Conflito de Irlanda do Norte
From Wikipedia, the free encyclopedia
O conflito de Irlanda do Norte[3][4][5][6][7] (coñecido en inglés como The Troubles, en irlandés, Na Trioblóidí, «Os Problemas») foi un conflito armado interétnico nacionalista[8][9][10][11] en Irlanda do Norte que provocou un gran número de vítimas durante a segunda metade do século XX. Enfrontou, por unha banda, os unionistas de Irlanda do Norte (de relixión protestante), partidarios de preservar as ligazóns co Reino Unido, e doutra banda os republicanos irlandeses, na súa maioría católicos, partidarios da independencia ou ben da integración da provincia na República de Irlanda. Ambos os bandos recorreron ás armas, e a provincia afundiuse nunha espiral de violencia que durou dende arredor de 1968 ata a firma do Acordo do Venres Santo, o 10 de abril de 1998, que sentou as bases dun novo goberno, en que católicos e protestantes comparten o poder.[12][13][14][15][16] Non obstante, a violencia continuou despois desa data e aínda continúa de forma ocasional e a pequena escala.[17]
Conflito de Irlanda do Norte (The Troubles) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
|
O conflito comezou durante unha campaña da Asociación polos dereitos civís de Irlanda do Norte para pór fin á discriminación contra a minoría católica ou nacionalista por parte do goberno protestante e unionista e a forza policial.[18][19] As autoridades tentaron reprimir esta campaña de protesta e foron acusadas de brutalidade policial; tamén se atopou coa violencia dos unionistas ("leais"), que alegaron que era unha fronte republicana. O aumento das tensións conduciu a uns graves incidentes violentos en agosto de 1969 e ao despregamento de tropas británicas, no que se converteu na operación máis longa do Exército Británico.[20] Construíronse os chamados «muros da paz» para manter as dúas comunidades separadas. Algúns católicos inicialmente deron a benvida ao exército como unha forza neutral, mais axiña se viu como hostil e parcial, particularmente despois do Domingo Sanguento en 1972.[21] A aparición de organizacións paramilitares armadas conduciu a unha guerra posterior nas seguintes tres décadas.
Os principais participantes no conflito foron paramilitares republicanos como o Exército Republicano Irlandés Provisional (IRA) e o Exército Irlandés de Liberación Nacional (INLA); paramilitares unionistas como a Forza Voluntaria do Ulster (UVF) e a Asociación en Defensa do Ulster (UDA); as forzas de seguridade estatais británicas: o Exército Británico e o Royal Ulster Constabulary (RUC); e activistas políticos. As forzas de seguridade da República de Irlanda desempeñaron un papel menor. Os paramilitares republicanos levaron a cabo unha campaña de guerrilla contra as forzas de seguridade británicas, así como unha campaña de bombardeos contra infraestruturas, obxectivos comerciais e políticos. Os unionistas atacaron os nacionalistas e a comunidade católica en xeral no que describiron como represalias. As forzas de seguridade británicas asumiron un papel policial e de contrainsurxencia, principalmente contra os republicanos. Houbo algúns incidentes de colusión entre as forzas de seguridade británicas e os unionistas. The Troubles tamén involucraron numerosos disturbios, protestas masivas e actos de desobediencia civil e conduciron á segregación e a creación de áreas restrinxidas.
O conflito foi principalmente político e nacionalista, alimentado por eventos históricos.[22] Tamén tiña unha dimensión étnica ou sectaria,[23] aínda que non era un conflito relixioso.[8][24] Unha cuestión fundamental foi o estado constitucional de Irlanda do Norte. Os unionistas, na súa maioría protestantes, querían que Irlanda do Norte permanecese dentro do Reino Unido. Os nacionalistas/republicanos irlandeses, na súa maioría católicos, querían que Irlanda do Norte deixase o Reino Unido e se unise a unha Irlanda unida.
The Troubles foron descritos como terrorismo,[25] conflito étnico,[26] guerra de guerrillas,[27] conflito de baixa intensidade,[28][29][30] e mesmo como unha guerra civil.[31] A violencia do conflito excedeu en moitas ocasións as fronteiras de Irlanda do Norte, estendéndose cara á República de Irlanda e ao Reino Unido. Aínda que nunca foi unha guerra declarada, a gran cantidade de baixas sufridas polas forzas militares británicas (725 mortos e miles de feridos), os recursos utilizados polo goberno británico durante máis de vinte e cinco anos, a destrución causada en moitas cidades e lugares de Irlanda do Norte e do Reino Unido e o complexo arsenal empregado polos grupos paramilitares apuntan a unha guerra de facto.