From Wikipedia, the free encyclopedia
خاصیت پارامغناطیس یا پارامغناطیسم (به انگلیسی: Paramagnetism) خاصیتی است که در آن، ماده پذیرفتاری مغناطیسی مثبت (اما کوچک) دارد، و در نتیجهٔ الکترون های جفت نشده (همانند کیلاتهای گادولینیوم) باعث تشدید میدان مغناطیسی در محیط دور و اطراف میگردند.[1]
در شکلهای زیر، ذرات پارامغناطیس تحت تأثیر یک میدان خارجی، در یک راستای تقریبی قرار میگیرند (از سمت راست به چپ).
پارامغناطیس شکلی از خاصیت مغناطیسی مواد است که به واسطه آن بعضی از مواد به وسیلهٔ میدان خارجی اعمال شده جذب میشوند. مواد پارامغناطیس شامل بیشتر عناصر شیمیایی و برخی از ترکیبات میشوند. آنها تراوایی مغناطیسی نسبی ای بزرگتر یا مساوی با یک دارند و از همین رو توسط میدان مغناطیسی جذب میشوند. این مواد که به مقدار اندکی توسط یک میدان مغناطیسی جذب میشوند و بعد از قطع میدان حالت مغناطیسی خود را حفظ نمیکنند زیرا با قطع میدان حرکت گرمایی موجب جهتگیری تصادفی اسپینها میشود.
منشأ پارامغناطیس: ویژگیهای پارامغناطیس به دلیل وجود برخی از الکترونهای جفت نشده و آرایش جدید مسیرهای الکترونی است که به دلیل میدان مغناطیسی خارجی بوجود میآیند.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.