From Wikipedia, the free encyclopedia
Criónica (tradución do inglés cryonics, derivado da palabra grega κρύος (kryos), conxelado) é o proceso de conservación en baixas temperaturas de humanos e outros animais que non poden máis ser sometido vivos pola medicina contemporánea, coa esperanza de que a cura e reanimación sexan posibles no futuro. A criopreservación de persoas ou animais non é reversible coa tecnoloxía actual.
 | Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión. Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde novembro de 2011) |
 | Este artigo ou sección precisa dunha revisión ortográfica e/ou de gramática (recurso útil: corrector ortográfico en liña de galego). Podes axudarte do revisor ortográfico, activándoo en: Preferencias → Trebellos → Navegación →  Ortografía: Activar o revisor ortográfico.Colabora connosco neste artigo e noutros en condicións semellantes para que a Galipedia mellore e medre. |
A razón para a criónica é que as persoas que son consideradas mortas polos actuais criterios legais médicos poden non necesariamente estar mortas de acordo coa definición máis rigorosa de morte teórica de información.[1] Suponse que as persoas criopreservadas poderán un día ser recuperadas usando tecnoloxía altamente avanzada do futuro.[2] As tecnoloxías de reanimación futura asumidas pola criónica aínda son hipotéticas e non moi coñecidas ou recoñecidas. Respondendo ao escepticismo de científicos, como Steve Jones[3], unha carta aberta de apoio á criónica foi escrita e asinada por 62 científicos.[4] Ata 2010, apenas cerca de 200 persoas pasaron polo procedemento desde que foi proposto por primeira vez en 1962.[5][6][7] Nos Estados Unidos, a criónica só pode ser legalmente realizada en seres humanos despois de seren declarados legalmente mortos, pois en caso contrario contaría como asasinato ou suicidio asistido.
Os procedementos da criónica idealmente deben comezar dentro de minutos após a parada cardíaca, co uso de crioprotectores para evitar a formación de xeo durante a criopreservación. Con todo, a idea da criónica tamén inclúe a preservación de persoas con atrasos post-mortem por causa da posibilidade das estruturas cerebrais que engloban a memoria e personalidade poderen persistir. Se suficiente información cerebral aínda existe para a criónica preservar, iso é algo que polo coñecemento presente parece ser intrinsecamente improbable.[8] Polo tanto, a maioría dos defensores da criónica velo como unha intervención con perspectivas de éxito que varían dependendo das circunstancias.
A premisa central da criónica é a de que a memoria de longo prazo, personalidade e identidade son almacenadas en estruturas celulares duraveis e padrons dentro do cerebro que non requiren a actividade cerebral continua para sobrevivir. Esa premisa é xeralmente aceite en medicina; sábese que baixo determinadas condicións, o cerebro pode deixar de funcionar e aínda así máis tarde recuperar con retención de memoria de longo prazo.[9][10] Premisas científicas adicionais da criónica[11] son que (1) estruturas cerebrais que codifican a personalidade e memoria a longo prazo persisten por algún tempo despois da morte, (2) esas estruturas son preservadas pola criopreservación, e (3) futuras tecnoloxías poderán restaurar as memorias, son teoricamente posibles.
A criónica é controvertida porque as tecnoloxías da premisa (3) son tan avanzadas que as premisas (1) e (2) son consideradas irrelevantes pola maioría dos científicos. Se vestixios biolóxicos de memoria ou personalidade poden persistir após a morte clínica é obviamente unha cuestión de interese. Así mesmo, fóra da criónica non hai interese na cuestión de saber se a codificación de memoria pode sobrevivir á criopreservación porque a cuestión é considerada como sen sentido ata que a criopreservación poida ser revertida. Actualmente só as células, tecidos e algúns órganos pequenos poden ser reversibles tras criopreservación.[12][13] A ciencia médica está principalmente preocupada co que é comprobadamente concebible, non o que é teoricamente posible. Polo tanto non ha especialidades científicas ou xornais directamente preocupados pola cuestión científica posta pola criónica.
Defensores da criónica afirman que coa tecnoloxía actual é posíbel conservar as finas estruturas celulares do cerebro na que a memoria e a identidade reside.[14] Din que a preservación comprobadamente reversible non é necesaria para alcanzar o obxectivo actual da criónica, que é a preservación da información do cerebro que codifica a memoria e a identidade persoal. Eles cren que os procedementos criónicos actuais poden preservar a base anatómica da mente,[15] e que iso debe ser suficiente para impedir a morte teórica de información ata que a reparación no futuro sexa posible.
Unha premisa moral da criónica é a de que criopreservando persoas cando non hai ningunha outra esperanza, é a cousa certa a facer, algunhas veces mesmo ata baixo condicións que fan as premisas científicas da criónica altamente incertas. Algúns crionicistas cren como unha cuestión de principio de que calquera persoa que normalmente sería considerada como morta, debería ser un paciente permanente para o que quere que os avances do futuro poidan traer.[16]
A criopreservación a longo prazo pode ser conseguida a través da refrixeración para preto de 77,15 Kelvin, o punto de ebulición do nitróxeno líquido. É unha crenza errónea de que as células poden sufrir lise (rebentar) debido á formación de cristais de xeo dentro da célula, xa que iso só ocorre se a taxa de conxelación exceder a perda osmótica de auga no espazo extracelular.[17] Con todo, danos de conxelación poden aínda ser graves; o xeo pode aínda formar-se entre as células, causando danos químicas e mecánicos. As organizacións criónicas usan crioprotectores para reducir ese dano. Solucións crioprotectoras circulan a través dos vasos sanguíneos para remover e substituír a auga dentro das células con substancias químicas que impiden o conxelamento. Isto pode reducir considerablemente os danos,[18] pero a conxelación de persoas aínda provoca lesións que non son reversibles coa tecnoloxía actual.
Cando usado en altas concentracións, os crioprotectores paran completamente a formación de xeo. Refrixeración e solidificación sen conxelamento chámase vitrificación.[19] As primeiras solucións crioprotectoras capaces de vitrificar a taxas de arrefecemento moi baixas e ao mesmo tempo compatibles coa supervivencia dos tecidos foron desenvolvidas na década de 1990 polos criobiologistas Gregory Fahy e Brian Wowk.[20][21] Estas solucións foron adoptadas para o uso en criónica pola Alcor Life Extension Foundation, para o que se cre que permiten vitrificación dalgunhas partes do corpo humano, especialmente o cerebro.[22] Isto permitiu que cerebros de animais fosen vitrificados, aquecidos e examinados para procura de danos de xeo mediante o microscopio normal e electrónico. Ningún dano de cristais de xeo se atopou.[23][24] A Cryonics Institute tamén utiliza unha solución de vitrificación desenvolvida polos seus empregados, o Criobiologista, Dr Yuri Pichugin, aplicándo-o principalmente no cerebro.[25]
Na Criónica, a vitrificación é diferente da vitrificación en criobiologia porque a vitrificación na criónica non é reversible coa tecnoloxía actual. É só vitrificación estrutural. Cando bem sucedida, pode evitar lesións de conxelamento nalgunhas partes do corpo, pero co custo de intoxicación causada por produtos químicos crioprotectores. A natureza desta toxicidade é aínda mal comprendida. Crionicistas asumen que a toxicidade é máis sutil e reparável que os obvios danos estruturais que poderían ser causados polo conxelamento. Se, por exemplo, a toxicidade é debido a proteínas desnaturadas, as proteínas poden ser reparadas ou substituídas
Isquemia significa inadecuada ou ausencia de circulación sanguínea que priva os tecidos de osíxeno e nutrientes. Polo menos algúns minutos de isquemia é algo habitual no proceso da criónica, debido á esixencia legal común de que os procedementos para preservación criónica non poden comezar ata que a circulación sanguínea pare. O corazón ten que deixar de bater para que a morte legal sexa declarada. Cando hai un aviso previo de morte clínica inminente, ás veces é posible chamar un equipo de técnicos para realizar os preparativos para a criopreservación (proceso ao que se dá o nome de "Standby"). O equipo restaura artificialmente a respiración e circulación sanguínea usando técnicas similares a RCP o máis rapidamente posible despois do corazón parar.[26] O obxectivo é manter os tecidos vivos despois da morte legal por analoxía a procedementos médicos convencionais en que órganos e tecidos viables son obtidos para transplantes de doadores falecidos legalmente. Morte legal non significa que todas as células do corpo morreron.[27]
Moitas veces en criónica, o cerebro queda sen osíxeno por varios minutos a temperaturas quentes, ou mesmo horas, se o corazón para inesperadamente. Isto causa lesión isquemica no cerebro e outros tecidos, o que fai imposible a reanimación por tecnoloxía médica actual. Crionicistas xustifican a preservación en tales condicións, observando os avances recentes que permiten a reanimación cerebral tras longos períodos de isquemia que o tradicional límite de 4 a 6 minutos, e persistencia da estrutura cerebral e mesmo algunhas células cerebrais funcionais após longos períodos de morte clínica.[28][29] Eles argumentan que as definicións de morte cambian conforme a tecnoloxía avanza, e os estadios iniciais do que é actualmente chamado "morte" é realmente unha forma de lesión isquêmica que será reversible no futuro.[30] Eles afirman que a supervivencia persoal durante longos períodos de morte clínica está determinada polo criterio teórico de información.[1][2][31]
Os que cren que o reanimamento pode algún día ser possível,xeralmente miran para a bioenxeñaría avanzada, nanotecnoloxía molecular,[32] nanomedicina[33] ou subida da mente como tecnoloxías clave. A reanimación esixe reparación de danos por falta de osíxeno, toxicidade dos crioprotectores, estrés térmico (fractura), danos de conxelación en tecidos que non vitrificaram con éxito e revertir os efectos que causaron a morte do paciente. En moitos casos, será necesaria unha rexeneración de tecidos extensiva. Escenarios hipotéticos de reanimamento xeralmente imaxinan reparas sendo realizados por un gran número de organismos microscópicos ou dispositivos.[34][35][36][37][38] Estes dispositivos irían restaurar a estrutura e química das células ao nivel molecular, de preferencia antes do quecemento. Máis radicalmente, a transferencia da mente tamén ten sido suxerida como unha abordaxe de reanimamento posible se e cando a tecnoloxía xa estiver desenvolvida para scanear o contido da memoria e o contido dun cerebro preservado.
Por veces ten sido escrito que o reanimamento criónico será un proceso last-in-first-out (LIFO ou último a entrar, primeiro a saír). Neste punto de vista, os métodos de preservación han quedar progresivamente mellores ata que, eventualmente, eles serán demostrados reversibles. Será entón que despois a medicina vai comezar a ollar cara atrás e reanimar a xente criopreservada por métodos máis primitivos. Se realmente vier a ser posible, o reanimamento de persoas criopreservadas pola tecnoloxía criónica inicial pode esixir séculos.[28] Persoas criopreservadas no futuro, con mellor tecnoloxía, poderán necesitar de menos tecnoloxía para seren reanimadas, pois terán sido criopreservados con mellor tecnoloxía que causa menos danos ao tecido. A visión criónica de "last in, first out" ten sido criticada porque a calidade da criopreservação depende de moitos factores que non a era en que a criopreservação ten lugar.[39]
Ten sido afirmado que se as tecnoloxías de análise e reparo molecular algunha vez foren desenvolvidas, entón, teoricamente calquera corpo damnificado podería ser "reanimado".".[40] Así, a supervivencia dependería entón se a información cerebral preservada fose suficiente para permitir a restauración de toda ou parte da identidade persoal da pesssoa orixinal, sendo a amnésia, a liña final entre o éxito e o fracaso.
Neuropreservación é a criopreservación do cerebro, xunto coa cabeza, a través de remoción cirúrxica e eliminación (xeralmente cremación) do resto do corpo. Neuropreservación, ás veces chamada de "neuro", é unha das dúas opcións distintas de preservación na criónica, sendo a outra, preservación de "corpo enteiro".
A Neuropreservación é xustificada polo papel do cerebro como o repositorio principal da memoria e da identidade persoal (Por exemplo, vítimas de lesión medular, pacientes de transplante de órganos e amputados conservan a súa identidade persoal). Tamén é motivada pola crenza de que a inversión de calquera tipo de preservación criónica é tan difícil e complexa que calquera tecnoloxía futura capaz de, debe por súa natureza, ser capaz de rexeneración do tecido, incluíndo o crecemento dun novo corpo en torno dun cerebro reparado. Algúns escenarios suxeridos de reanimamento para pacientes de corpo enteiro ata suxiren mesmo dispensar o corpo orixinal e rexenerar un corpo novo, porque os tecidos están moi damnificados polo proceso de preservación. Estas consideracións, xunto con menores custos, transporte máis fácil en emerxencias e o foco específico sobre a calidade de preservación do cerebro, teñen motivado moitos pacientes a escoller a neuropreservación.
As vantaxes e desvantaxes da neuropreservación son frecuentemente debatidas entre os defensores da criónica. Críticos da neuropreservación cren que o corpo é un rexistro de moita da experiencia de vida, incluíndo as habilidades motoras aprendidas (memoria muscular). Mentres algúns crionicistas dubidan de que un paciente neuro reanimado sería a mesma persoa, hai cuestións máis amplas sobre como un corpo rexenerado pode sentir-se diferente do orixinal.[41] En parte por estas razóns (e para unha mellor relación co público), a Cryonics Institute preserva apenas corpos enteiros. Algúns defensores da neuropreservación concordan con estas preocupacións, pero aínda así senten que os custos máis baixos e mellor preservación do cerebro xustifican a concentración de esforzos na preservación do cerebro. Cerca de dous terzos dos pacientes almacenados na Alcor son pacientes neuro. Aínda que a American Cryonics Society xa non ofreza a opción neuro, cerca de metade dos seus pacientes son "neuro".
Actualmente existen 4 organizacións criónicas de almacenamento a longo prazo para humanos e animais.[42] Estas organizacións comprométense a gardar o paciente durante os anos que sexan precisos, ata que sexa posible reanima-lo cando a tecnoloxía o permitir. Os pacientes son colocados en Dewars con nitróxeno líquido a -190 graus.
| Organización | Localización | Criopreservación Corpo Enteiro | Criopreservación Neuro | Cota Anual | Páxina |
| Alcor Life Extension Foundation | Scottsdale (Arizona)  Estados Unidos | Si $200,000 | Si $80,000 | $800 | http://www.alcor.org/ |
 Cryonics Institute | Charter Township of Clinton, Míchigan Estados Unidos | Si $28,000 | Non | $120 | http://www.cryonics.org/ |
| KrioRus | Moscova,  Rusia | Si $30,000 | Si $10,000 | Non ten | http://www.kriorus.ru/ |
| Trans time | San Leandro, California Estados Unidos | Si $150,000 | Si $50,000 | $96 | http://www.transtime.com/ |
As persoas que optan pola criónica, xeralmente consideran que no futuro, a medicina pode darlles xuventude eterna (mesmo os que se criopreservaram xa anciáns, poderán rejuvenescer) e vida eterna. Este tema é xeralmente chamado por "extensión da vida".
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
