مناطق خودمختار چین
From Wikipedia, the free encyclopedia
منطقه خودمختار (AR; چینی ساده: 自治区; چینی سنتی: 自治區; پینیین: zìzhìqū) یکی از سطحهای درجه اول در تقسیمات جمهوری خلق چین است. در چین وضعیت مناطق خودمختار نیز مشابه استان است ولی یک منطقه خودمختار دارای دولت محلی با اختیارات بیشتری در حقوق قانونی است. منطقه خودمختار بالاترین سطح نهادهای مستقل اقلیتی در چین را داراست و به مناطقی با جمعیت خاصی از اقلیتهای قومی اهدا شده.
Autonomous region 自治区 Zìzhìqū | |
---|---|
ردهها | حکومت متمرکز |
مکان | چین |
تعداد | ۵ |
جمعیت | ۳٬۰۰۲٬۱۶۶ (منطقه خودمختار تبت) – ۴۶٬۰۲۶٬۶۲۹ (گوانگشی) |
مساحت | ۶۶٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۲۵٬۶۰۰ مایل مربع) (نینگشیا) – ۱٬۶۶۵٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۶۴۲٬۸۰۰ مایل مربع) (سینکیانگ) |
دولت | نظام تکحزبی |
زیربخشها | Prefecture-level city, Prefecture, League, بخشهای زیر-استانی در جمهوری خلق چین، Autonomous Prefecture |
مغولستان داخلی منطقه خودمختاری است که در سال ۱۹۴۷ تأسیس شد. پس از آن سین کیانگ در سال ۱۹۵۵ خودمختار گشت و گوانگشی و نینگشیا در سال ۱۹۵۸ و تبت در سال ۱۹۶۵ خودمختاری یافتند. تعیین گوانگشی و نینگشیا به عنوان مناطق بومی اقوام ژوانگ و هوئی موجب اعتراض مردم هان چینی که دو سوم از جمعیت هر منطقه را تشکیل میدادند، شد. مغولان هم حتی کمتر از یک درصد جمعیت مغولستان داخلی را تشکیل میدهند ولی به خاطر مشغول بودن به جنگ داخلی فرصت کمی برای اعتراض دیگر بومیان وجود داشت.[1]