مرا داد فرمود و خود داور است
From Wikipedia, the free encyclopedia
«مرا داد فرمود و خود داور است» شعار ملی ایران در زمان حکومت پهلوی بود.[1] این شعار در زیر نشان شاهنشاهی ایران بر روی نواری آبی رنگ نوشته شده بود. این مصرع شعر از فردوسی شاعر و حماسهسرای نامدار است که در بخش نامه نوشتن انوشیروان به کارداران خویش از شاهنامه نوشته است.[2]
ابیات پیشین و پسین این مصرع بدین شکل هستند:
یکی نامه فرمود بر پهلوی | پسند آیدت چون زمن بشنوی | |
نخستین سرنامه گفت از مهست | شهنشاه کسرای یزدان پرست | |
برومند شاخ از درخت قباد | که تاج بزرگی بسر بر نهاد | |
ازو ویژه آباد هر بوم و بر | که یزدان داد آورش داد فر | |
سوی کارداران باژ و خراج | پرستندهٔ سایه و فر و تاج | |
بیاندازه از ما شما را درود | هنر با نژاد ار بود بر فزود | |
نخستین سخن چون گشایش کنیم | جهان آفرین را ستایش کنیم | |
خردمند و بینا دل آنرا شناس | که دارد ز دادار گیتی سپاس | |
بداند که هست او ز ما بینیاز | به نزدیک او آشکار است راز | |
کسی را کجا سرفرازی دهد | نخستین درش بینیازی دهد | |
مرا داد فرمود و خود داور است | ز هر برتری جاودان برتر است | |
به یزدان رسی شاه و کهتر یکیست | کسی را جز از بندگی کار نیست |