مغناطیس
From Wikipedia, the free encyclopedia
مغناطیس واژهای است که برای نشان دادن پاسخ میکروسکوپی ماده به میدان مغناطیسی بهکار برده میشود، و فاز مغناطیسی ماده را نسبت به این پاسخ دستهبندی میکند. شناختهشدهترین فاز مغناطیس، فرومغناطیس است که در آن ماده میدان پایدار مغناطیسی را در خود ایجاد میکند. نیکل، کروم، آهن، گادولینیوم و آلیاژهایشان از این دسته هستند. البته همهٔ مواد پاسخی در برابر میدان مغناطیسی از خود نشان میدهند؛ برخی مانند پارامغناطیس جذب میدان میشوند و برخی دیگر مانند دیامغناطیس از میدان رانده میشوند، برخی دیگر هم رفتارهای پیچیدهتری دارند. اثر میدان بر برخی مواد قابل چشمپوشی است که آنها را نامغناطیس مینامند. آلومینیوم، مس، آب و گازها از این دستهاند. یک ماده میتواند چندین حالت مغناطیسی را دارا باشد زیرا دما، فشار و شدت میدان بر حالت مغناطیسی مواد تأثیرگذار است.
فرومغناطیسها به دو دسته سخت و نرم تقسیم میشوند: [فرومغناطیسهای نرم]: موادِ مغناطیسی هستند که با قرار گرفتن در میدان مغناطیسی به سرعت آهنربا شده و در کنار آن نیز این خاصیت را بهسرعت از دست میدهند. [فرومغناطیسهای سخت]:موادِ مغناطیسی هستند که با قرار گرفتن در میدان مغناطیسی دیر آهنربا شده و در کنار آن دیر هم این خاصیت را از دست میدهند.