کانون فرهنگی و هنری چاووش
From Wikipedia, the free encyclopedia
کانون فرهنگی و هنری چاووش یک انجمن موسیقی بود که در دهه ۱۳۵۰ با تلاش محمدرضا لطفی و حمایتهای هوشنگ ابتهاج و همراهی حسین علیزاده شکل گرفت و مجموعه آلبومهای چاووش که شامل ۱۲ آلبوم موسیقی (بهطور رسمی ۱۰ آلبوم) میشد، با نامهای چاووش ۱ الی ۱۲ منتشر و وارد بازار کرد. آلبومهای ابتدایی و انتهایی این کانون مطلقاً هنری هستند ولی مجموعههای ۲ تا ۸ بسیار تحت تأثیر فضای سیاسی ایران در دوران انقلاب ۱۳۵۷ بود. آلبومهای چاووش از مهمترین و تأثیرگذارترین عوامل در جهت حرکت رو به جلو در موسیقی سنتی ایرانی به حساب میآید.[1]
کانون فرهنگی و هنری چاووش | |
---|---|
اطلاعات پسزمینه | |
ژانر | موسیقی سنتی ایرانی |
اعضای پیشین | گروههای شیدا و عارف آهنگ سازان برجسته: محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان خواننده(ها): محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، بیژن کامکار، صدیق تعریف |
سازهای اصلی | |
تار ، نی ، سنتور ، عود ، کمانچه |
آثار کانون چاووش هم از جایگاه اجتماعی – سیاسی مهمی بهرهمند هستند و هم از دیدگاه موسیقایی تحول و پیشرفت مهمی در زمینه موسیقی سنتی ایران به وجود آوردند که تأثیر مهمی هم در سبک و شیوه اجرایی (چه نوازندگی چه خوانندگی)، هم در نوع رویکرد به یک قطعه موسیقایی به مثابه یک کل، هم در شیوه رنگ آمیزی و صدادهی ارکستر و به ویژه در تلاش برای استفاده از تکنیک چندصدایینویسی در موسیقی سنتی ایرانی گذاشت.[1]
کانون چاووش پس از استعفای دستهجمعی موسیقیدانان سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران از جمله گروه شیدا، به دلیل فضای سیاسی سال ۱۳۵۷ و به ویژه واقعه ۱۷ شهریور، شکل گرفت. این موسیقیدانان به نام جریان احیا نامیده شده بودند و تحت حمایت رضا قطبی رئیس وقت رادیو تلویزیون بودند. پس از استعفا از رادیو به کار خود در کانون چاووش ادامه دادند.[2] کانون چاووش شامل گروه شیدا به سرپرستی و آهنگ سازی محمدرضا لطفی و گروه عارف با آهنگ سازان آوانگاردی مانند حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان بود.[1]
گروههای عارف و شیدا زیر نظر کانون چاووش تا قبل از ۲۲ بهمن ۵۷ بهطور مخفیانه آثاری تولید میکردند از جمله سه سرود شبنورد (برادر نوجوونه، باصدای استاد محمدرضا شجریان، در آلبوم چاووش ۲)، آزادی (آن زمان که بنهادم، باصدای شهرام ناظری، در آلبوم چاووش ۲) و سپیده (ایران ای سرای امید، باصدای محمدرضا شجریان، در آلبوم چاووش ۶). محمد رضا لطفی در بولتن آوای شیدا مینویسد این سرودها در زیر زمین خانه مسکونی او تولید میشد و در همانجا نوار کاست آن تکثیر میشد.[2] سپس آلبومهای چاووش شامل چاووش ۱، چاووش ۲، چاووش ۳، چاووش ۴، چاووش ۵، چاووش ۶، چاووش ۷، چاووش ۸، چاووش ۹، چاووش ۱۰، چاووش ۱۱، و چاووش ۱۲ منتشر شدند.
کانون چاووش در سال ۱۳۶۳ عملاً تعطیل شد.[2] چاووش با جدا شدن بسیاری از هنرمندان آن، رو به افول گذاشت. آخرین کنسرت تعدادی از اعضای کانون در سال ۱۳۶۷ با آهنگسازی حسین علیزاده و آواز شهرام ناظری در تالار وحدت روی صحنه رفت.[3] بخش عمدهای از گروه چاووش کامکارها در گروه شیدا بودند. با رفتن پشنگ، ارژنگ، اردشیر، و بیژن کامکار از گروه شیدا و دیگر اختلافات و مشکلات، کانون چاووش منحل شد.[4] اما تأثیر آن بر موسیقی سنتی ایرانی در آثار سالهای دهه شصت و هفتاد، در گروههایی چون عارف (به سرپرستی مشکاتیان)، شیدا (به سرپرستی لطفی)، گروه دستان و … مشاهده کرد.[2]
برخی از آثار کانون چاووش امروزه تصحیح شدهاند و با تغییر نام توسط مؤسسه فرهنگی و هنری آوای شیدا زیر نظر استاد محمدرضا لطفی بازنشر شدهاند.