comité central de maioría bolxevique e avogouse pola creación dunha milicia obreira e o traspaso do poder aos soviets.[104]
Os industriais comezaron por ceder ás exixencias de aumentos salariais dos obreiros —principalmente nas grandes cidades, con máis resistencia nas localidades de tamaño medio e nas pequenas fábricas[99]— pero a inflación acabou xa no verán coa mellora na situación económica destes e as novas peticións foron rexeitadas,[97][105] en parte por razóns políticas e en parte económicas: os beneficios empresariais desapareceran co grande aumento dos custos das materias primas, o combustible, os soldos e a caída na produtividade.[105][106] Incapaz de controlar a maioría dos custos de produción, o empresariado ruso centrouse nos salarios, o que enfrontouno aos traballadores.[107] Mentres os primeiros desexaban asociar os salarios á produtividade,[105] os segundos desexaban que se axustasen ao custo da vida.[107] As exixencias obreiras de supervisar as fábricas víronse en xeral rexeitadas polos industriais.[107] Os traballadores sospeitaban que os recortes tiñan un obxectivo político, cando en realidade a maioría das veces tiñan unha orixe económica.[107] Os obreiros percibían os peches de empresas como un ataque á revolución,[108] e esta impresión reforzaba a reivindicación de traspasar o Goberno aos soviets, que debían defender os seus intereses.[109] Algúns destes peches, especialmente no verán, tiñan efectivamente carácter político e estaban organizados polos empresarios para premer ao Goberno e aos traballadores.[108] O enfrontamento levou a un aumento das folgas e da tensión entre as dúas partes.[107] A vacilación do Goberno entre as exixencias do proletariado e as do empresariado defraudou a ambas partes.[109] Os intentos de mediación fomentados polo Goberno fracasaron nunha serie de conversas nas que as cuestións se delegaban a diversas comisións e os industriais alegaban problemas financeiros para aceptar as reformas exixidas polos representantes obreiros.[110] Os industriais comezaron a clamar por un «Goberno forte» que favoreceu aos conservadores ao final do verán; os obreiros, por unha maior intervención gobernamental na industria, incluso pola socialización das fábricas.[109] A oposición do Goberno e a falta de apoio da dirección do Soviet de Petrogrado aos comités das fábricas conduciu a que estes apoiasen cada vez máis á esquerda radical.[111] A continua inflación, a guerra e a pobreza alimentaron o crecente extremismo obreiro.[51]
O abastecemento das cidades e da fronte
O problema do transporte, incapaz de abastecer[112] á vez á fronte e de satisfacer as necesidades dos civís das cidades,[113] agravouse[114] trala caída da autocracia, en parte polas accións dos propios ferroviarios.[115] Fronte aos 4272 km de liñas construídos o ano anterior, en 1917 só se instalaron 995, o número de vagóns dispoñibles afundiuse de 463.419 a 174.346, e tamén o fixo o número de locomotoras. O transporte por ferrocarril era caótico.[116] O importante transporte fluvial, xestionado por empresas privadas,[112] era tamén moi deficiente e apenas controlado parcialmente polo Estado desde 1916.[115][117] As condicións dos traballadores deste transporte eran tan malas que creceu o número dos que cambiaban de traballo. O número de barcos dispoñibles tamén decreceu coa guerra e moitos estaban en malas condicións.[117] O sistema de estradas era tan anticuado,[117] e a falta de animais de tiro tan grande debido ás requisicións do Exército (dous millóns de cabalos[117]) que non tiña un papel relevante nos transportes rusos.[118] A falta destes animais complicaba moito o traslado das colleitas ata as estacións de ferrocarril e reducía as zonas que aprovisionaban ao resto do país.[117] A crise do transporte levou ao desabastecemento, a inflación[119] e paro por falta de materias primas nas cidades, o desperdicio no campo, a especulación no comercio,[119] a deterioración das comunicacións, e problemas na subministración da fronte. Todo isto facilitou a radicalización da revolución.[114] A capital, con gran poboación e dependente do abastecemento exterior, sufriu pronto a inflación e a escaseza de alimentos, ao igual que Moscova.[120] Os ferroviarios, a pesar de estar mal pagados, tardaron, porén, en mostrar activamente o seu descontento mediante folgas ata comezos do verán.[121] O Goberno tratou de atrasar a satisfacción das exixencias destes ata a convocatoria da Asemblea Constituínte e tratou en balde de calmar os ánimos con subidas dalgúns soldos, en parte por non contar cos fondos para máis.[122]
A comezos do período interrevolucionario, ao problema do transporte engadíase a imposibilidade de satisfacer á vez as necesidades do Exército e da poboación civil: calcúlase que o país contaba con gran unicamente para o 50% das necesidades do primeiro e apenas o 41% das da segunda.[120] Os campesiños preferían vender os seus produtos ao Exército, en parte polo carácter campesiño da maioría dos seus recrutas.[120] Xa na primavera, as principais zonas produtoras de alimentos comezaran a gardar os seus excedentes e a non distribuír nas cidades e noutras rexións menos favorecidas.[120][123] As cidades mostráronse ademais incapaces de abastecer de produtos manufacturados ao campesiñado e á propia poboación urbana debido ao gran consumo do Exército, as malas comunicacións e o aumento da demanda.[124] As fábricas sufrían ademais de falta de combustible para operar.[124] A hostilidade política entre traballadores e patróns afectaba tamén á produción.[125] O enorme aumento do prezo dos produtos manufacturados e a imposición gobernamental pouco despois da revolución dun prezo fixo polo gran acrecentaron o desabastecemento das cidades ao desincentivar a venda deste polos campesiños.[126] Os escasos esforzos do Goberno por impoñer prezos fixos tamén aos produtos manufacturados[126] de primeira necesidade foron inútiles.[125] Os campesiños, convencidos da próxima desaparición dos impostos e incapaces de comprar os produtos industriais que desexaban coa venda do seu gran a un prezo excesivamente baixo, non vían razón para facelo.[127]
O Exército, que crecera en millóns en 1916, tampouco recibía a cantidade de alimentos necesarios para manter ás tropas, e a recomendación de reducir o número de efectivos para non ter que reducir as racións non foi aceptada polas autoridades.[128] O desabastecemento das tropas fomentaba o descontento[129] e a insubordinación.[113] Os pertreitos tamén escaseaban, en parte pola crise política que reduciu a produción de armamento, moi concentrada na capital.[130] A falta de recursos foi crucial na decadencia do Exército e no aumento das desercións, que contribuíron a desbaratar aínda máis o sistema de transporte.[59] O aumento do derrotismo, das desercións e a falta de control gobernamental do Exército tiveron importantes consecuencias: os soldados que abandonaban a fronte, na súa maioría campesiños, levaron con eles a propaganda bolxevique, que estendeuse polas provincias e avivou o desexo dunha entrega inmediata das terras; a falta dun instrumento de coerción impediu ao Goberno enfrontarse ao caos crecente.[131] Desaparecida a antiga policía tsarista, as novas milicias non estaban baixo o control do Goberno de Petrogrado e, a miúdo, nin sequera dos Gobernos locais.[132]
O Goberno provisional tratou de solucionar o problema do desabastecemento mediante tres medidas principais:[59][131]
- O establecemento do monopolio do gran[41][126] (22 de marzoxul./ 4 de abrilgreg.) para tratar de acabar coa especulación[119] e o aumento dos prezos.[133] Este indispuxo aos comerciantes privados de gran e aos campesiños.[133][134] Os primeiros declararon que o Estado sería incapaz de substituílos,[133] e os segundos o vían como un roubo legalizado das súas colleitas e preferiron retelas,[133] vendelas a estraperlistas ou convertelas en licor.[134] Tras intentar en van convencer aos campesiños para que vendesen o seu gran ao prezo oficial, o 27 de agostoxul./ 9 de setembrogreg. o Goberno decidiu duplicar o prezo ofrecido, sen resultados.[134] A organización do sistema monopolístico foi ademais deficiente, lenta e incapaz de coaccionar ao campesiñado.[135]
- A imposición de cartillas de racionamento.
- A creación de comités de recursos para encargarse da colección das colleitas. A miúdo impotentes para impoñer a súa autoridade ou formados por intereses opostos que complicaban o seu funcionamento.[136]
Incluso o moderado sindicato ferroviario, Vikzhel, acabou por apoiar unha folga no outono para lograr o aumento dos salarios dos traballadores que paralizou importantes liñas a comezos de outubro (24 de setembroxul./ 7 de outubrogreg.), aínda que non as da fronte; en total, 39 das 51 liñas de longa distancia seguiron a folga.[137] O Goberno cedeu parcialmente ás exixencias e dous días máis tarde o sindicato acabou coa folga; a calma que seguiu, porén, era máis aparente que real.[138]
Pouco antes da Revolución de Outubro, a competencia entre o Exército e a poboación civil polos alimentos era pública, e en varios lugares os mandos tiveron que ceder parte das escasas vituallas á poboación para evitar revoltas e ataques aos almacéns militares.[139]
A incapacidade do Goberno para acabar co problema da falta de recursos afundiu a Kerenskii, conduciu ao enfrontamento entre o campo e as cidades, que acusábanse mutuamente de ser os culpables do mesmo, e fomentou a especulación.[140]
Crise financeira
O déficit nos presupostos conduciu á inflación e á depreciación do rublo.[140] Mentres o Goberno imprimía gran cantidade de moeda, a confianza da poboación nesta diminuía.[140] As clases adiñeiradas trataron de transferir os seus bens ao estranxeiro por calquera método, incluso ilegal.[140] As novas emisións de moeda, chamadas popularmente «kérenskis», perderon valor a ollos da poboación.[140]
O intento do Goberno de obter crédito a través de bonos do chamado «crédito pola liberdade» resultou un fracaso[141] e intensificou a división social entre as clases privilexiadas, que o apoiaron, e as baixas, que o rexeitaron.[22] A alta burguesía rusa, porén, non subscribiu de forma destacada o empréstito.[141] A axuda financeira Aliada, que se reducira substancialmente en xaneiro, continuou reducíndose, en parte pola percepción dos Gobernos Aliados e os seus representantes no país de que a situación do Exército impediría que este levasen a cabo operacións de ataque relevantes.[142]
O Goberno carecía dunha política financeira ben perfilada; implantou diversos monopolios e tratou de frear a inflación, controlar os gastos e aumentar os ingresos, á vez que garantía aos investidores estranxeiros os seus préstamos, incluídos os subscritos polo antigo réxime tsarista.[141] A finais de xuño, o Goberno aprobou unha lei que gravaba enormemente os beneficios —pero non na capital— obtidos nos últimos anos, aínda que facilitaba á vez evitar os pagos; os industriais e financeiros criticaron duramente a medida.[143]
Primeiro gabinete
.jpg)
Os membros máis destacados do primeiro gabinete do Goberno provisional foron políticos dos partidos burgueses,[144] entre eles o profesor de historia Pavel Miliukov (na carteira de Exteriores[10] e figura dominante do Goberno), Nikolai Nekrasov (Transporte), Andrei Shingariov (Agricultura) e Aleksandr Manuilov (Educación), todos eles membros do Partido Democrático Constitucional.[12] O ministerio da Guerra quedou nas mans do magnate conservador Aleksandr Guchkov,[12] do máis conservador Partido Outubrista.[10] Finanzas pasou a estar dirixido por Mikhail Tereshchenko, magnate xurdido do nada, mentres que para xustiza nomeouse ao socialrrevolucionario Aleksandr Kerenskii[9][145] que infrinxiu a prohibición do Soviet de Petrogrado de que os socialistas participaran no Goberno.[10]
O Goberno, elixido principalmente pola Cuarta Duma que se formara por un censo moi restrinxido, non era tan representativo da poboación como pareceu a moitos dos seus contemporáneos.[145] Os soviets, xurdidos en febreiro e durante o resto da primavera en todo o Imperio Ruso, crearon en maio e xuño uns consellos executivos (un de campesiños e outro de soldados e traballadores) que, en conxunto, eran un mellor reflexo da poboación e constituían un centro de poder[146] alternativo ao Goberno.[147] Os desacordos entre o Goberno, fundamentalmente liberal e decidido a pospoñer a reforma agraria e a continuar a guerra ata lograr a vitoria, e o Soviet de Petrogrado, formado por socialistas desexosos de aplicar reformas sociais, apareceron pronto.[148] Estes diferentes[146] puntos de vista plasmáronse xa na ausencia dunha postura sobre a guerra[149] e o problema da terra no programa do Goberno publicado o 2 de marzoxul./ 15 de marzo de 1917greg..[148] A pesar disto, foi durante o período deste primeiro gabinete do Goberno provisional cando levouse a cabo o groso da tarefa lexislativa aprobada durante os oito meses anteriores á Revolución de Outubro.[150]
Os soviets ata o outono de 1917 non constituíron unha ameaza seria para o Goberno ao estar controlados maioritariamente polos partidos socialistas moderados (menxeviques e Partido Social-Revolucionario), partidarios de manter a coalición cos elementos burgueses e do mantemento do esforzo bélico ata o logro dunha paz negociada.[10][147] Os elementos máis radicais, entre eles os bolxeviques de Lenin, recentemente regresado a Rusia en abril, eran minoritarios,[148] tanto nos soviets como nas simpatías dos soldados, campesiños e traballadores, e contaban entre eles cunha parte moderada (Lev Kamenev) contraria ao enfrontamento co Goberno e a ruptura cos demais socialistas, máis moderados.[147] A situación de debilidade dos radicais fixo que o propio Partido bolxevique se comprometese en abril só vagamente a emprender unha revolución socialista, sen fixar data nin procedemento para levala a cabo («Teses de abril»).[151]
A deterioración da situación económica ao longo da primavera supuxo, porén, unha desilusión crecente dunha parte importante da poboación co novo Goberno.[151] A continuación da guerra,[149] o aumento da crise alimentaria e a escaseza de artigos, a inflación crecente e o caos nos abastecemento ás cidades e ao campo, o fracaso do racionamento implantado polo Goberno desluciron as esperanzas orixinais.[151] Ao longo da primavera, o interese do Goberno por manter a fronte e as súas declaracións patrióticas fixeron que un número crecente de traballadores e soldados comezase a velo como o representante unicamente das clases adiñeiradas, lonxe do pobo.[152] Os soviets gañaron prestixio, considerándose as institucións verdadeiramente democráticas, en contraste co Goberno.[152]
A pesar da promesa de reunir a Asemblea Constituínte o antes posible, o Goberno realizou os preparativos moi lentamente: a xunta que debía redactar o estatuto regulador das votacións na Asemblea só fundouse formalmente o 25 de marzoxul./ 7 de abrilgreg., os delegados do soviet á xunta elixíronse a mediados de maio e esta reuniuse por primeira vez o 25 de maioxul./ 7 de xuñogreg..[5] O Goberno finalmente propuxo a data de eleccións para o 17 de setembroxul./ 30 de setembrogreg. e a apertura da Asemblea para o 30 de setembroxul./ 13 de outubrogreg., propostas que Kerenskii reiterou o 8 de xulloxul./ 21 de xullo de 1917greg.. Porén, o 9 de agostoxul./ 22 de agosto de 1917greg., o Goberno decidiu atrasar as eleccións ao 12 de novembroxul./ 25 de novembro de 1917greg.[73] e a reunión da Asemblea ao 28 de novembroxul./ 11 de decembro de 1917greg..[153] A lentitude nos traballos preparatorios e o pospoñer a reunión da Asemblea Constituínte debeuse en gran parte á actitude dos kadetes.[15][153] A primeira data elixida polo Goberno fixouse pola presión dos bolxeviques nas rúas, ante as continuas discrepancias na xunta electoral e os intentos dos kadetes de atrasar as eleccións e a apertura da Asemblea.[154] Para cando finalmente se levaron a cabo as eleccións á Asemblea, o Goberno provisional xa fora substituído polo soviético, o Sovnarkom.[73]
Foi a posición gobernamental ante a guerra, publicada por primeira vez o 7 de marzoxul./ 20 de marzo de 1917greg.,[149] a que provocou a primeira crise de Goberno do período interrevolucionario e a formación do primeiro gabinete de coalición social-liberal.[23][62] Os liberais con Miliukov á cabeza desexaban continuar coa contenda ata a vitoria e non estaban dispostos a abandonar as compensacións acordadas co resto de países Aliados durante o período anterior,[155] actitude que non compartía a maioría da poboación, farta xa para entón da Gran Guerra.[156] O desacordo levou a manifestacións de ambos bandos e a choques violentos con derramamento de sangue. O temor a desencadear unha guerra civil levou ao Goberno e ao Soviet de Petrogrado a pactar unha solución que non acabou, porén, coa dualidade no poder.[23]
Segundo gabinete, coalición de partidos liberais e socialistas
- Véxase tamén: Crise de abril (1917).
Tralas protestas contra continuación da guerra en abril, que só foron disoltas grazas á intercesión do Soviet de Petrogrado,[157][158] Miliukov[64][159] e Guchkov abandonaron o Goberno e algúns destacados socialistas asumiron carteiras,[158][160] como o notable menxevique Irakli Tsereteli[64] (Correos e Telégrafos),[160][161][162] Matvéi Skóbelev[159][160] (tamén menxevique, Traballo[159][161][162]) ou os socialrevolucionarios Viktor Chernov[64] (Agricultura),[160][161][162] Pável Perevérzev (Xustiza), Alexei Peshejónov (Abastecemento[159]) ou o popular[161] Kerenskii (Guerra[160][162] e Mariña).[157] O nomeamento deste debeuse ao desexo de que fose capaz de revitalizar o espírito combativo das tropas grazas á súa popularidade revolucionaria.[163] A entrada no executivo de ministros socialistas non foi, porén, inmediata, e supuxo un cambio substancial na anterior postura do Soviet de Petrogrado, no que aínda unha minoría sostivo a anterior postura de permanecer fora do Goberno.[164] As discusións entre liberais e socialistas alongáronse durante días e só a intervención final de Kerenskii fixo posible o acordo, que anunciouse ao día seguinte, o 5 de maioxul./ 18 de maio de 1917greg..[161][165] O III Congreso dos socialrevolucionarios aprobou a entrada dos seus membros na coalición (Perevérzev non recibiu aprobación, o que se considera proba de que en realidade non pertencía á formación).[166]
Os cambios no Goberno non afectaron ao seu carácter:[167] os liberais tiñan como obxectivo entorpecer as reformas ata a convocatoria da Asemblea Constituínte, reforzar o poder gobernamental e manter o esforzo [76] bélico;[148] mentres que os socialistas preocupábanse de satisfacer as ansias populares por reformas inmediatas e tratar de lograr unha paz[76] sen indemnizacións de guerra nin anexións[65] o máis rapidamente posible.[167] As tensións no Goberno agudizáronse;[167] ás diferenzas políticas entre socialistas e liberais uniuse a incapacidade de manter a coalición entre estes e cumprir á vez as ansias da poboación.[62][162] Incluso numericamente os ministros socialistas (seis) estaban en minoría[159] respecto aos burgueses (nove[160]), ademais de non ser un grupo unido[159] dentro do gabinete.[166] A inclusión dos socialistas moderados neste fíxolles perder popularidade e a súa imaxe quedou asociada aos fracasos do Goberno, o que favoreceu aos bolxeviques, única forza relevante de oposición.[167] O relevo de Miliukov tampouco cambiou a política exterior nin a actitude fronte á guerra do Goberno,[76] que quedou en mans de Teréshchenko, quen continuou a liña do seu antecesor, pero con máis discreción.[168] O novo gabinete prometeu loitar contra a desorganización da economía, mellorar as condicións de traballo, aumentar os impostos sobre os beneficios excesivos, aumentar o autogoberno e convocar canto antes a Asemblea Constituínte, pero a cuestión da propiedade da terra quedaba posposta ata a reunión da Asemblea.[76] O seu principal obxectivo, porén, era o reforzamento do Exército; a finais de maio, Kerenskii comezou os seus esforzos para mellorar a súa moral e favorecer a próxima ofensiva, que todas as forzas políticas apoiaron a excepción da extrema esquerda.[165] Para a dereita, o fortalecemento das forzas armadas podería servir incluso para debilitar aos seus rivais de esquerda.[165] Para os socialistas moderados, a ofensiva era necesaria para demostrar a forza do país e reforzar así a súa posición a favor da paz ante os demais países enfrontados na guerra.[169] A pesar deste amplo apoio político, a poboación mantiña un intenso rexeitamento á guerra, que desembocou nas Xornadas de Xullo.
O 3 de xuñoxul./ 16 de xuño de 1917greg. comezou o Primeiro Congreso Nacional dos Soviets, dominado pola fracción defensista revolucionaria encabezada por Tsereteli.[170] a posibilidade, aínda aparentemente viable, de que se lograse a paz a través do plan da dirección do consello dunha conferencia socialista seguida dunha negociación dos contendentes, outorgoulle o apoio maioritario dos delegados, que aprobaron o seu programa.[170] Os dirixentes do Soviet da capital puxeron en marcha dúas medidas para favorecer os seus plans de paz: tratar de obter o apoio da poboación nas nacións belixerantes á súa conferencia de paz mediante o envío dunha delegación socialista aos países Aliados, e apoiar a inminente ofensiva militar que debía servir, na súa opinión, para reforzar a importancia de Rusia ante os Aliados e demostrar que seguía sendo unha gran potencia.[171] Esta última medida levou á perda do apoio da poboación, que opoñíase á continuación da guerra incluso se se xustificaba como un paso necesario para acadar a paz.[172] A ofensiva militar foi moi impopular e resultou unha catástrofe militar e política.[173] O optimismo da primavera deu paso a un verán de desilusión pola incapacidade do Goberno de resolver os graves problemas do país, e repleto de crises políticas constantes e empeoramento da situación económica.[173]
Na véspera do fracasado alzamento contra o Goberno a mediados de xullo, este achábase gravemente debilitado pola retirada dos ministros kadetes o 2 de xulloxul./ 15 de xullogreg.,[169] que deixou ao gabinete unicamente con cinco ministros burgueses e seis socialistas.[174] Unicamente o rexeitamento da maioría no Soviet de Petrogrado a tomar o poder como exixían os manifestantes armados, a fidelidade ao Soviet das tropas da fronte, que tiveron que ser despachadas finalmente á capital, e o efecto sobre as unidades indecisas de Petrogrado da acusación do Goberno contra Lenin como axente alemán fixeron fracasar o golpe.[175][176][177] O esmagamento das protestas o 5 de xulloxul./ 18 de xullogreg. non acabou, porén, coa crise gobernamental: ao día seguinte, os Imperios desencadeaban unha contraofensiva que varreu ás unidades rusas, e dous días máis tarde dimitía o Primeiro Ministro Lvov.[177] O fracaso da ofensiva militar desbaratou os plans de paz dos defensistas do Soviet de Petrogrado e do Goberno.[177]
Kerenskii primeiro ministro, gabinete provisional e segunda coalición
Tras rexeitar Lvov o programa de goberno elixido polos dirixentes do Soviet de Petrogrado, dimitiu[178] como esperaban estes e Kerenskii sucedeuno como Primeiro Ministro.[111][179] Inmediatamente abandonáronse varias medidas do programa que conduciran á renuncia de Lvov (abolición da Duma, proclamación da república e diversas medidas agrarias[111]).[179] O novo Consello de Ministros con Kerenskii á fronte,[178] formado a noite do 7 de xulloxul./ 20 de xullo de 1917greg.,[178] non contaba con representantes dos kadetes, aínda que si cun liberal que se separara deles.[179] Os socialistas Tsereteli (novo ministro de Interior) e Chernov (aínda en Agricultura) permaneceron no executivo.[179] O anuncio da súa formación coincidiu coa noticia dunha grave derrota militar na fronte que causou novas revoltas na capital.[179]
Os intentos de reforma agraria de Chernov no verán produciron unha gran tensión interna no gabinete, e os kadetes exixiron a súa expulsión para continuar no Goberno.[180] As relacións entre socialistas e liberais non eran boas e xa o 19 de maioxul./ 1 de xuño de 1917greg. dimitira o ministro kadete de Industria e Comercio A. I. Konoválov, e máis tarde sufrira duras críticas o tamén kadete A. A. Manúilov, ministro de Educación.[181]
Ao desacordo en política agraria, sumouse a tensión entre o gabinete e as minorías: aínda que trala revolución a discriminación fora abolida, só no caso de Polonia prometérase a independencia dunha das minorías do Estado.[182] A relación con Finlandia, á que se ofreceron concesións consideradas polos nacionalistas insuficientes, era mala e, co resto, a política gobernamental limitarase a pospoñer calquera cambio á reunión da Asemblea Constituínte Rusa.[182] Esta situación, polo xeral insatisfactoria, empeorara polas accións dos nacionalistas ucraínos, que formaron un goberno autónomo, a Rada Central Ucraína, que arroxouse en xullo ao poder na rexión, acción rexeitada polo Goberno de Petrogrado.[182] Os intentos de conciliación dalgúns dos ministros progresistas foron rexeitados polos membros do Partido Democrático Constitucional, que utilizou o desacordo para dimitir,[95] a pesar de non limitarse este á cuestión ucraína, senón que era a política agraria a causa fundamental das discrepancias e da renuncia.[178][183][184] Catro ministros abandonaron o executivo mentres que Nekrásov, kadete pero moi independente, abandonou o partido para permanecer no Goberno.[185]
Tralo fracasado intento de golpe contra o Goberno a comezos de xullo, apoiado pola ala radical do Partido bolxevique, o Goberno tratou de reforzar a súa autoridade e esmagar aos radicais de esquerda, con escaso éxito máis aló das aparencias.[186] O arresto dalgúns dirixentes bolxeviques non impediu a fuga doutros (como o propio Lenin) e o Goberno mostrouse incapaz de sometelos a xuízo a pesar das presións dos conservadores.[187]
A crise política durou ao redor de vinte días, ata que se puido formar un novo gabinete a comezos de agosto.[188] Os kadetes opuxéranse ata ese momento a volver ao Consello de Ministros se este quedaba á mercede dunha maioría socialista e tiña como obxectivo a aplicación do programa do Soviet de Petrogrado.[188]
Cuarto gabinete, terceira coalición, o regreso dos kadetes e o golpe de Kornilov
O 2 de xulloxul./ 15 de xullo de 1917greg. dimitiu o segundo gabinete, e Kerenskii non logrou formar un novo ata o 10 de xulloxul./ 23 de xullogreg..[186] As longas[188] e complicadas[178] negociacións cos kadetes para que regresasen ao Goberno concluíron coa súa volta ao Consello de Ministros, xa presidido por Aleksandr Kerenskii, que recibiu amplos poderes ademais de conservar o Ministerio de Defensa.[189] Por exixencia dos kadetes, os ministros quedaban libres de responder ante os seus partidos ou ante o soviet, que comprometíase a non interferir na labor do Goberno.[189] Kerenskii forzara o novo acordo entre os socialistas e os liberais ameazando con dimitir;[178][190] tralo pacto do 22 de xulloxul./ 4 de agostogreg. o gabinete tomou posesión dous días máis tarde,[188] con catro ministros kadetes,[190] outros tres liberais e varios ministros socialistas.[189] Tsereteli abandonou o Goberno,[190] pero permanecieron Skóbelev e Chernov,[190] este a pesar do rexeito dos kadetes.[189] Kerenskii logrou que os kadetes regresasen ao Goberno e que aceptasen a Chernov,[191] ao que non tiña simpatía pero consideraba necesario.[192] O novo Goberno, débil, quedou controlado polo triunvirato formado por Kerenskii, Teréshchenko e Nekrásov.[190] Os kadetes impuxeron na práctica a Kerenskii un veto que impedía a promulgación de novas reformas sociais e políticas ata a resolución destas cuestións pola Asemblea Constituínte, cuxa reunión, pola súa banda, trataron de atrasar.[193] Poucas semanas despois, para satisfacción de Miliukov, o Goberno pospuxo a elección da Asemblea.[193] A preocupación kadete pola Asemblea debíase tanto ao seu desexo de que as eleccións se celebrasen democraticamente e de acordo a dereito, como ao seu temor de que o resultado lles privase do gran poder do que desfrutaban no Goberno provisional.[194]
Días antes, o 19 de xulloxul./ 1 de agostogreg., Keresnkii nomeara ao xeral Lavr Kornílov, Comandante en Xefe do Exército ruso; este exixira autonomía para restaurar a disciplina nas Forzas Armadas que seis días máis tarde perderían Riga,[195] tomada por unidades alemás.[194][196]
O terceiro gabinete caracterizouse pola abundancia dos relevos entre os ministros que acentuou o caos administrativo.[186] Tralo aparente esmagamento do poder dos bolxeviques a mediados de xullo, a finais do mes e en agosto comezouse unha nova radicalización da poboación ante o agravamento da crise.[197] A situación alimenticia a mediados de agosto na capital volveuse desesperada,[197] o 1 de setembro os alemáns ocuparon Riga, a anarquía estendíase xunto coas ocupacións de terreos polos campesiños, mentres que os movementos autonomistas non encontraban freo no Goberno, e os soldados da fronte adoptaban posturas cada vez máis radicais a favor das reformas.[197]
Consciente do descontento popular, Kerenskii non logrou, porén, acordar entre os seus ministros un programa de reformas que enderezase en parte a situación e non se decidiu a aplicar unha represión radical;[198] o Goberno quedou paralizado.[191][198] Ante esta situación, influentes elementos liberais e conservadores comezaron a formularse a posibilidade de apoiar un intento de implantar un Goberno militar que restaurase a orde na fronte e frease o caos crecente.[191][198] A maioría do Partido Democrático Constitucional, encabezado por Miliukov, adoptou esta postura, mentres unha minoría mantiña o seu apoio á coalición cos socialistas.[198]
As organizacións partidarias dun Goberno militar sopesaron varios candidatos para o posto de ditador, decantándose finalmente polo xeneral Lavr Kornílov, Comandante en Xefe do Exército, valente pero pouco intelixente, de ideas políticas conservadoras e algo primitivas.[199] Tralo fracaso da intentona militar a comezos de setembro, o poder real do Goberno desapareceu.[200] Esfumouse definitivamente o espírito de cooperación entre socialistas moderados e liberais nos que se baseaba a súa autoridade.[200] Importantes socialistas que defenderan anteriormente a cooperación cos kadetes comezaron a criticar a continuación da colaboración, como o exministro socialrevolucionario Víctor Chernov; entre os menxeviques creceu o apoio á corrente internacionalista oposta aos pactos cos liberais.[201]
O directorio e o quinto gabinete
Kerenskii creou un directorio de cinco membros[202] o 1 de setembroxul./ 14 de setembro de 1917greg., ao tempo que proclamaba a república.[203] Carente de figuras políticas de relevancia, no fondo supuxo a creación dun Goberno persoal do Primeiro Ministro, que quedou teoricamente reforzado polo nomeamento de Kerenskii como comandante en xefe do Exército; a autoridade civil e militar do país quedou nas súas mans.[202] Consciente da súa debilidade[204] política,[205] buscou recuperar o apoio dos kadetes a pesar da hostilidade[202] cara a estes de gran parte dos dirixentes socialistas tralo intento de Golpe de Estado do xeral Lavr Kornilov.[203] Este aumentou o apoio aos bolxeviques,[206] que acusaron aos socialistas moderados que controlaran ata entón o Soviet de Petrogrado de convenza co Goberno e os militares no golpe.[205] A debilidade dos socialistas moderados plasmouse na perda[206] da presidencia do Soviet da capital o 9 de setembroxul./ 22 de setembro de 1917greg., que Trotski pasou a presidir dezaseis días máis tarde. Os moderados tiveron que continuar coas súas actividades a través do Comité Executivo Central de Todas as Rusias, elixido no Primeiro Congreso dos Soviets de Todas as Rusias en xuño e que aínda controlaban.[205] Incluso entre os socialistas moderados creceu o rechazo a continuar cos gabinetes de coalición cos liberais.[202][207] Con grande esforzo, porén, Tsereteli e os seus partidarios lograron manter o apoio socialista á coalición na Conferencia Democrática a comezos de outubro: as confusas votacións aprobaron a continuación da coalición, pero rexeitaron que esta incluíse ao último partido liberal significativo —o Partido Democrático Constitucional— e deron paso ao encargo de Tsereteli de aclarar a situación con Kerenskii.[202][207]
Un novo Consello de Ministros de coalición —con dous ministros socialistas— acabou formándose o 25 de setembroxul./ 8 de outubro de 1917greg..[202][203][207] A pesar das votacións contrarias dos socialistas durante a conferencia democrática,[207] Tsereteli logrou a aprobación final da nova coalición, incluso despois de non lograr manter a súa promesa aos delegados socialistas de que o novo Goberno respondería ante o Preparlamento formado pola Conferencia.[203] Este último Goberno foi débil,[202][207] pouco máis que unha camarilla de Kerenskii, carente de verdadeiro apoio de socialistas e liberais,[202][203] que sumíronse pronto en disputas no Preparlamento.[208] Os ministros eran figuras de segunda fila da política nacional e, a pesar do reforzamento das correntes esquerdistas no país tralo golpe frustrado, máis conservadores que os seus predecesores.[204]
- Artigo principal: Revolución de Outubro.
Para o outono, o apoio aos bolxeviques, que se presentaban como a oposición por antonomasia tanto ao Goberno como á dirección do Soviet de Petrogrado defensista, crecera notablemente, superando aos seus rivais socialistas menxeviques e incluso aos socialrevolucionarios en moitas localidades.[209] A incapacidade do Goberno e do Soviet de Petrogrado para acabar coa guerra, co problema da terra, cos nacionalismos ou coa crise económica que se agudizaba, reforzou a posición bolxevique e a da esquerda radical en xeneral.[209] Ante o crecente desprestixio da coalición social-liberal entre obreiros e traballadores, os bolxeviques pareceron cada vez máis a alternativa decidida a resolver rapidamente os problemas do país.[209] A falta de solucións para os problemas políticos, sociais e económicos levou a un clamor a favor dun cambio radical de Goberno nun ambiente de crise continua e crecente.[210] A imposibilidade de atallar a crise económica, sen acabar antes coa guerra, fixo que o desexo de paz se convertese en abafador.[210] A ameaza alemá a Petrogrado, que acentuouse no outono, levou tamén ao Goberno a anunciar plas para enviar parte da gornición da capital á fronte para defender a cidade e para evacuar as principais industrias. Ambas medidas favoreceron aos radicais e partidarios de transferir o poder aos soviets, e tachouse ao Goberno de planear unha contrarrevolución.[210] A crise económica, caracterizada por un aumento da inflación —os prezos case se cuadriplicaron entre xullo e outubro— e un alarmante desabastecemento na capital, tamén favoreceron o radicalismo político.[211] A finais de outubro, Petrogrado contaba con alimento unicamente para uns poucos días e o abastecemento era insuficiente. Os máis pobres volveron enfrontarse á fame.[211] A inflación acabou coas melloras salariais dos obreiros industriais, a produción caeu, e para final de ano se estimaba que a metade das fábricas da cidade terían que pechar por falta de combustible e materias primas.[212] O sentimento de crise nacional viuse reforzado ademais polo grande aumento dos delitos e desordes públicos, moi aireados pola prensa; a percepción popular era a dun Goberno desbordado pola situación, e un corpo policial —a milicia— insuficiente.[213] Os centos de miles de desertores que vagaban polo país no outono favoreceron os desordes e a impresión de crise social e política.[213] O afundimento da bolsa tralo errado golpe de Kornilov empobreceu a parte das clases medias e desatou o caos financeiro. O Goberno tiña cada vez máis dificultades para recadar impostos.[213] A axitación no campo e nas cidades creceu, así como as exixencias dos nacionalistas.[214] Esta situación de crise fomentou os debates sobre a necesidade de que o Goberno actuase, e da posibilidade de que este fose substituído por outro.[214]
O Goberno foi derrocado con extrema facilidade polos bolxeviques, que instauraron o seu propio «Goberno provisional», o Sovnarkom, o 25 de outubroxul./ 7 de novembro de 1917greg. na coñecida como Revolución de Outubro.[26] A pesar de que o plan bolxevique para tomar o poder era coñecido desde varías semanas atrás, o Goberno, moi debilitado,[215] foi incapaz de impedilo.[26] Contaba para entón con escasas simpatías na capital e no campo, e con aínda máis escasos defensores.[26] Trotski, o principal organizador da toma do poder polos bolxeviques, aproveitou o apoio das masas ao Soviet de Petrogrado para presentala como o traspaso de poder do Goberno provisional aos soviets, non aos bolxeviques.[216] Consciente da importancia de ter o apoio militar, asegurouse de controlar o Comité Militar Revolucionario da capital ao que, á súa vez, obedecía a gornición de Petrogrado.[216] O 23 de outubroxul./ 5 de novembro de 1917greg. a gran maioría das unidades militares da capital expresaron o seu sometemento ao Comité Militar Revolucionario, e os infrutuosos intentos de Kerenskii por desbaratar o golpe ao día seguinte serviron simplemente para que Trotski presentase o golpe como unha medida defensiva dos soviets, que tivo lugar con escasos enfrontamentos.[215]
O Goberno provisional nunca contara cun poder completo sobre o aparato do Estado, dependendo do acordo coas forzas políticas e do apoio popular a través de organizacións como o Soviet de Petrogrado ante a súa falta de lexitimidade formal.[26] A pesar de aprobar unha inxente cantidade de leis[217] e importantes reformas políticas (amnistía, abolición da discriminación relixiosa ou nacional, extensión dos dereitos civís, abrogación da pena de morte, igualdade de dereitos para as mulleres, separación da Igrexa e do Estado, concesión de autonomía a diversas rexións...) e sociais (aprobación da xornada de oito horas, formación de comités de empresa, instauración dun Ministerio de Traballo, implantación dun monopolio sobre o gran...) o Goberno non puido aplicar moitas delas pola falta de control administrativo do país.[218][219] Os seus intentos de publicitar as reformas aprobadas foron un fracaso.[217]
Para a súa desgraza, pouco logo da súa formación, o Goberno provisional gañouse a antipatía de grandes sectores da poboación e quedou nunha posición debilitada e vulnerable. Unha das causas principais da impopularidade crecente do Goberno foi a súa política agraria, que se gañou a oposición do campesiñado, o que ademais influíu na hostilidade das tropas da capital, de extracción campesiña. O Goberno non logrou estender o seu control máis aló das cidades de provincias e foi incapaz de convencer ou forzar aos campesiños a entregar as súas colleitas para abastecer as cidades, o que levou á falta de recursos das mesmas e á radicalización dos traballadores.[220] A antiga administración disolveuse en numerosas ocasións e os delegados gobernamentais, os comisarios, carecían en moitos casos de poder real para aplicar as decisións do Consello de Ministros.[132][221] Este houbo de compartir autoridade cos soviets que xurdiron por todo o país, ademais de con outras organizacións. Malia contar coa responsabilidade de goberno e a autoridade teórica, o poder residía a miúdo non no Consello de Ministros, senón nestas organizacións. As coalicións formais entre socialistas e liberais non puxeron fin a esta situación de tensión polo poder entre Goberno e Soviet de Petrogrado, que se repetiu por todo o país.[222] Os sucesivos gabinetes, case en continua crise, carecían ademais da lexitimidade de ser elixidos, xa que eran o resultado de acordos entre reducidos grupos de dirixentes políticos da capital.
Os sucesivos gabinetes, inexpertos na xestión do Estado, mostráronse incapaces de formular políticas claras[223] e de aplicalas coa celeridade necesaria pola situación de crise.[220] Os cinco gabinetes mostraron ademais unha perpetua división[223] entre as tendencias presentes no seu seo: a dereita, que desconfiaba da institución do Soviet de Petrogrado, e a esquerda, temerosas das posibles accións do alto mando militar.[220] As tensións internas levaban continuamente a compromisos de mínimos para lograr un acordo interno.[224] O empeño dos socialistas moderados en manter a coalición cos liberais a pesar das diferenzas levou ademais á parálise do Goberno e ao desprestixio dos socialistas.[225] Os diversos Gobernos non lograron tampouco acabar coa guerra, un dos principais intereses da poboación, esgotada polo conflito.[63] O programa liberal, constituído fundamentalmente pola promulgación dunha amnistía e da extensión de dereitos e liberdades civís á poboación, cumpriuse practicamente nos dous primeiros meses do período revolucionario, pero os obxectivos máis desexados polas masas (o fin da guerra, a recuperación económica e o repartimento de terras) non foron alcanzados polo Goberno.[226][227] A maioría da poboación non cifraba as súas esperanzas en cambios políticos, senón noutros, sociais e económicos, que os bolxeviques souberon sintetizar nos seus lemas favorables ao control obreiro das fábricas, o repartimento das leiras dos terratenentes e o fin da guerra mundial.[228] Os liberais entorpeceron en gran medida a súa consecución ao defender a continuación dos combates ata a vitoria, manter os obxectivos de guerra imperialista do antigo réxime, opoñerse á reforma agraria ou rexeitar control obreiro da industria. Lograron ademais pospoñer a reunión da Asemblea Constituínte. A insistencia gobernamental en pospoñer calquera medida fundamental —a reforma agraria, a situación das minorías…— ata a reunión da Asemblea Constituínte, e o continuo atraso da súa convocatoria minaron a súa posición.[229] Estes atrasos permitiron duras críticas da oposición, causaron o temor da poboación a unha contrarrevolución que terminase por impedir a súa reunión, e favoreceron aos partidarios de que os soviets tomasen o poder como salvagarda da Asemblea.
Os socialistas moderados, convencidos da natureza burguesas da revolución que acabara coa autocracia tsarista, rexeitaron tomar o poder.[226] Temían ademais que unha radicalización da revolución levase á alianza das forzas liberais e as reaccionarias que conducise á contrarrevolución, como entendían que sucedera na revolución de 1905.[230] A moderación da súa posición privounos paulatinamente do apoio das masas, cada vez máis radicais[230] ante a deterioración da situación económica causado pola guerra e a propia revolución.[98] Opostos unha e outra vez á toma do poder a pesar das crecentes peticións das masas, membros menores da coalición e incapaces de aplicar as reformas exixidas por campesiños, soldados e obreiros, os socialistas moderados acabaron por perder o apoio inicial e facilitar o auxe dos bolxeviques, única oposición disposta a defender os obxectivos da poboación.[28] A esquerda radical viuse favorecida por unha crecente crise económica que xerou descontento e agudizou os problemas políticos e sociais.[106]
- Príncipe Georgii Ievgenievich Lvov (23 de marzo - 21 de xullo)
- Aleksandr Kerenskii (21 de xullo – 8 de novembro)
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
