مدرک شناسایی شهروندان ایران جهت سفر به خارج از کشور From Wikipedia, the free encyclopedia
گذرنامهٔ جمهوری اسلامی ایران یک مدرک شناسایی برای شهروندان ایران است که جهت سفر به خارج از کشور صادر می‌شود. دارا بودن گذرنامهٔ جمهوری اسلامی ایران به معنی داشتن تابعیت ایران است. مسئولیت نظارت بر گذرنامهٔ ایرانی به عهدهٔ ادارهٔ کل گذرنامه وابسته به فراجا است.
| گذرنامهٔ جمهوری اسلامی ایران | |
|---|---|
 گذرنامه ایران که از سال ۲۰۱۱ به بعد به‌صورت زیست‌سنجشی صادر می‌گردد. | |
| گونه | گذرنامه |
| صادرکننده |  ایران، پلیس مهاجرت و گذرنامه فراجا |
| هدف | احراز هویت و سفر |
| شرایط احراز | شهروندی (تابعیت) ایران
سربازی برای مردان اجازه محضری برای زنان متأهل |
| انقضاء | ۵ سال |
نیاز به گذرنامه در ایران با شکل یکسان و متحدالشکل در اواسط حکومت ناصرالدین‌شاه قاجار حس شد. گذرنامه در آن زمان با عنوان «تذکرهٔ مرور» (مجوز رفت و آمد) وجود داشت اما در سال ۱۲۶۰ خورشیدی کتابچه‌ای تحت عنوان «دستورالعمل تذکرهٔ مرور» توسط وزارت امور خارجه دولت علّیه ایران تهیه و با توشیح ناصرالدین‌شاه به تمامی ولایات سرحدی (مرزی) فرستاده شد تا صدور گذرنامه در کل کشور به شکل واحد و با محوریت دارالخلافه تهران باشد. در مقدمهٔ این کتابچه می‌خوانیم:
«چون برای دولت لازم است که رعایا و تبعهٔ خود را که به عنوان تجارت و زیارت و سیاحت و مقاصد مهمه به ممالک دول همجوار و هم‌عهد مسافرت می‌نمایند سرپرستی و حمایت نماید و آنها که به اقتضای شرایط عهدنامه‌جات منعقده از حقوق مقرره به توسط سفرا و مأموران خود بهره‌یاب شوند و برای نظم داخله از حالت مسافران خود عموماً استحضار حاصل کرده و اهل کسب و تجارت و صاحبان منظورات مفیده را از اشرار و بیهوده‌گردان و فراریان تمیز داده در جمیع منافع و دفع مفاسدی که از مسافرت حاصل می‌تواند شد اهتمامات لازمه را به عمل آورده و همچنین از واردین ممالک خارجه و دول دوست همجوار استحضار کافی به هم رسانیده نسبت به هر یک امتیازات و حقوق مندرجهٔ در عهدنامه‌جات دوستی و تجارتی را مرعی و ملحوظ دارد و ملک و رعیت خود را از معایب خودسری و مطلق‌العنانی مصون و محروس نماید لهذا برای استحکام و انضباط عمل تذکرهٔ وارد و صادر ممالک محروسه که از قدیم مقرر و معمول است قواعد مقرره را در ضمن فصل آتیه به‌درستی برقرار می‌کند»
تذکرهٔ مرور توسط مباشرینی که وزارت خارجه منصوب می‌کرد و توسط حاکمان شهرهای مرزی حمایت می‌شدند با مدت اعتبار یک سال صادر می‌شد. در کتابچهٔ یادشده به غیر از شکل و جزئیات این تذکره، به مجازات‌هایی که برای جاعلین در نظر گرفته شده نیز اشاره شده‌است. دارندگان تذکره‌ها باید پیش از پایان مهلت یکسالهٔ تذکره‌های خود، به دفاتر صدور مراجعه و اقدام به تمدید مجوزهای خود می‌کردند در غیر این صورت مشمول پرداخت جریمه می‌شدند.
همچنین برای آن دسته از زائرین عتبات که پول کافی برای پرداخت هزینهٔ صدور تذکره نداشتند، مجوز صدور سالانه هزار تذکره رایگان در سال به مباشر تذکرهٔ کرمانشاهان داده شده بود.
گذرنامه‌های ایرانی به رنگ زرشکی می‌باشد که نشان رسمی حکومت فعلی در کشور در بالای جلد آنها درج و عبارت جمهوری اسلامی با فونت کوچک و عبارت ایران با فونت بزرگ و واژهٔ گذرنامه به زبان فارسی و عبارت Islamic Republic of Iran و واژهٔ Passport به زبان انگلیسی نیز در زیر آن نوشته شده‌است. در صفحهٔ مشخصات، بالا سمت چپ شمارهٔ هشت رقمی گذرنامه با اعداد فارسی نوشته‌است و در زیر آن نوع گذرنامه کد کشور و شمارهٔ گذرنامه به زبان انگلیسی درج گردیده‌است؛ و بعد از آن به ترتیب شامل شمارهٔ ملی، نام، نام خانوادگی، نام پدر، تاریخ و محل تولد، شمارهٔ شناسنامه، جنسیت و تاریخ صدور و تاریخ انقضاء به زبان فارسی و انگلیسی درج شده‌است.
ایران در سال ۱۳۸۶ اقدام به خرید و واردات کیت بیومتریک سازی گذرنامهٔ بیومتریک برای گذرنامه‌های دیپلماتیک و در سال ۱۳۹۴ برای گذرنامه‌های عادی کرد. گذرنامهٔ ایرانی دارای ۳۲ صفحه است.
در پشت صفحهٔ این گذرنامه درج شده: دارندهٔ این گذرنامه حق سفر به فلسطین اشغالی را ندارد. منظور از فلسطین اشغالی، دو کشور فلسطین (کرانه باختری رود اردن و نوار غزه) و اسرائیل است. این بدین معناست که تمامی دارندگان گذرنامه ایران حق سفر به این دو کشور را ندارند که این مسئله موجب تبعاتی برای ورزشکاران ایران شده است ؛ به‌طور مثال در دور دوم مقدماتی جام ملتهای زنان آسیا ۲۰۱۶ ، رام‌الله در کرانه باختری میزبان تیم ملی فوتبال زنان ایران بود ولی به دلیل همین مسئله میزبانی از فلسطینی ها سلب و به سری لانکا رسید[۱] ؛ چهار سال بعد نیز در دور نخست مقدماتی فوتبال زنان در المپیک ۲۰۲۰ تیم ملی ایران تا ورطه حذف از مقدماتی المپیک[۲] به‌دلیل میزبانی فلسطین از این رقباتها رفت ولی در نهایت با کوتاه آمدن کنفدراسیون فوتبال آسیا میزبانی از آنها سلب و به قطر رسید.[۳]
در گذرنامهٔ ایرانی هر دو صفحهٔ آن تصویر یکی از یادمان‌های ایران نقش بسته‌است که به ترتیب به شرح زیر است:
برای اخذ گذرنامهٔ ایرانی، متقاضی باید شخصاً به یکی از دفاتر خدمات انتظامی پلیس +۱۰ مراجعه کند.
مدارک مورد نیاز
در سال ۲۰۲۳ گذرنامه ایران در فهرست پاسپورت ایندکس (https://www.passportindex.org/)در رتبه ۸۵ ام است و امکان سفر بدون ویزان به ۱۵ کشور، با ویزای بدو ورود به ۴۲ کشور و با ویزا به ۱۴۱ کشور دارد،[۶] و در فهرست ویزا ایندکس(visaindex.com) رتبه ۹۹ را در جهان دارد یعنی به ۴۳ کشور بدون ویزا، به ۳۹ کشور با ویزای آنلاین و به ۱۴۷ کشور با ویزای معمولی (نیازمند مراجعه حضوری به سفارت) می‌تواند سفر کند.[۷] دارنده این گذرنامه می‌تواند بدون ویزا به ۱۱ کشور جهان و تنها با ویزای فرودگاهی (بدون مراجعه به سفارت) به ۴۱ کشور جهان سفر کند.[۸]
در سال ۲۰۲۰ گذرنامهٔ جمهوری اسلامی ایران به ردهٔ ششمین گذرنامهٔ کم‌اعتبار جهان سقوط کرد. در میان ۱۹۹ کشور جهان، گذرنامهٔ ایرانی مقام ۱۹۴ را داراست. پس از پاسپورت ایرانی، گذرنامه‌های یمن، سومالی، سوریه، افغانستان قرار دارند. گذرنامهٔ عراق هم در انتهای جدول است. بر اساس این جدول، گذرنامهٔ کشورهایی چون پاکستان، اریتره، بنگلادش، کرهٔ شمالی، لیبی و مناطق فلسطینی‌نشین نسبت به گذرنامهٔ ایرانی از نظر اعتباری در وضعیت بهتری قرار دارند.[۹][۱۰] در سال ۲۰۲۱، با پاسپورت جمهوری اسلامی ایران، به ۱۲ کشور مالزی، ترکیه، ارمنستان، گرجستان، نیووی، جزایر کوک، ونزوئلا، هائیتی، دومینیکا، عراق، میکرونزی و قزاقستان بدون ویزا می‌توانند سفر کنند.
بنا بر تحقیق وبگاه Henley Passport Index، در ماه مه سال ۲۰۲۱، رتبه این پاسپورت ۹۹ (از بین پاسپورت ۱۱۰ کشور مورده تحقیق) می‌باشد که با رتبه گذرنامه سریلانکا برابر است و دارندگان آن، قادر به سفر به چهل و دو کشور به صورت بدون ویزا یا ویزا در زمان ورود می‌باشند. تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران و در دورهٔ پادشاهی پادشاه ایران محمدرضاشاه پهلوی، شهروندان ایرانی می‌توانستند بدون روادید به بسیاری از کشورهای جهان سفر کنند. به نوشتهٔ روزنامهٔ اطلاعات در شمارهٔ روز پنجشنبه ۱۴ اردیبهشت ۱۳۵۷ یعنی تنها ۹ ماه پیش از وقوع انقلاب اسلامی، مسافرت برای ایرانی‌ها به تمام کشورهای اروپا جز کشورهای اروپای شرقی و سوئیس و اتریش، بدون روادید امکان‌پذیر بود. مسافران ایرانی برای سفر به کشورهای ایالات متحدهٔ آمریکا، کانادا و اکثر کشورهای آمریکای لاتین صلاحیت سفر بدون روادید داشتند. همچنین مسافران ایرانی از میان کشورهای آفریقایی، برای سفر به مصر ، اتیوپی، مراکش و تونس نیازی به روادید نداشتند. تایلند، سنگاپور، فیلیپین، هند، اندونزی، هنگ‌کنگ ، کره جنوبی و ژاپن هم از مسافران ایرانی روادید نمی‌خواستند.[۱۱][۱۲]
۱۰ خرداد ۱۳۹۹، سرتیپ دوم ستاد صادق رضادوست، رئیس پلیس مهاجرت و گذرنامهٔ نیروی انتظامی، ردیابی و شنود افراد از طریق کار گذاشتن تراشه یا چیپ در گذرنامه‌ها را تکذیب کرد و آن را شایعه خواند. او گفت که ایران هم مثل «۹۰ درصد» از کشورهای دیگر، «گذرنامه‌اش الکترونیکی است و بر این اساس تراشه‌ای الکترونیکی در آن نصب شده‌است.» به گفتهٔ این مقام، این تراشهٔ الکترونیکی در گذرنامه‌های ایرانی تنها برای جلوگیری از «جعل آنها و افزایش ضریب ایمنی» نصب شده‌است.[۱۳][۱۴]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
