نازیسم
ایدئولوژی ملی گرایی اصیل، ضدیهود، ضدکمونیست، ضد همجنسگرایی و حکومتی به شیوه آریستوکراسی[نخبه سالاری] می باشد / From Wikipedia, the free encyclopedia
نازیسم یا نازیایسم که خلاصه عبارت ناسیونال سوسیالیسم (به آلمانی: Nationalsozialismus) که گاهی به آن هیتلریسم (به آلمانی: Hitlerfaschismus) نیز گفته می شود و در زبان فارسی به معنای سوسیالیسم ملی و یا جامعهگرائی ملی است، به مجموعهٔ ایدئولوژیهای سیاسی-اجتماعی تمامیتخواهی راست تندرو و شیوههای وابسته به آدولف هیتلر و حزب نازی در آلمان نازی گفته میشود.[1][2][3][4][5][6][7][8] نازیسم شکلی از فاشیسم است[9][10][11][12] که برای لیبرال دموکراسی و نظام پارلمانی ارزش قائل نیست.[3]
در طرف مقابل نازیها یهودیان را دشمنان شماره یک آلمان میخواندند. نازیها مخالف نظامهای کاپیتالیسم و کمونیسم بودند. آنها اهداف سوسیالیسم ملی را رفاه عمومی کارگران، افزایش دستمزدها و عدالت در تقسیم سرمایهها اعلام کردند.[13][14] نازیسم در آلمان امروزی غیرقانونی است؛ گرچه بقایا و احیا کنندگان نازیسم مشهور به «نئو نازیها» در آلمان و کشورهای خارج از آن مشغول فعالیت هستند.[15]
حزبی به نام سومکا که یکی از پرچمداران نازیسم در این کشور؛ ایران بود سوسیالیسم ملی را چنین معنا میکرد:
«باید دانست که اصولا «سوسیالیسم ملی» سوسیالیسم نیست و این نوعی از اشتباه است که اغلب میکنند.
اولاً: کلمهی «سوسیالیسم ملی» قابل تجزیه به دو کلمهی سوسیالیسم و ملی نمیباشد. بلکه مفهومی است غیر قابل تجزیه. ثانیاً: انواع سوسیالیسم نقطهی مقابل «کاپیتالیسم» بوده؛ هدف آنان برقراری «مساوات اقتصادی» میان مردم است. بنابراین سوسیالیسم یک ایدئولوژی اقتصادی است که «اقتصاد» را پایهی همه پدیدههای اجتماعی میداند. درحالی که سوسیالیسم ملی اصولاً یک ایدئولوژی اقتصادی نیست بلکه یک ایدئولوژی سیاسی است، سوسیالیسم ملی، نقطه مقابل کاپیتالیسم و سوسیالیسم و «کمونیسم» است. در کاپیتالیسم، به نفع فرد همه چیز فدا میشود و به همین دلیل در جامعههای سرمایهداری کلان، عدهی کمی مالک همه چیزند و اکثریت فاقد همه چیز. در سوسیالیسم و کمونیسم اصولاً حقوق فرد را پایمال میکنند و او را مانند چرخ های ساعت به ابزار کار تبدیل میسازند. سوسیالیسم ملی، مفهومش در شعار «یک تن برای همه، همه برای یک تن» بیان شده. یعنی ضمن اینکه ما جامعه را (ملت را) مقدم بر هر کس و هر چیز قرار میدهیم و فرد را موظف به فداکاری برای اجتماع میدانیم، معتقدیم که باید سرمایه (ملت) نیز هدف خود را تأمین سعادت فرد قرار دهد.
به زبان دیگر، شعار سرمایهداری «همه برای یک تن» است و شعار سوسیالیسم و کمونیسم «یک تن برای همه» و شعار ما جامع محاسن این دو و خالی از معایب آنهاست.»[16]