![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0e/Protein_structure_%25282%2529-en.svg/langgl-640px-Protein_structure_%25282%2529-en.svg.png&w=640&q=50)
Estrutura secundaria das proteínas
From Wikipedia, the free encyclopedia
En bioquímica e bioloxía estrutural enténdese por estrutura secundaria das proteínas a forma xeral tridimensional de segmentos locais das proteínas (o concepto de estrutura secundaria aplícase tamén a outros biopolímeros como os ácidos nucleicos, ADN/ARN). Non describe as posicións de átomos específicos no espazo tridimensional, o cal se considera estrutura terciaria. As estruturas secundarias máis comúns das proteínas son a hélice alfa e a folla beta.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0e/Protein_structure_%282%29-en.svg/270px-Protein_structure_%282%29-en.svg.png)
![A imaxe contén ligazóns clicables](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e6/Interactive_icon.svg/18px-Interactive_icon.svg.png)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/60/Myoglobin.png/640px-Myoglobin.png)
A estrutura secundaria pode definirse formalmente polos enlaces de hidróxeno do biopolímero, como se observa nunha estrutura de resolución atómica. No caso das proteínas, a estrutura secundaria defínese polos patróns de enlaces de hidróxeno entre os grupos amino e carboxilo da cadea de aminoácidos. Os patróns de enlaces de hidróxeno poden estar significativamente distorsionados, o que fai que sexa difícil a determinación automática da estrutura secundaria.
A estrutura secundaria pode definirse tamén baseándose nos patróns regulares nos ángulos diedros da cadea nunha determinada rexión do gráfico de Ramachandran; así, un segmento de residuos de aminoácidos abonda con que teña determinados ángulos para poder ser considerado como unha hélice, sen importar se ten os enlaces de hidróxeno correctos. A estrutura secundaria poden proporcionala tamén os cristalógrafos en bancos de datos como PDB.
A estrutura secundaria aproximada dunha proteína pode obterse por espectroscopía. por exemplo, pode dicirse "está proteína é nun 40% unha hélice α e nun 20% unha folla β". Para as proteínas un método común de determinación é o dicroísmo circular do ultravioleta distante (170-250 nm). Un dobre mínimo pronunciado a 208 e 222 nm indica que é unha hélice α, mentres que un só mínimo a λ 204 nm ou 217 nm indica un enrolamento aleatorio ou estrutura en folla β, respectivamente. Un método menos común é a espectroscopía de raios infravermellos, que detecta diferenzas nas oscilacións de enlace dos grupos amida debido aos enlaces de hidróxeno. Finalmente, os contidos dos distintos tipos de estrutura secundaria poden estimarse con exactitude utilizando os desprazamentos químicos dun espectro de resonancia magnética nuclear (NMR) non asignado.
O concepto de estrutura secundaria foi introducida por Kaj Ulrik Linderstrøm-Lang en Stanford en 1952.