نظریه اعجاز علمی قرآن
علم در قرآن / From Wikipedia, the free encyclopedia
نظریه اعجاز علمی قرآن ادعا میکند که قرآن در بیان مطالب علمی که در زمان نگارش قرآن ناشناخته بوده دارای اعجاز است. سابقه نگارش در پیوند علم و دین به آثار ابن سینا، فخر رازی، و ابوحامد غزالی بازمیگردد ولی در دوران معاصر افزایش چشمگیری یافتهاست. از نویسندگان این زمینه میتوان به نعیم المحصی، موریس بوکای، رفیعی محمدی، و رضایی اصفهانی اشاره کرد. این تفسیرها ادعا میکنند که بعضی از آیات قرآن نشاندهنده اظهارات پیشگویانه دربارهٔ طبیعت جهان، رشد بیولوژیکی و زیستی و دیگر پدیدههایی است که بعداً بهواسطهٔ تحقیقات علمی تأیید شده و بدین طریق گواهی بر الهی بودن قرآن ارائه میکنند.[1][2] عده ای از دانشمندان و فیلسوفان، این تلاشها را با عنوان مغلطه و سفسطه اعلام کرده و آن را غیر علمی و متناقض با تئوریهای علمی در حال پیشرفت میدانند.[3][4][5]