Sentimento agradable de satisfacción e ausencia de padecemento From Wikipedia, the free encyclopedia
A felicidade é unha situación ou un estado emocional no que unha persoa sente que todo vai conforme o que quere. Este estado de benestar caracterízase pola relativa permanencia dunha emoción agradable que varía dende o mero contentamento á alegría fonda e intensa de vivir e polo natural desexo de que continúe.
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
A felicidade é un dos grandes temas filosóficas de todos os tempos. As definicións propostas nas diferentes relixións e escolas filosóficas inclúen a liberdade de querer, a consciencia da boa orde das cousas, a seguridade de estar no lugar correcto do universo, e a paz interior.
No uso corrente da lingua pode denotar unha simple experiencia agradable ou pracenteira.
En tanto que animal, o ser humano dispón de dous medios primitivos para determinar as relacións que mantén co mundo: o pracer e a dor. A través deles xulgamos o benestar e o sufrimento. Antes de percibir o mundo como obxecto de análise, sentímolo como un lugar de vida grato ou ameazante. A través das nosas emocións e as nosas paixóns imaxinamos as ideas de felicidade e de desgraza.
En xeral, a felicidade asóciase a emocións ou sentimentos como a alegría, o xúbilo, o contento, a ledicia, o gozo e o amor. Entre as emocións antinómicas atópanse o sufrimento, a tristura, o pesar e a mágoa. En tanto que o termo pracer (coma o seu oposto dor) se utiliza para indicar sensacións físicas localizadas, o de felicidade é xeralmente usado para referir especificamente un sentimento interior de longa duración. Outras emocións son:
A felicidade difire da alegría non en grao senón en clase. Ser feliz implica unha maior duración cá transitoriedade do pracer que é connotado pola palabra alegría. Diferénciase tamén da ledicia en que esta connota tenrura de maneira moi particular.
A felicidade tende, en consecuencia, a ser considerada inestimable, opoñéndose ó pracer temporal proporcionado por accións puramente mecánicas ou mecanicistas.
Posto que a felicidade pode chegar como o resultado de algo planificado, da amabilidade de outros, ou de situacións que parecen positivas se se pensa sobre elas, é dicir, ó se conseguir o que un desexaría (por planearse con anterioridade ou por reflexión a posteriori), a pregunta transcendental que toda persoa se pode facer é: Que é o que un quere facer coa súa vida? A cuestión sobre cal é a mellor forma de vida constitúe un dos temas fundamentais da ética.
Os filósofos da antigüidade consideraban que a felicidade, antes cá sabedoría ou a verdade, era o fin último da filosofía. Santo Agostiño escribiu "Nulla est homini causa philosophandi nisi ut beatus sit" ('O home non ten razón para estudar filosofía senón é para ser feliz'). Como concepto filosófico, a felicidade é unha das nocións máis difíciles de definir por ser, segundo Kant, un estado empírico sometido ó azar da fortuna e ós cambios imprevisibles do humor.
Cada un de nós ten a capacidade de proxectar os seus plans de vida conforme os ideais que teña da boa vida ou da vida plena. O problema é que, aínda que todos esteamos de acordo en que a felicidade é o que persegue todo ser humano, moi poucos estaremos de acordo en que é o que entendemos por tal concepto: cada quen vive e entende a felicidade á súa maneira. É posible que haxa tantas formas de definir o que é ser feliz como persoas hai no mundo. As distintas doutrinas filosóficas e relixións que se estenderon polo mundo falaron de maneiras moi diversas da feliciade. Estes poderían ser algúns dos modelos de felicidade que se vehiculan a través delas:
Na investigación da felicidade déronse basicamente tres actitudes con relación ó tema ó longo da historia: a pesimista, a optimista e a que a pon en cuestión.
A procura da felicidade ten un punto de partida bastante pesimista: en principio quérese a felicidade que non se ten ou téntase fuxir do que nos anoxa. Non é de estrañar que a felicidade sexa identificada coa idea da perfección, atributo de Deus. Por conseguinte a felicidade non existe máis que baixo a forma dun fin ideal e inaccesible. Para os que cren en Deus, en última instancia a verdadeira felicidade non existe máis que baixo a idea dunha promesa. A felicidade non é humana, pertence a un ser perfecto ou á parte divina do noso ser, que non pode ser satisfeita con realidades continxentes e ilusorias. O desexo do home será ser feliz pero isto só é atinguible por algo distinto do ser humano, polos sabios sobrehumanos para os estoicos ou pola alma inmortal para algunhas relixións. A filosofía da desesperación de moitas seitas ven na morte, e en particular, no suicidio unha maneira de conseguir a felicidade.
Hai filosofías máis optimistas. Para Epicuro a felicidade encóntrase nos praceres simples e na fuxida dos sufrimentos. Dado que as accións humanas entrañan a miúdo praceres e sufrimentos, a filosofía epicúrea propúxose entre as súas tarefas a investigación dos praceres e dos comportamentos que favorecían o equilibrio psíquico e corporal.
Hai filósofos que poñen en causa o mesmo principio da felicidade. O razoamento é este. Os moralistas estiman que os homes cren a súa propia desgraza, pero en realidade o que buscan é o que coidan que é beneficioso ou dá proveito. Procuran honores, riquezas, poder, pracer. Se un se atén ós comportamentos reais dos homes, constátase que os homes non buscan a felicidade senón o poder e a forza. Esta busca pode ser cruel e sanguinaria; tamén pode ser espiritual e ética: a procura do saber, a creación artística, a busca relixiosa. Dito de maneira breve, esta é a busca da alta cultura que esixe grandes sacrificios e que non sempre é compatible coa felicidade. Pásase así da felicidade como falso problema ó problema do destino, que se pode concibir dende un punto de vista natural ou sobrenatural. Esta é a tese sostida por Kant. Para el a felicidade existe pero secundariamente, non como recompensa. Tamén é a posición adoptada por Nietzche , para quen a felicidade non é consecuencia da forza e da súa mestría espiritual. A felicidade, xa que logo, non sería unha meta que houbese que perseguir.
[En construción]
Martin Seligman no seu libro Authentic Happiness ('A felicidade auténtica') define a felicidade como consistente tanto en emocións positivas como en actividades positivas. Presenta tres categorías de emocións positivas:
Hai tres categorías de emocións positivas presentes:
Os dous primeiros son "praceres do momento" e normalmente derivan dalgún estímulo externo. Unha excepción é a ledicia de ter un pensamento orixinal.
As gratificacións implican un compromiso pleno e o bloqueo das emocións sentidas. Non obstante, cando a gratificación chega ó final, entón poden sentirse emocións positivas.
As gratificatións poden ser obtidas ou incrementadas ó desenvolver forzas, habilidades persoais e virtudes. A autenticidade é a derivación da gratificación e das emocións positivas resultantes de exercer as fortalezas persoais. A boa vida conséguese usando as capacidades para obter gratificación e poder así desfrutar do traballo e dunha vida con sentido.
Aínda que a felicidade non é mensurable de maneira obxectiva isto non significa que non teña un compoñente físico real. O neurotransmisor dopamina que opera sobre a ruta mesolímbica e sobre o núcleo accumbens está relacionada co desexo e co pracer. O pracer pode ser inducido artificialmente con drogas, e de forma directa con opiáceos coma a morfina e a heroína, que bloquean os inhibidores da dopamina.
A pesar de todo, os procesos e a química que se correlaciona coa felicidade non define o concepto de felicidade, simplemente describen a súa "implementacion" biolóxica. Tamén se especula con outro tipo de posibles implementacións, aínda que só están comezando a ser investigadas.
É posible, porén, describir funcións da felicidade en termos biolóxicos. Unha das tentativas é a coñecida como felicidade darwiniana. A felicidade darwiniana está baseada no feito de que os animais están equipados para ter sensacións e sentimentos positivos e negativos. Entendendo os dispositivos evolucionarios que subxacen a esas sensacións, é posible comprender como os procesos neurolóxicos que engadían un humor ou estado positivo tenderon a dominar eses procesos.
Os seguintes comportamentos e emocións son normalmente asociados coa felicidade:
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Felicidade |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.