Elena Garro
escritora mexicana / From Wikipedia, the free encyclopedia
Elena Garro, nada en Puebla de Zaragoza o 11 de decembro de 1916[1] e finada en Cuernavaca Morelos o 22 de agosto de 1998, foi unha guionista, xornalista, dramaturga, contista e novelista mexicana, comunmente relacionada co "realismo máxico" ou renovadora da literatura fantástica, aínda que ela rexeitou esta identificación, por considerala unha etiqueta mercantilista. Algúns críticos consideran que a obra contista e novelística de Juan Rulfo e o tres primeiros libros de Elena Garro, Un hogar sólido (teatro,1958), Los recuerdos del porvenir (novela,1963) e La semana de colores (cuento, 1964), inician este movemento literario.[2]
Biografía | |
---|---|
Nacemento | (es) Elena Delfina Garro Navarro 11 de decembro de 1916 Puebla de Zaragoza, México |
Morte | 22 de agosto de 1998 (81 anos) Cuernavaca, México |
Causa da morte | Parada cardiorrespiratoria |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | México |
Educación | Facultade de Filosofía e Letras da UNAM |
Actividade | |
Campo de traballo | Belas letras e realismo mágico (pt) |
Ocupación | Escritora |
Movemento | Realismo máxico |
Lingua | Lingua castelá |
Obra | |
Obras destacables
| |
Familia | |
Cónxuxe | Octavio Paz (1937–1959) |
Parella | Archibaldo Burns (en) |
Premios
| |
A pesar de ser case descoñecida fóra do seu país, Elena Garro é unha das figuras mais interesantes da actual dramaturxia mexicana. Participa plenamente do concepto do teatro como comunicación poética, ilóxica, e máis aló das diferenzas de técnicas e contidos, tamén sería posible colocala dentro do movemento chamado "teatro do absurdo". Non obstante a vigorosa variedade temática e técnica do seu labor, considérase que o teatro de Elena Garro mostra unha marcada preferencia polo tema das relacións entre diversos aspectos da realidade e aínda entre diversas realidades. Os seus personaxes oscilan entre realidade e ilusión; e este vaivén alucinado reflíctese no centelleante espello de ilusións polo que pasan. A base, frecuentemente, de elementos folclóricos, constrúe un mundo no cal desaparecen as fronteiras coa realidade tal e como a percibimos diariamente; dános así outro mundo, quizais ilusorio, pero seica tamén máis real no que toca á verdade anímica do individuo.[3]