نظریه وحدت عقل ابن رشد
From Wikipedia, the free encyclopedia
وحدت عقل (که مونوسایکیسم[persian-alpha 1] هم خوانده شده[1]) نظریهای فلسفی است که توسط فیلسوف مسلمان اندلسی، ابن رشد (۱۱۹۸–۱۱۲۶ میلادی)، مطرح شد.
نظریهٔ وحدت فکر ابن رشد | |
---|---|
مطرحکننده | ابن رشد |
علم مربوطه | فلسفه |
تأثیرگرفته از | ارسطو، فلوطین، فارابی، ابن سینا، ابن باجه |
تأثیرگذاشته بر | ابنرشدگرایان، دانته آلیگیری |
طرفداران | ابنرشدگرایان |
منتقدان | فلاسفهٔ اسکولاستیک (از جمله توماس آکویناس) |
ابن رشد نظریه خود را در شرح مفصلی که بر رسالهٔ دربارهٔ نفس نوشته، شرح دادهاست. این نظریه توضیح میدهد که چگونه دانش مطلق در نظریهٔ ذهن ارسطو ممکن است. نظریهٔ وحدت فکر تحت تأثیر اندیشههای مرتبطی بود که از ارسطو، فلوطین، فارابی، ابن سینا و ابن باجه وام گرفته شده بود.
پس از ترجمهٔ آثار ابن رشد به لاتین، طی قرون بعدی، ابنرشدگرایان (مانند سیگر اهل برابانت [en], جان اهل جندون [en] و جان باکونثروپ [en]) در اروپای غربی که ایدهٔ وحدت عقل را از ابن رشد گرفته بودند، آن را بسط دادند.
این نظریه همچنین فلسفهٔ سیاسی سکولاریستی دانته آلیگیری را در قرن چهاردهم تحت تأثیر قرار داد. از مخالفان وحدت عقل نیز میتوان به توماس آکویناس اشاره کرد که رسالهٔ مفصلی در رد آن نوشت و همچنین کلیسای کاتولیک که آن را محکوم کرد.