Cratón
From Wikipedia, the free encyclopedia
Un cratón,[1] do grego κράτος, kratos, 'forza', é unha parte vella e estable da litosfera continental, que consta das dúas capas máis externas da Terra, a codia e o manto máis superior (manto litosférico). Os cratóns adoitan pasar por ciclos de fusión e rifting de continentes, e atópanse xeralmente no interior das placas tectónicas; prodúcense excepcións onde eventos de rifting xeoloxicamente recentes separaron os cratóns e crearon marxes pasivas nos seus bordos. Os cratóns están compostos caracteristicamente de antigas rochas de basamento cristalinas, que poden estar cubertas por rochas sedimentarias máis recentes. Teñen unha codia grosa e profundas raíces litosféricas que se estenden a varios centos de quilómetros dentro do manto terrestre.