From Wikipedia, the free encyclopedia
Nas relacións entre traballadores e empresarios poden xurdir conflitos de dous tipos; por un lado encóntranse os conflitos individuais, e, por outro lado os conflitos colectivos, competencia deste traballo.
Nos conflitos colectivos, un grupo de traballadores enfróntase a un empresario ou grupo de empresarios, polo interese que incumbe a todos nas súas relacións laborais. Os suxeitos lexitimados para iniciar o conflito colectivos son os representantes dos traballadores.
Existen dúas formas de exteriorizar os conflitos colectivos: a folga e o peche patronal.
A folga laboral consiste no cesamento temporal da prestación de servizos, acordada por unha colectividade de traballadores dunha ou varias empresas, con motivo de conflito laboral e con abandono do centro de traballo, co fin de impoñer a aceptación das súas demandas polas empresas ou de resistir as esixencias dos empresarios, unha vez fracasados as negociacións colectivas ou outros esforzos de persuasión.
A folga non se debe confundir co peche patronal, peche da fábrica polo empresario co obxecto de impoñer aos traballadores novas condicións laborais ou defender os seus intereses.
Aínda que a folga se exerce de forma colectiva, o exercicio do dereito á folga recoñécese de forma individual. Así, o recoñecemento á folga implica que ningún traballador pode renunciar a este dereito por acordo contractual. Por outro lado, o exercicio colectivo deste dereito supón que un traballador non pode declararse en folga de forma individual. Entre os efectos da folga, cabe destacar os seguintes puntos:
O contrato de traballo queda en suspenso (os traballadores non cobran o seu salario).
Durante a folga suspéndese a obriga de cotizar á Seguridade Social (traballador e empresario).
O empresario non pode substituír os traballadores folguistas.
Os días de folga non deben ser descontados das vacacións.
Coa organización industrial do traballo, na que grupos de obreiros sometidos a condicións similares e situados fisicamente nun taller ou mina organizaron por primeira vez a súa actuación como grupo homoxéneo, a folga cobrou importancia. O dereito á folga estivo severamente penado nos primeiros anos da Revolución Industrial. Co paso dos anos, aumentará a tolerancia, é dicir, os Estados admiten a folga pero castígana dende o punto de vista civil como incumprimento das obrigas laborais.
Esta situación continúa ata a difusión da socialdemocracia a principios do século XX, recoñecéndose o dereito á folga a nivel internacional como un dereito dos traballadores constitutivo da liberdade sindical. Na actualidade recoñécese na maioría dos ordenamentos internos e en tratados internacionais de alcance universal como o Pacto Internacional de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais.
Segundo a sentenza do Tribunal Constitucional de España n.º 11/1981, trátase de "unha perturbación que se produce no normal desenvolvemento da vida social e, en particular, no proceso de produción de bens e servizos, que se leva a cabo de forma pacífica e non violenta, mediante un concerto dos traballadores e dos demais intervenientes no devandito proceso, que pode ter como obxecto reivindicar melloras nas condicións económicas ou, en xeral, nas condicións de traballo, e pode supoñer tamén unha protesta con repercusión noutras esferas ou ámbitos".[1]
En España, recoñécese o dereito á folga como un dereito fundamental, reflectido no artigo 28.2 da Constitución de 1978[2] e regulado polo Real Decreto-Lei 17/1977, que a cualifica como medida de conflito colectivo de traballo adoptada por acordo dos traballadores, coa finalidade de defender e promover os seus intereses. Deste modo, responde á idea do Estado Social e Democrático de Dereito (artigo 1.1 da Constitución) e ao principio de igualdade substancial (artigo 9.2 da Carta Magna). Así pois, é un dereito de titularidade individual e exercicio colectivo. Os estranxeiros gozan tamén deste dereito aínda que non dispoñan da preceptiva autorización de traballo.[3]
Criterios de clasificación:
1. Segundo os suxeitos que exercitan a folga; a folga pode ser exercitada por:
2. Segundo as causas que motivan a folga:
3. Segundo o comportamento que se leve a cabo na folga:
4. De acordo á legalidade da folga, pode ser:
Divídese en tres fases:
Nun primeiro momento realízase a declaración da folga, que esixe a adopción de acordo expreso en cada centro de traballo. Poden acordar a declaración da folga os representantes dos traballadores e os propios traballadores do centro de traballo afectados polo conflito, neste caso, é necesario que o 25% do equipo decida someter a votación o devandito acordo.
O seguinte paso é realizar o comunicado da folga e a súa correspondente notificación. Neste sentido, comunicarase ao empresario/s afectado/s e á Autoridade Laboral polos representantes dos traballadores, polo menos con cinco días naturais antes da súa data de inicio. No caso de que a folga afecte a empresas de servizos públicos, o aviso previo será de dez días naturais. A comunicación da folga farase por escrito, onde constarán os obxectivos desta, as xestións realizadas para resolver as diferenzas, a data de inicio e a composición do comité de folga.
O último paso é crear o comité de folga. Este componse, como máximo, de 12 traballadores afectados polo conflito. Recoñécese como o órgano que representa os folguistas. As súas funcións son tratar de chegar a un acordo e garantir os servizos mínimos.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.