Nico Scheepmaker

Nico Scheepmaker (Amsterdam, 13 novimber 1930 - dêre, 5 april 1990) wie in Nederlânsk (sport)-sjoernalist, dichter en kollumnist.

Nico Scheepmaker yn 1979.

Fan hûs út krige hy syn leafde foar fuotbal mei en yn syn militêre tsjinst by de Militêre Ynljochtingentsjinst kaam er yn oanrekking mei it Russysk. Hy studearre Slavyske taal- en letterkunde oan de Universiteit fan Amsterdam. Dêrnei waard hy oersetter. Dokter Zjivago fan Boris Pasternak is troch him oersetten nei it Nederlânsk.

Yn de jierren 50 krige hy súkses as dichter. Syn debút wie de bondel Poëtisch fietsen (1955) en in 1958 krige hy de Anne Frank-priis foar jeugdige skriuwers.

Sjoernalistyk

Dêrnei gie Scheepmaker de sjoernalistyk yn. Hy skreau sûnt 1957 kollumns yn Sport&Sportwereld, Algemeen Handelsblad, Het Parool, de Volkskrant, Hollands Maandblad, Vrij Nederland, Voetbal International en de GPD-blêden (wêr ûnder de Ljouwerter Krante). Ek hied er in skoft kollumns op Radio Veronica yn it sportprogramma Sportief zijn en beter worden fan Henk van Dorp. Syn meast bekende skûlnammen wiene Trijfel (GPD-blêden), "Hopper" (de Volkskrant) en Ivo Vettewinkel (Sportwereld). Dit lêst pseudonym helle Scheepmaker fan in yn de jierren 50 en 60 bekende alliterearjende reklame "Verf Van Vettewinkel".

As sportsjoernalist wie Scheepmaker unyk yn syn soarte: dêr't kollega's in ôfwoegen oardiel oer de hiel wedstriid besochten te jaan, konsintrearre hy him faak op ien spiler. Hy hâlde dan krekt by hoe faak as't er oan de bal west hie en hoefolle fan syn aksjes slagge wienen. Ek wie hy jierrenlang telefyzjeresinsint. Efter de skermen wurke hy mei oan it programma Mies en scène fan Mies Bouwman.

Yn syn kollumns toande hy syn affiniteit mei listkes. Sekuer turve hy bygelyks de foarnammen yn de berte-advertinsjes. Ein jierren sechtich joech Nico Scheepmaker yn syn kollumns in soad omtinken oan dissidinte bewegings yn it eardere Eastblok. Dat waard him yn it linkse fermidden fan sjoernalisten kwea-ôf nomd; lykas Loe de Jong en Karel van het Reve krige hy de ûnterjochte reputaasje in rjochtse kommunistefretter te wêzen.

Inkele bekende boeken fan Scheepmaker binne Cruijff, Hendrikus Johannes, fenomeen (1972), Het jonge vadersboek (1977), Het krankzinnige kwartiertje (fyftich jier sportsjoernalistyk) (1978), Het Smoezenboek (1982), Theo Koomen, leven in woord en beeld (1986) en Rembrandt heeft nooit gevoetbald (1989). Postúm ferskynde in blomlêzing út syn wurk, Over alles (gearstald troch Tim Krabbé) (1991). De bondel Trijfels (gearstald troch Hans Heesen en Harry Jansen) bestiet út in seleksje fan 200 út de ± 4000 Trijfels dy't hy skreaun hat (Thomas Rap, 2006).

Yn 1990 waard Nico Scheepmaker by in potsje tennis troffen troch in hertoanfal. Hy ferstoar yn de âldens fan 59 jier.

Scheepmaker soe de term Droste-effekt betocht hawwe.^[1] Sûnt 2004 wurdt jierliks de Nico Scheepmaker Beker útrikt foar it bêste sportboek.

Bibliografy

• Poëtisch fietsen (1955)
• De kip van Egypte (1957)
• Hollands kwartier (1966)
• Cruijff, Hendrik Johannes, fenomeen 1947—1984 (1972)
• Hopper’s Holland (1973)
• De Paus? Daar krijg ik een kind van (1975)
• Het jonge vadersboek (1977)
• Het Zweedse wittebrood (1979)
• Het meest bekeken programma (1981)
• Het smoezenboek (1982)
• Ach(t) vader, niet meer! (1985)
• De paus in Nederland (1985)
• Aapje, aapje, aapje, olifantje, aapje (1987)
• Een stukje taalgebeuren dus … (1987)
• Het bolletje van IBM (1987)
• Het rijmt, dat scheelt (1987)
• Rembrandt heeft nooit gevoetbald (1989)
• De gedichten (1991)
• Over alles (1991)
• Maar mooi! (1992)
• Ajax en de kunst van het voetballen (1993)
• Het grote jonge vadersboek (1993)
• Voor Oranje trillen al mijn snaren (1994)

Boarnen, noaten en referinsjes