نسلکشی اویغورها
From Wikipedia, the free encyclopedia
نسلکشی اویغورها، مجموعهای ادامهدار از نقض حقوق بشر توسط حکومت چین علیه اویغورها و سایر اقلیتهای قومی و دینی در سینکیانگ و اطراف آن است.[2][3][4] از سال ۲۰۱۴،[5] حکومت چین تحت حاکمیت حزب کمونیست چین در دوران حکومت شی جین پینگ، دبیر کل این حزب، سیاستی را دنبال کرده که به بازداشت و نگهداری بیش از یک میلیون مسلمان[6][7][8][9][10] (که اکثریت آنان اویغور هستند) در توقیفگاههای مخفی، بدون هیچگونه فرایند حقوقی، منجر شدهاست.[11][12] منتقدان این سیاست، از آن به عنوان چینیسازی سینکیانگ یاد کردهاند و آن را نوعی نسلکشی نژادی یا فرهنگی دانستهاند.[11][13][14][15][16][17] بسیاری از فعالان، سازمانهای مردمنهاد، متخصصان حقوق بشر و مقامات دولتی این سیاست را نوعی نسلکشی خواندهاند.[18][19][20][21][22][23]
نسلکشی اویغورها | |
---|---|
بخشی از آزار مسلمانان در چین | |
موقعیت | سین....کیانگ، چین |
تاریخ | ۲۰۱۴ - اکنون |
هدف | اویغورها، مردم قزاق، قرقیزها، و سایر مردمان ترک مسلمان |
گونه حمله | سقط جنین اجباری, عقیمسازی اجباری، پیشگیری از بارداری اجباری، تجاوز جنسی، تجاوز گروهی، بیگاری، شکنجه، توقیف، شستشوی مغزی، برداشت اعضای بدن |
قربانیها | >۱ میلیون بازداشت شده ۲ میلیون بازداشت شده (ایندیپندنت)[1] |
مرتکب | چین (حزب کمونیست چین) |
انگیزه | چینیسازی، آزار دینی |
بهطور خاص، منتقدان بر جمعآوری اویغورها در اردوگاههای بازآموزی سینکیانگ،[24][25] سرکوب آموزههای دینی اویغورها،[26][27] القای باورهای سیاسی،[12][28] مراقبت نامناسب از بیماران،[12][29] و گزارشهایی از نقض حقوق بشر، شامل عقیمسازی و پیشگیری از بارداری اجباری، متمرکز هستند.[30][24][31] آمار حکومت چین نشان میدهد که از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸، نرخ زاد و ولد در ختن و کاشغر، که بیشتر اویغورنشین هستند، بیش از ۶۰٪ کاهش یافتهاست.[32] در همین بازه زمانی، نرخ زاد و ولد تمام کشور ۹٫۶۹٪ کاهش یافته و از ۱۲٫۰۷ به ۱۰٫۹ به ازای هر ۱٬۰۰۰ نفر رسیدهاست.[33] مقامات چینی تأیید کردند که در ۲۰۱۸، نرخ زاد و ولد در سینکیانگ به حدود دو سوم میزان قبلی آن رسیده، اما گزارشهای عقیمسازی اجباری و نسلکشی را رد کردند.[34] نرخ زاد و ولد در سینکیانگ به سقوط ادامه داده و در سال ۲۰۱۹، که نرخ زاد و ولد کل چین، ۴٫۲٪ کاهش یافت، با کاهشی حدوداً ۲۴٪ همراه بود.[32]
بازخوردهای بینالمللی، متفاوت بودهاند. ۵۴ عضو سازمان ملل متحد تا اکتبر ۲۰۲۰ از سیاستهای چین در سینکیانگ حمایت میکردند،[35][36] و از اکتبر ۲۰۲۰، ۴۵ عضو به حمایت از این سیاستها پرداختهاند.[37] ۳۹ عضو هم نقض حقوق بشر در سینکیانگ را محکوم کردهاند.[37][38] در ژوئیه و اوت ۲۰۲۰، گروههای حقوق بشری از دیوان کیفری بینالمللی و شورای حقوقبشر سازمان ملل متحد درخواست کردند تا تحقیقاتی را در خصوص اتهامات مربوط به جنایات علیه بشریت و نسلکشی روی مقامات چینی آغاز کنند.[39][40][41]
در دسامبر ۲۰۲۰، دیوان کیفری بینالمللی از آغاز تحقیقات علیه چین امتناع کرد و اعلام داشت که بر اساس دیوان کیفری بینالمللی برمبنای اساسنامه رم، این دیوان در خصوص اکثریت اتهامات مطرحشده، از صلاحیت قضایی برخوردار نیست. دیوان کیفری بینالمللی در ارزیابی جداگانهای حکم داد که انتقال اویغورها از کامبوج و تاجیکستان، که هر دو از اعضای دیوان هستند، یک جنایت علیه حقوق بشر محسوب نمیشود.[42][43]