حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان

حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان (به آلمانی: .Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei)^[۸] که معمولاً با نام حزب نازی شناخته می‌شود، یک حزب سیاسی میان سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۴۵ میلادی بود. این حزب پیش از تغییر نام به حزب سوسیالیست ملی کارگران آلمان در سال ۱۹۲۰ میلادی، با نام حزب کارگران آلمان (به اختصار: DAP) فعالیت می‌کرد. آخرین رهبر حزب آدولف هیتلر، صدراعظم و پیشوای آلمان بود. وی در سال ۱۹۳۳ میلادی به دست پاول فون هیندنبورگ، رئیس‌جمهور آلمان به صدراعظمی منصوب شد. ایدئولوژی‌های کلی حزب تأکید بر شکست کمونیسم و کاپیتالیسم بود. حزب نازی بر قدرت متمرکز در یک دولت و یک حزب یگانه تأکید داشت.

حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei
کوته‌نوشت	NSDAP
رئیس	آنتون درکسلر (۲۴ فوریه ۱۹۲۰ – ۲۹ ژوئیه ۱۹۲۱)[۱]
پیشوا	آدولف هیتلر (۲۹ ژوئیه ۱۹۲۱ – ۳۰ آوریل ۱۹۴۵)
وزیر حزب	مارتین بورمان (۳۰ آوریل ۱۹۴۵ – ۲ مه ۱۹۴۵)
بنیان‌گذاری	۲۴ فوریه ۱۹۲۰؛ ۱۰۴ سال پیش (۱۹۲۰-24}})
انحلال و برچینش	۱۰ اکتبر ۱۹۴۵؛ ۷۹ سال پیش (۱۹۴۵-10}})
پیشین	حزب کارگران آلمان
ستاد	براون هاوس، مونیخ، آلمان[۲]
روزنامه	فولکیشر بئوباختر
شاخه دانشجویی	اتحادیه دانشجویان آلمانی ناسیونال سوسیالیست
شاخه جوانان	جوانان هیتلری
شاخه زنان	اتحادیه زنان ناسیونال سوسیالیست
شاخه‌های شبه‌نظامی	اس‌آ، اس‌اس، Motor Corps, Flyers Corps
شاخه ورزشی	اتحادیه تربیت بدنی ناسیونال سوسیالیست رایش
شاخه خارجی	NSDAP/AO
شاخه کارگری	NSBO (۱۹۲۸–۳۵)، جبهه کارگری آلمانی (۱۹۳۳–۴۵)[۳]
اعضای ثبت‌نام کرده	کمتر از ۶۰ (۱۹۲۰) ۸٫۵ میلیون (۱۹۴۵)[۴]
مرام سیاسی	نازیسم
طیف سیاسی	راست تندرو[۵][۶]
فراکسیون	نهضت آزادی سوسیالیست ملی (۱۹۲۴) Anti-Young Plan campaign (1929) Harzburg Front (1931)[۷]
رنگ رسمی	سیاه   سفید   سرخ (رسمی، رنگ‌های امپراتوری)   قهوه‌ای (مرسوم)
شعار	Deutschland erwache! («آلمان، بیدار شو!») (غیررسمی)
سرود	«سرود هورست وسل»
حزب‌ها انتخابات

بسیاری از رهبران ارشد حزب نازی اهل آلمان نبودند و متولد و اهل اتریش بودند.^[۹] صدها هزار نفر از هواداران از دانشمندان گرفته تا هنرمندان، سیاستمداران، ورزشکاران، بازیگران و اعضاء حزب نازی پیش از تسلیم و همچنین پس از جنگ جهانی دوم خودکشی کردند.^{[۱۰][۱۱][۱۲][۱۳]}

تغییر نام حزب کارگران آلمان (DAP) به حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان (NSDAP) تا حدی ناشی از گرایش به کاربردن آرمان‌های دسته چپ و دسته راست بود؛ با جذابیت سوسیالیستی و کارگری به دسته چپ و ناسیونالیستی و آلمانی گرایی با دسته راست پیوند داشت.^[۱۴]

ریشهٔ اولیه ۱۹۱۸–۱۹۲۳

آلمان بین سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۷ نقطه‌چین‌های قرمز مناطق جدا شده از آلمان را نشان می‌دهد

حزب نازی که نامش کوتاه‌شدهٔ ناسیونال سوسیالیست (به آلمانی: NationalsoZialistische) است از یک گروه کوچک با گرایش‌های ملی‌گرایانه در سال‌های واپسین جنگ جهانی اول شکل گرفت. ابتدا گروهی از ملی‌گرایان در شهر برمن گردآمده و در ماه‌های آغازین سال ۱۹۱۸ میلادی، با نام «کمیته رایگان برای صلح کارگران آلمان» (به آلمانی: Freier Ausschuss einen für deutschen Arbeiterfrieden) اعلام موجودیت کردند. آنتون درکسلر^* در تاریخ ۷ مارس ۱۹۱۸ در مونیخ شعبه‌ای از این گروه را تشکیل داد. درکسلر، یک قفلساز ساده و از اعضای ارتش در جنگ اول جهانی بود. وی آتش‌بس تلخ و معاهده ورسای را ظلمی بزرگ به خود و ملت آلمان می‌دانست و خواستار مخالفت و تحولی انقلابی بود. درکسلر هم با معاهده ورسای مخالف بود و هم با حرکت تدریجی اطرافیان خود به سمت مارکسیسم و کمونیسم. او ملت آلمان را ملتی آزاد و قدرتمند می‌دانست و نمی‌توانست ذلت وارد شده بر ملت خویش را تحمل کند. درکسلر وضعیت خشونت‌ها و بی‌ثباتی‌ها را نتیجه روی کار آمدن جمهوری دست نشانده سرمایه‌داران یهودی آمریکا می‌دانست. او جمهوری وایمار را خارج از طبقات فرودست و در خدمت سرمایه‌داران می‌خواند.

در تاریخ ۵ ژانویه ۱۹۱۹، درکسلر به همراه گوتفرید فدر^* و دیتریش اکارت^* و کارل هارر ^* و بیست کارگر دیگر از راه‌آهن مونیخ به بحث دربارهٔ ایجاد حزبی مستقل از کمیته رایگان برای صلح بر اساس اصول سیاسی که درکسلر بیان کرد، بحث کردند. این گفتگو سرانجام به تأسیس حزب انجامید. درکسلر پیشنهاد کرد که نام این حزب، حزب سوسیالیست آلمان باشد اما کارل هارر مخالف بود و درکسلر را متقاعد کرد که ایجاد حزبی با نام سوسیالیست آلمان ممکن است موجب شود تا در افکار عمومی به عنوان یک حزب مارکسیستی یا کمونیستی شهرت پیدا کند. کارل هارر پیشنهاد کرد تا نام حزب کارگران آلمان تغییر پیدا کند. آن‌ها همچنان بر استفاده از واژه سوسیالیسم برای معرفی حزب خود استفاده می‌کردند اما سوسیالیسم را به معنی رفاه اجتماعی می‌خواستند نه یک حکومت سوسیالیستی افراطی. این حزب به سرعت گسترش یافت و به رقیبی برای احزاب قدرتمند آلمانی از جمله حزب سوسیال دموکرات آلمان و حزب کمونیست آلمان (به اختصار: KPD) تبدیل شد. حزب کارگران آلمان به صراحت اعلام کرد: با بولشویک‌ها و هر حزبی که در پی منافع کشورهای خارجی یا سازمان‌های بین‌المللی باشد مخالف است.

DAP (حزب کارگران آلمان) در ابتدا، یک گروه کوچک با ۵۵ عضو بود. دولت وایمار که فعالیت‌های این حزب را مشکوک به براندازی تلقی کرده بود جاسوسانی را به درون حزب فرستاد. آدولف هیتلر که در آن هنگام مأمور اطلاعات ارتش آلمان بود، در ظاهر به این حزب پیوست تا فعالیت‌های این حزب را گزارش دهد؛^[۱۵] ولی او کم‌کم با دیدگاه‌های این حزب آشنا شد. هیتلر که قدرت سخنوری خوبی داشت به تدریج به یکی از سخنگوهای ماهر حزب تبدیل شد. در میان اعضای اولیه حزب می‌توان به رودلف هس، هانس فرانک و آلفرد روزنبرگ اشاره کرد که بعدها همگی در سمت‌های بالایی مشغول به فعالیت شدند.

هیتلر اکنون جذب این حزب شده بود و نه تنها مخالفتی با این حزب نداشت بلکه به یکی از ستون‌های اصلی این حزب تبدیل شده بود. هیتلر از سازمان اطلاعات ارتش خارج شد و رسماً به اعضای این حزب پیوست. او در اولین قدم تعداد افراد حزب را برای شماره‌گذاری از عدد ۵۰۰ شروع کرد بدین ترتیب اعضای حزب به جای آنکه ۵۵ اعلام شود ۵۵۵ نفر اعلام شد. این اولین و بزرگترین تبلیغ برای این حزب بود. DAP (حزب کارگران آلمان) به وسیله یک کمیته هفت نفره اداره می‌شد. هیتلر توانست به کمیته هفت نفره راه پیدا کند. دومین اقدام هیتلر تغییر نام حزب در ۲۴ فوریه ۱۹۲۰ بود اکنون واژه سوسیالیست ملی هم به نام حزب افزوده شد و بدین صورت نام این حزب به حزب ملی کارگران سوسیالیست آلمان (به اختصار: NSDP) معرفی شد.

هیتلر کشف کرد که سخنوری بسیار خوب است. او در مراسم‌های گوناگون سخنرانی می‌کرد و سخنان آتشین و ملی گرایانه او به جذب هرچه بیشتر مردم کمک بزرگی کرد. درکسلر دیگر در خود توان رهبری حزب را نمی‌دید زیرا حزب روز به روز بزرگتر و قدرتمندتر می‌شد، بنابراین درکسلر مجبور بود تا فردی لایق‌تر از خود را به جایگزینی خود انتخاب کند. هیتلر در ۲۸ ژوئیه ۱۹۲۱ از سوی درکسلر، به عنوان رهبر حزب معرفی شد. هیتلر توانست درکسلر را متقاعد کند که هیئت هفت نفره مدیریت این حزب لغو شود؛ بنابراین هیتلر توانست به عنوان رئیس جدید این حزب برنامه‌های خود را بدون مزاحمت، اجرا کند. اولین اقدام هیتلر پس از ریاست، تشکیل گروه شبه نظامی حزب به نام اس‌آ بود. هیتلر در اولین قدم اعلام کرد که دو هدف کلی در حزب دارد اولین هدف: پیشرفت آلمان و دومین هدف: مقابله با دشمنان درجه اول آلمان (یعنی فرانسه، انگلستان و اتحاد شوروی) که در چنگال سرمایه یهودیان اسیر هستند. هیتلر در قدم بعدی صلیب شکسته را به عنوان نمادی آریایی به عنوان نماد حزب انتخاب کرد. در طی سال‌های ۱۹۲۱ و ۱۹۲۲ میلادی، این حزب رشد قابل توجهی داشت.

در ژانویه ۱۹۲۳، دولت فرانسه منطقه صنعتی رور را در پی پرداخت نشدن غرامت جنگ جهانی اول اشغال کرد. این اشغال موجب هرج و مرج شد. ویلیام کونو^* استعفا کرد و تلاش‌های حزب کمونیست آلمان (KPD) بی‌نتیجه ماند. در چنین شرایطی که غرور ملی آلمان بار دیگر زیر پا گذاشته شده بود، هیتلر با سخنرانی‌های آتشین خود به مخالفت با سیاست‌های دولت آلمان پرداخت و همین امر باعث شد تا تعداد اعضای حزب به شدت افزایش پیدا کند و در همین مدت ۲۰٬۰۰۰ نفر تا پایان ماه نوامبر به اعضای حزب افزوده شد. در چنین شرایطی اعضای حزب تصمیم گرفتند به کمک ژنرال لودندورف در سالن آبجو مونیخ گرد هم‌آیی کوچکی بر پا کنند و سپس در اعتراض به وضع کنونی دست به کاری بزنند. این اعتراضات در نهایت ناکام ماند در صبح آن روز یعنی ۹ نوامبر هم تعداد ۲۰٬۰۰۰ نفر از اعضا در اعتراض به هرج و مرج به وجود آمده در مونیخ دست به تظاهرات زدند که پلیس بر روی آن‌ها آتش گشود و ۱۶ نفر از آن‌ها کشته شدند. هیتلر، لودندورف و تعدادی دیگر دستگیر شدند و به خاطر آنچه خیانت به دولت و ملت خوانده شد در مارس ۱۹۲۴، محاکمه و به زندان انداخته شدند. در این هنگام بود که هیتلر کتاب نبرد من را نوشت. پس از این رویدادها فعالیت حزب نازی، ممنوع اعلام شد.

آمدن به قدرت ۱۹۲۵–۱۹۳۳

هیتلر در کنار هم حزبی‌هایش، ۱۹۳۰

پوستر تبلیغاتی حزب نازی در انتخابات ۱۹۳۰. ما خواهان نان و آزادی هستیم

پوستر تبلیغاتی انتخابات سال ۱۹۳۲ مجلس ملی آلمان. "مردم حق دارند به لیست شماره ۱ حزب نازی رای دهند"

آدولف هیتلر پس از آزادی دوباره اقدام به تجدید سازمان کرد؛ اما متعهد شد که گروه شبه نظامی حزب را منحل کند و اقدامی علیه دولت وقت انجام ندهد. البته هیتلر با کمک هاینریش هیملر اس‌اس را در آوریل ۱۹۲۵ تأسیس کردند و همچنین تمرکز بیشتری در جذب زنان در حزب گرفتند. به تدریج وضعیت حزب رو به وضعیت عادی بود. رودلف هس به عنوان جانشین آدولف هیتلر در حزب منصوب شد. به تدریج افرادی مانند یوزف گوبلز و هرمان گورینگ هم فعالیت خود را در حزب آغاز کردند. در این دوره بیشترین اعضای حزب را کارگران بی‌کار تشکیل می‌دادند و همچنین شعار معروف حزب به نام سلام نازی (Heil Hitler) نیز در همین سال تصویب شد. نازی‌ها در رقابت‌های انتخاباتی ۱۹۲۴ مجلس ملی ^*(رایشس‌تاگ) و مجلس قانون‌گذاری ایالتی^* شرکت کردند اگرچه نتایج در ابتدا موفقیت‌آمیز نبود و بیش از ۳٪ از کل آرا در مجلس ملی و تنها ۲٬۶٪ از آرای مجلس قانون‌گذاری به نازی‌ها تعلق گرفت عمده‌ترین حامیان نازی‌ها در مناطقی مانند اشلسویگ، مکلنبورگ، فورپومرن و پروس شرقی بودند و این در حالی بود که مناطق روهر و هامبورگ به سوسیال دموکرات‌ها یا حزب کمونیست رأی داده بودند و مابقی مناطق به حزب مرکزی رأی داده بودند. ایجاد برنامه هدف دار و شعارهای ملی گرایانه نازی‌ها و ضعف حزب‌های رقیب باعث شد تا پایان سال ۱۹۲۹ جمعیت اعضای حزب به بیش از ۱۳۰٬۰۰۰ نفر برسد. وضعیت نابه‌سامان اقتصادی و بی‌کفایتی احزابی مانند حزب کمونیست (به اختصار: KPD) و سایر احزاب و همچنین برنامه‌های مشخص حزب نازی باعث شد تا در انتخابات رایشس‌تاگ در سال ۱۹۳۰ نازی‌ها بتوانند ۱۸٬۳٪ از کل آرا را به خود اختصاص داده و دومین حزب پیروز پس از سوسیال دموکرات‌ها باشند که این تعداد رای نیز به خاطر حضور رای‌اولی‌ها، بیکاران و افرادی که احزاب طبقه متوسط را ترک کرده بودند به دست آمد. ^[۱۶] هیتلر نشان داد که این سرباز کهنه‌کار با سخنرانی‌های آتشینش حتی مؤثر تر از رادیو و هواپیما می‌تواند به جذب اعضای جدید کمک کند. او علاوه بر قدرت سخنوری خود اینک گوبلز را نیز به عنوان رئیس تبلیغات منصوب کرده بود.

هیتلر با توجه به تضعیف احزاب سنتی چشم‌انداز خوبی را برای رقابت‌های آینده پیش‌بینی می‌کرد. از آن سو ناتوانی احزاب دموکرات در حل و فصل مشکلات داخلی حزبی و تشکیل یک جبهه قوی و همچنین روی گردانی مردم از احزاب کمونیستی و در راس آن‌ها حزب کمونیست زمینه را برای یکه‌تازی حزب هیتلر فراهم می‌کرد. در سال ۱۹۳۱ و ۱۹۳۲ بحران سیاسی به وجود آمده بود. هیتلر توانست با برنامه‌های دقیق اقتصادی که ارائه می‌کرد و همچنین با وعده لغو معاهده ورسای تعداد بسیاری از مردم را به سوی خویش جذب کند. هیتلر همچنین آشکارا یهودیان را دلیل ورشکستی‌های مداوم اقتصاد آلمان می‌دانست و همچنین مدام از قدرت گرفتن کمونیست‌ها و افکار ضد خدای آن‌ها به مردم اخطار می‌داد. در تاریخ ۲۰ ژوئیه ۱۹۳۲ انتخابات رایشس‌تاگ صورت گرفت و حزب نازی ۳۷٬۴٪ کل آرا را به خویش اختصاص داد و به بزرگترین حزب رایشس‌تاگ تبدیل شد. در سوی دیگر مجموع آرای حزب نازی و KPD حزب کمونیسم آلمان ۵۲٪ کل آرا را تشکیل می‌داد و این اکثریت، هرگز موفق به همکاری مناسب با هم نشدند. کشمکش بر سر انتخاب صدراعظم در رایشس‌تاگ سال ۱۹۳۲ ادامه داشت. رئیس‌جمهور هیندنبورگ به خوبی می‌داند که دیگر احزاب وابسته به آمریکا هیچ قدرتی در رایشس‌تاگ ندارند و تنها احزاب قدرتمند نازی‌ها و حزب کمونیست آلمان هستند که در مجموع بیش از ۵۰٪ از کل مجلس را به خود اختصاص داده‌اند. در ابتدا تمام محافل سیاسی گمان می‌کردند فرانتس فون پاپن از طرف رئیس‌جمهور به عنوان صدراعظم معرفی شود اما رئیس‌جمهور هیندنبورگ در ۳۰ ژانویه ۱۹۳۳ آدولف هیتلر را به عنوان رهبر حزب اکثریت رایشس‌تاگ به عنوان صدر اعظم و مسئول تشکیل کابینه معرفی کردند.

قدرت ۱۹۳۳–۱۹۴۵

پاول فون هیندنبورگ

در ۲۷ فوریه ۱۹۳۳ رایشس‌تاگ به طرز مشکوکی آتش گرفت. پس از تحقیقات، پلیس اعلام کرد اعضای حزب کمونیست آلمان اقدام به آتش زدن رایشس‌تاگ کرده‌اند. رئیس‌جمهور هیندنبورگ به صدراعظم هیتلر دستور داد شخصاً پی‌گیر شود. هیتلر از فرصت به دست آمده بیشترین استفاده را کرد و بلافاصله دستور دستگیری سران حزب کمونیست را صادر کرد و دفاتر این حزب را در سراسر آلمان غیرقانونی اعلام کرد. در انتخابات مارس ۱۹۳۳ حزب کمونیست آلمان حذف شده بود و نازی‌ها توانستند با کمک حزب دوست، یعنی حزب ملی گرایان آلمان (به اختصار: DNVP) اکثریت پارلمان را با قدرت بیشتری به دست آوردن در این انتخابات ۵۱٬۸٪ از کل آرا نصیب نازی‌ها و حزب ملی گرایان شد. در گام مؤثر بعدی هیتلر و هم حزبی‌هایش قوانین را مجدد بررسی کردند و این بار طوری قوانین را تنظیم کردند که بتوانند برنامه‌های مورد نظر خود را اجرایی کنند. از طرفی حزب کمونیست که غیرقانونی اعلام شده بود مخالف تغییر در قانون اساسی بود همچنین تنها حزب مخالف در رایشس‌تاگ حزب سوسیال دموکرات بود که آن‌ها هم از رأی اندکی بر خوردار بودند. مخالفت احزاب مانعی بزرگ بر سر راه پیشرفت برنامه‌های مورد نظر هیتلر و حزب نازی بود. پس از جنگ جهانی اول احزاب بسیاری در سطح کشور آلمان ایجاد شده بود که عمدتاً توسط دولت‌های خارجی تأمین مالی و حمایت می‌شدند. آدولف هیتلر و کابینه‌اش قانونی را در تاریخ ۱۴ ژوئیه ۱۹۳۳ به رایشس‌تاگ بردند که بر اساس آن احزابی که بر قوانین ثبت شده در رایشس‌تاگ اعتراض دارند یا در نظم دولت و پیش برد برنامه خلل ایجاد کنند غیرقانونی اعلام شده و فعالیتشان به حالت تعلیق در خواهد آمد و به کمک این قانون حزب نازی توانست یکی پس از دیگری احزاب آلمان را غیرقانونی و منحل اعلام کند. اما حزب نازی در برخی موارد همکاری‌هایی نیز با احزاب دیگر داشت. در این راستا هیالمار شاخت که عضو حزب دموکرات آلمان بود را به عنوان رئیس بانک مرکزی و سپس وزیر اقتصاد انتخاب کرد. پس از این تاریخ شتاب پیشرفت‌های آلمان و اجرای هر چه بهتر برنامه سرعت چشم‌گیری به خود گرفت. یکی دیگر از اقدامات دولت هیتلر پاک‌سازی کمونیست‌ها و یهودیها و مشخص کردن وابستگی آن‌ها به خارج از کشور بود. دولت آدولف هیتلر در سپتامبر ۱۹۳۵ قوانینی که به قوانین نورنبرگ معروف شد تصویب و منتشر کرد که به موجب آن یهودیان از حق شهروندی خود محروم و ازدواج یک آلمانی با یک یهودی ممنوع شد. در سال ۱۹۳۶ یهودیان برنامه‌ای برای اعتراض در مراسم المپیک آلمان را در دستور کار خود قرار داده بودند. اما اداره جاسوسی آلمان به خوبی از این اقدام یهودیان آگاه بود.

دوران جنگ و پس از آن

در سال ۱۹۳۹ و با آغاز جنگ جهانی دوم هیچ‌کس فکر نمی‌کرد که درگیری‌ها به این حد گسترده باشد خصوصاً پس از فتح فرانسه هیتلر اعلام کرد که باید شخصاً تمرکز بیشتری بر روی جنگ داشته باشد در این مدت تقریباً کار را وزرای هیتلر به تنهایی اداره می‌کردند در این سال‌ها عمده‌ترین مشکل مردم سکونت بود، متفقین شهرها را بمباران می‌کردند و به همین دلیل وضعیت خانه بسیار بد بود. در چنین شرایط سختی هر از چندی توسط سران ارتش تحرکاتی ضد هیتلر انجام می‌شد که نمونه آن‌ها تلاش برای سرنگونی هیتلر در ۲۰ ژوئیه ۱۹۴۴ بود که ناموفق ماند. جنگ با پیروزی‌های چشم گیر آلمان آغاز شد اما بعد به ضرر آلمان پیش رفت و نهایتاً آلمان شکست خورد. بسیاری از سران نازی یا در طول جنگ کشته شدند یا در دادگاه‌های نورنبرگ محاکمه شدند یا به کشورهای خارجی گریختند و سعی کردند با هویت جعلی به وطن بازگردند که در بسیاری از مواقع دستگیر شدند. آلمان به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم شد. کمونیست‌ها در شرق آلمان می‌توانستند انتقام خود را از حزب نازی بگیرند اما در غرب هنوز هم می‌شد در سیاست مردم آلمان میهن‌پرستی را دید. در سال ۱۹۴۹ تلاش‌هایی برای ایجاد دوباره احزاب ملی‌گرا انجام شد که مهم‌ترین آن‌ها ایجاد حزب رایش آلمان (به اختصار: DRP) بود که شامل پنج نفر از نازی‌های سابق بود اما این حزب پس از شکست‌های متوالی در سال ۱۹۵۳ منحل شد. پس از آن حزب دموکرات ملی آلمان تشکیل شد که همچنان به فعالیت ادامه می‌دهد اما چندین بار دادگاه قانون اساسی فدرال آلمان تلاش کرده‌است با عنوان نئو نازی بودن از فعالیت این حزب جلوگیری کند و هر بار موفق به اثبات و انحلال این حزب نشده‌است. تا سال ۲۰۰۴ تعداد ۵٬۳۰۰ نفر عضو این حزب شده‌اند و بیش از ۵٪ از کرسی‌های مجلس فدرال آلمان را نیز به خود اختصاص داده‌است.

نتایج انتخابات فدرال حزب نازی
تاریخ	آراء	درصد	صندلی در رایشس‌تاگ	توضیح
مه ۱۹۲۴	۱٬۹۱۸٬۳۰۰	۶٬۵٪	۳۲	هیتلر در زندان
دسامبر ۱۹۲۴	۹۰۷٬۳۰۰	۳٬۰٪	۱۴	هیتلر از زندان آزاد شده‌است.
مه ۱۹۲۸	۸۱۰٬۱۰۰	۲٬۶٪	۱۲
سپتامبر ۱۹۳۰	۶٬۴۰۹٬۶۰۰	۱۸٬۳٪	۱۰۷	پس از بحران مالی
ژوئیه ۱۹۳۲	۱۳٬۷۴۵٬۸۰۰	۳۷٬۴٪	۲۳۰
نوامبر ۱۹۳۲	۱۱٬۷۳۷٬۰۰۰	۳۳٬۱٪	۱۹۶
مارس ۱۹۳۳	۱۷٬۲۷۷٬۰۰۰	۴۳٬۹٪	۲۸۸	هیتلر صدراعظم است.

ترکیب حزب نازی

بر اساس اعلام حزب نازی پیش از انحلال عضویت در این حزب معمولاً در رده قشر میانی و ضعیف مردم بوده است. در آخرین آمار منتشر شده توسط حزب نازی ۷٪ اعضا دهقانان، ۳۵٪ کارگران و بیش از ۵۱٪ از اعضا را قشر متوسط اعلام کرده‌اند. در هنگام قدرت‌گیری، حزب ۲ میلیون عضو فعال داشت که تا پایان فعالیت حزب به بیش از ۸٬۵ میلیون عضو فعال ارتقا پیدا کرده بود.

عضویت نظامی

عمدتاً اعضای حزب که علاقه به فعالیت‌های نظامی داشتند در وافن اس‌اس مشغول می‌شدند. افراد ارتش حق عضویت در حزب را نداشتند. به‌طور خاص گروه‌های شبه نظامی برای کنترل تجمعات، جشن‌ها و حفاظت از رهبران حزب‌ها تشکیل می‌شدند. گروه اس‌آ اولین گروه شبه نظامی حزب بود، سپس اس‌اس ایجاد شد و پس از آن گروه جوانان هیتلری و سپس گروه‌های کوچکتری مانند NSFK و NSKK ایجاد شد.

عضویت دانشجویی

در سال ۱۹۲۶ بخش ویژه‌ای در حزب به عنوان برقراری ارتباط با جمعیت دانشجویی ایجاد شد که به تشکیل کلوپ دانشجویان سوسیالیست ملی آلمان منجر شد (به اختصار: NSDStB).

نماد حزب

پرچم نازی از یک سواستیکا به عنوان نماد آریایی و همچنین رنگ‌های قرمز، سیاه و سفید استفاده شده بود که گفته می‌شود به نمایندگی از خون و خاک است و تعریفی دیگر از پرچم رایش دوم است. سواستیکا نمایندگی از سمبول‌های آریایی و نشان نژاد آریایی و همچنین ترکیب رنگی که گفته شده بر گرفته از پرچم طراحی شده در سال ۱۸۷۱ متعلق به رایش دوم. عقاب آلمانی در واقع بر گرفته از نمادهای قدیمی آلمان است که در بالای سواستیکا در حلقه برگ‌های بلوط ایستاده‌است. هنگامی که سر عقاب به سمت چپ خود نگاه می‌کند نماد حزب نازی و در مقابل هنگامی که به سمت راست خود نگاه می‌کند سمبل آلمان است.

• 
  نشان حزب نازی، هنگامی که عقاب به سمت چپ خود نگاه می‌کند
• 
  نشان رایش، هنگامی که عقاب به سمت راست خود نگاه می‌کند
• 
  یک ۵ رایش مارکی قبل و بعد از کاربرد نشان صلیب شکسته

جستارهای وابسته

• مسیحیت مثبت
• بلشویسم ملی
• نازی‌های بیفت‌استیک
• فاشیسم مذهبی

پانویس

1. Kershaw 1998, pp. 164–65.
2. Steves 2010, p. 28.
3. T. W. Mason, Social Policy in the Third Reich: The Working Class and the "National Community", 1918–1939, Oxford: UK, Berg Publishers, 1993, p. 77.
4. McNab 2011, pp. 22, 23.
5. Davidson 1997, p. 241.
6. Orlow 2010, p. 29.
7. Jones, Larry E. (Oct. , 2006). "Nationalists, Nazis, and the Assault against Weimar: Revisiting the Harzburg Rally of October 1931" بایگانی‌شده در ۲۶ آوریل ۲۰۲۳ توسط Wayback Machine. 'German Studies Review. Vol. 29, No. 3. pp. 483–94. انتشارات دانشگاه جانز هاپکینز.
8. «پرونده:De-Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei.ogg - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد». commons.wikimedia.org. ۲۰۰۷-۱۰-۱۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۷-۱۳.
9. — Ian Wallace (1999). "German-speaking exiles in Great Britain". Rodopi. p. 81. ISBN 978-9-0420-0415-3
10. «Suicides:Nazis go down to defeat in a wave of Selbstmord!!!».
11. Buske, Norbert (Hg.): Das Kriegsende in Demmin 1945. Berichte Erinnerungen Dokumente (Landeszentrale für politische Bildung Mecklenburg-Vorpommern. Landeskundliche Hefte), Schwerin 1995, in German (The End of the War in Demmin 1945 - Reports, Reminiscences, Documents)
12. Christian Goeschel (2009). Suicide in Nazi Germany. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-953256-8. Richard Bessel, Alf Lüdtke, Bernd Weisbrod. No man's land of violence: extreme wars in the 20th century, Wallstein Verlag 2005, ISBN 3-89244-825-6 Richard Bessel Nazism and War Modern Library 2006 David R. Beisel "The German Suicide, 1945." The Journal of Psychohistory 34 (2007)
13. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۰ اکتبر ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۳.
14. https://en.m.wikipedia.org/wiki/Nazi_Party
15. Ian Kershaw Hitler:1889–1936 Hubris. Penguin, 1998. pp=71–82.
16. "هیتلر چگونه در نبرد علیه دموکراسی از قانون استفاده کرد؟". IranWire. 2022-02-23. Retrieved 2022-11-02.

منابع

• Abel, Theodore Fred (2012) [1938]. The Nazi Movement. Aldine Transaction. ISBN 978-1-4128-4613-4.
• Arendt, Hannah (1951). The Origins of Totalitarianism. London; New York; San Diego: Harvest Book. OCLC 52814049.
• Bartov, Omer (1986). The Eastern Front, 1941–45: German Troops and the Barbarisation of Warfare. New York: St. Martin's Press. ISBN 978-0-312-22486-8.
• Bauer, Yehuda; Rozett, Robert (1990). "Appendix". In Gutman, Israel (ed.). Encyclopedia of the Holocaust. New York: Macmillan Library Reference. pp. 1797–1802. ISBN 0-02-896090-4.
• Beck, Hermann (2013). The Fateful Alliance: German Conservatives and Nazis in 1933: The Machtergreifung in a New Light. Berghahn Books. ISBN 978-0-85745-410-2.
• Blamires, Cyprian P. (2006). World Fascism: A Historical Encyclopedia. ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-940-9. Archived from the original on 22 June 2013. Retrieved 13 March 2013.
• Broszat, Martin (1985). The Hitler State: The Foundation and Development of the Internal Structure of the Third Reich. London and New York: Longman.
• Burch, Betty Brand (1964). Dictatorship and Totalitarianism: Selected Readings. Van Nostrand.
• Carlsten, F. L. (1982). The Rise of Fascism (2nd ed.). University of California Press. ISBN 978-0-520-04643-6.
• Carruthers, Bob (2015). Hitler's Violent Youth: How Trench Warfare and Street Fighting Moulded Hitler. Pen and Sword. ISBN 978-1-4738-5964-7.
• Cogen, Marc (2016). Democracies and the Shock of War: The Law as a Battlefield. Oxon: Routledge. ISBN 978-1-4094-4363-6.
• Curtis, Michael (1979). Totalitarianism. New Brunswick (US); London: Transactions Publishers. ISBN 978-0-87855-288-7.
• Davidson, Eugene (1997). The Making of Adolf Hitler: The Birth and Rise of Nazism. University of Missouri Press. ISBN 978-0-8262-1117-0. Archived from the original on 27 September 2015. Retrieved 14 August 2015.
• Delarue, Jacques (2008). The Gestapo: A History of Horror. Frontline Books. ISBN 978-1-60239-246-5.
• Domarus, Max (2007). Romane, Patrick (ed.). The Essential Hitler: Speeches and Commentary. ISBN 978-0-86516-627-1.
• Eatwell, Roger (1996). Fascism, A History. Penguin Books. ISBN 978-0-14-025700-7.
• Ehrenreich, Eric (2007). The Nazi Ancestral Proof: Genealogy, Racial Science, and the Final Solution. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-11687-1.
• Elzer, Herbert, ed. (2003). Dokumente Zur Deutschlandpolitik. Vol. First half band – Appendix B, Section XI, §39. Oldenbourg Wissenschaftverlag. ISBN 3-486-56667-9. Archived from the original on 30 November 2015. Retrieved 6 April 2015.
• Evans, Richard J. (1989). In Hitler's Shadow West German Historians and the Attempt to Escape the Nazi Past (f ed.). New York: Pantheon. ISBN 978-0-394-57686-2.
• Evans, Richard J. (2003). The Coming of the Third Reich. New York; Toronto: Penguin. ISBN 978-0-14-303469-8.
• Evans, Richard J. (2005). The Third Reich in Power. New York: Penguin. ISBN 978-0-14-303790-3.
• Evans, Richard J. (2008). The Third Reich at War. New York: Penguin Group. ISBN 978-0-14-311671-4.
• Evans, Richard J. (2015). The Third Reich in History and Memory. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-022839-2.
• Farrell, Joseph (2008). Nazi International: The Nazis' Postwar Plan to Control Finance, Conflict, Physics and Space. Kempton, Illinois: SCB Distributors. ISBN 978-1-931882-93-4.
• Fest, Joachim (1979). The Face of the Third Reich. Penguin books. ISBN 978-0-201-40714-3.
• Fischel, Jack R. (1998). The Holocaust. Westport, CT: Greenwood Press. ISBN 0-313-29879-3.
• Franz-Willing, Georg (2001). Die Hitler-Bewegung: 1925 bis 193 (به آلمانی). Deutsche Verlagsgesellschaft. ISBN 978-3-920722-64-1.
• Fritzsche, Peter (1998). Germans into Nazis. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-35092-2.
• German Historical Institute (2008). "Administrative Structure under National Socialism (1941)". Washington DC. Archived from the original on 10 January 2015. Retrieved 9 January 2014.
• Gigliotti, Simone; Lang, Berel, eds. (2005). The Holocaust: a reader. Malden, Massachusetts; Oxford, England; Carlton, Victoria, Australia: Blackwell Publishing. ISBN 978-1-4051-1400-4.
• Glaus, Beat (1969). Die Nationale front (به آلمانی). Zürich.
• Goldhagen, Daniel (1996). Hitler's Willing Executioners: Ordinary Germans and the Holocaust. New York: Knopf. ISBN 978-0-679-44695-8.
• Gordon, Sarah Ann (1984). Hitler, Germans, and the "Jewish Question". Princeton University Press. ISBN 0-691-10162-0.
• Gottlieb, Henrik; Morgensen, Jens Erik, eds. (2007). Dictionary Visions, Research and Practice: Selected Papers from the 12th International Symposium on Lexicography, Copenhagen, 2004 (illustrated ed.). Amsterdam: J. Benjamins Pub. Co. ISBN 978-9027223340. Archived from the original on 5 September 2015. Retrieved 22 October 2014.
• Grant, Thomas D. (2004). Stormtroopers and Crisis in the Nazi Movement: Activism, Ideology and Dissolution. London; New York: Routledge. ISBN 978-0-415-19602-4.
• Griffen, Roger, ed. (1995). Fascism. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-289249-2.
• Griffin, Roger (2000). "Revolution from the Right: Fascism". In Parker, David (ed.). Revolutions and the Revolutionary Tradition in the West 1560–1991. London: Routledge. ISBN 978-0-415-17295-0.
• Hakim, Joy (1995). A History of Us: War, Peace and all that Jazz. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-509514-6.
• Hancock, Ian (2004). "Romanies and the Holocaust: A Reevaluation and an Overview". In Stone, Dan (ed.). The Historiography of the Holocaust. New York; Basingstoke: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-333-99745-1.
• Harper, Douglas (n.d.). "Nazi". etymonline.com. Online Etymology Dictionary. Archived from the original on 6 October 2014. Retrieved 22 October 2014.
• Historischer Verein des Kantons Bern (1973). Archiv des Historischen Vereins des Kantons Bern, vol 57–60. Stämpfliche Verlagshandlung.^{[بدون شابک]}
• The History Place (2015). "German population in 1945". The History Place™. Archived from the original on 28 August 2015. Retrieved 28 August 2015.
• Hitler, Adolf (1936). Die Reden des Führers am Parteitag der Ehre, 1936 (به آلمانی). Munich: Zentralverlag der NSDAP. Archived from the original on 25 October 2012. Retrieved 25 March 2014. Parteigenossen! Parteigenossinnen! Nationalsozialisten!
• Hitler, Adolf (2010). Mein Kampf. Bottom of the Hill Publishing. ISBN 978-1-935785-07-1.
• Holocaust Memorial Museum. "Introduction to the Holocaust". موزه یادبود هولوکاست. Retrieved 23 October 2017.
• Höhne, Heinz (2000) [1969]. The Order of the Death's Head: The Story of Hitler's SS (Der Orden unter dem Totenkopf: Die Geschichte der SS). London: Penguin. ISBN 978-0-14-139012-3.
• Ingrao, Christian (2010). Hitlers Elite: Die Wegbereiter des nationalsozialistischen Massenmords (به آلمانی). Propyläen. ISBN 978-3-549-07420-6.
• Jablonsky, David (1989). The Nazi Party in Dissolution: Hitler and the Verbotzeit, 1923–1925. Routledge. ISBN 978-0-7146-3322-0.
• Jaman, T. L. (1956). The Rise and Fall of Nazi Germany. New York: New York University Press.
• Johnson, Paul (1984). A History of the Modern World: From 1917 to the 1980s. Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-0-297-78226-1.
• Jones, Daniel (2003) [1917]. Roach, Peter; Hartmann, James; Setter, Jane (eds.). English Pronouncing Dictionary. Cambridge University Press. ISBN 3-12-539683-2.
• Judt, Tony (2006). Postwar: A History of Europe Since 1945. London: Penguin Books. ISBN 978-1-4406-2476-6.
• Junker, Detlef (2004). The United States and Germany in the Era of the Cold War, 1945–1990: A Handbook, Volume 1. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-79112-0.
• Kershaw, Ian (1998). Hitler: 1889–1936: Hubris. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-04671-0.
• Kershaw, Ian (2008). Hitler: A Biography. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-06757-6.
• Koehl, Robert (2004). The SS: A History 1919–45. Stroud: Tempus. ISBN 978-0-7524-2559-7.
• Kolb, Eberhard (2005) [1984]. The Weimar Republic. London; New York: Routledge. ISBN 978-0-415-34441-8.
• Kuntz, Dieter (2011). Hitler and the functioning of the Third Reich. The Routledge History of the Holocaust. Routledge. ISBN 978-0-415-77956-2.
• Lepage, Jean-Denis G.G. (2009). Hitler Youth, 1922–1945: An Illustrated History. McFarland. ISBN 978-0-7864-5281-1.
• Lewkowicz, Nicolas (2008). The German Question and the Origins of the Cold War. Milan: Ipoc Press. ISBN 978-8895145273.
• Maier, Hans, ed. (2004). Totalitarianism and Political Religions: Concepts for the Comparison of Dictatorships. Translated by Bruhn, Jodi. Oxon (UK); New York: Routledge. ISBN 978-0-7146-5609-0.
• Majer, Diemut (2013). "Non-Germans" Under The Third Reich: The Nazi Judicial and Administrative System in Germany and Occupied Eastern Europe, with Special Regard to Occupied Poland, 1939–1945. Texas Tech University Press in association with the United States Holocaust Memorial Museum. ISBN 978-0-89672-837-0.
• Materna, Ingo; Ribbe, Wolfgang, eds. (1995). Brandenburgische Geschichte (به آلمانی). De Gruyter Akademie Forschung. ISBN 978-3-05-002508-7. Retrieved 12 November 2010.
• Mautner, Franz H. (1944). "Nazi und Sozi". Modern Language Notes. 59 (2): 93–100. doi:10.2307/2910599. ISSN 0149-6611. JSTOR 2910599. Dass Nazi eine Abkürzung von Nationalsozialist ist … [u]nd zwar eine Verkürzung des Wortes auf seine ersten zwei Silben, aber nicht eine Zusammenziehung aus Nationalsozialist' …[… that Nazi is an abbreviation of Nationalsozialist … and to be precise a truncation of the word to its first two syllables, not a contraction of Nationalsozialist' …]
• McDonough, Frank (2003). Hitler and the Rise of the Nazi Party. Pearson/Longman. ISBN 978-0-582-50606-0.
• McNab, Chris (2009). The Third Reich. Amber Books. ISBN 978-1-906626-51-8.
• McNab, Chris (2011). Hitler's Masterplan: The Essential Facts and Figures for Hitler's Third Reich. Amber Books Ltd. ISBN 978-1-907446-96-2.
• McNab, Chris (2013). Hitler's Elite: The SS 1939–45. Osprey. ISBN 978-1-78200-088-4.
• Mitcham, Samuel W. (1996). Why Hitler?: The Genesis of the Nazi Reich. Westport, Connecticut: Praeger. ISBN 978-0-275-95485-7.
• Mitchell, Otis C. (2008). Hitler's Stormtroopers and the Attack on the German Republic, 1919–1933. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, Inc. ISBN 978-0-7864-7729-6.
• Musiał, Bogdan (2009). "Fakty wypaczone przez Erikę Steinbach" (به لهستانی). Rzeczpospolita. Archived from the original on 3 March 2012. Retrieved 24 June 2009.
• Niewyk, Donald L.; Nicosia, Francis R. (2000). The Columbia Guide to the Holocaust. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-11200-0.
• Orlow, Dietrich (2010). The Nazi Party 1919–1945: A Complete History. Enigma Books. ISBN 978-0-9824911-9-5. Archived from the original on 1 October 2015. Retrieved 14 August 2015.
• Rabinbach, Anson; Gilman, Sander, eds. (2013). The Third Reich Sourcebook. Berkeley: California University Press. ISBN 978-0-520-95514-1. Archived from the original on 5 September 2015. Retrieved 14 August 2015.
• Panayi, P. (2007). Life and Death in a German Town: Osnabrück from the Weimar Republic to World War II and Beyond. New York: Tauris Academic Studies.
• Rees, Laurence (2006). The Nazis: A Warning From History. BBC Books. ISBN 978-0-563-49333-4.
• Rosar, Wolfgang (1971). Deutsche Gemeinschaft. Seyss-Inquart und der Anschluß (به آلمانی). Wien: Europa-Verlag. ISBN 978-3-203-50384-4.
• Rummel, Rudolph (1994). Death by Government. New Brunswick, NJ: Transaction. ISBN 978-1-56000-145-4.
• Schaarschmidt, Thomas (2014). Mobilizing German Society for War: The National Socialist Gaue. Visions of Community in Nazi Germany. Oxford University Press.
• Schom, Alan Morris (1998). "NSDAP and Affiliated Meetings in Northern Switzerland for the Week of May 10–18, 1935". A Survey of Nazi and Pro-Nazi Groups in Switzerland: 1930–1945. Simon Wiesenthal Center. Archived from the original on 6 June 2011. Retrieved 17 October 2010.
• Shirer, William L. (1991) [1960]. The Rise and Fall of the Third Reich. London: Arrow Books. ISBN 978-0-09-942176-4.
• Simpson, Christopher (2002). War Crimes of the Deutsche Bank and the Dresdner Bank: Office of Military Government (U.S.) Reports. London: Lynne Rienner Publishers. ISBN 978-0-8419-1407-0.
• Snyder, Timothy (2010). Bloodlands: Europe Between Hitler and Stalin. New York: Basic Books. ISBN 978-0-465-00239-9.
• Spector, Robert (2004). World Without Civilization: Mass Murder and the Holocaust, History, and Analysis. University of America Press.^{[بدون شابک]}
• Steber, Martina; Gotto, Bernhard (2018). Visions of Community in Nazi Germany: Social Engineering and Private Lives. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-968959-0.
• Steves, Rick (2010). Rick Steves' Snapshot Munich, Bavaria & Salzburg. Berkeley, California; New York: Avalon Travel. ISBN 978-1-59880-689-2. Though the Nazis eventually gained power in Berlin, they remembered their roots, dubbing Munich "Capital of the Movement". The Nazi headquarters stood near today's obelisk on Brienner Strasse…
• Sutton, Antony C. (2010). Wall Street and the Rise of Hitler. Clairview Books. ISBN 978-1-905570-27-0. Archived from the original on 3 November 2010.
• van der Vat, Dan (1997). The Good Nazi: The Life and Lies of Albert Spee. George Weidenfeld & Nicolson. ISBN 0-297-81721-3.
• Weale, Adrian (2010). The SS: A New History. London: Little, Brown. ISBN 978-1-4087-0304-5.
• Weikart, Richard (2009). Hitler's Ethic. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-62398-9.
• Wildt, Michael (15 July 2012). Hitler's Volksgemeinschaft and the Dynamics of Racial Exclusion: Violence Against Jews in Provincial Germany, 1919–1939. Berghahn Books: f. ISBN 978-0-85745-322-8.
• Wolf, Walter (1969). Faschismus in der Schweiz. Flamberg. Archived from the original on 18 October 2015.
• Zentner, Christian; Bedürftig, Friedemann (1997) [1991]. The Encyclopedia of the Third Reich. New York: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-80793-0.