لخمیان
پادشاهی اعراب باستان / From Wikipedia, the free encyclopedia
لَخمیها یا بنیلخم یا مناذره یا دودمان لخمی نام پادشاهی عربی بود که در میان سدههای سوم تا ۶۰۲ میلادی در جنوب عراق و عربستان شرقی به پایتختی حیره حکومت کردند.[1][2]
پادشاهی لخمیان اللخمیون بنو لخم | |
---|---|
ح. ۳۰۰–۶۰۲ | |
گستره قلمرو لخمیان | |
پایتخت | حیره |
زبان(های) رایج | زبان عربی |
دین(ها) | مزدیسنا مسیحیت (کلیسای مشرق) پاگانیسم عرب آیین مانوی [نیازمند شفافسازی] |
حکومت | پادشاهی دستنشانده |
تاریخ | |
• بنیانگذاری | ح. ۳۰۰ |
• ضمیمه شده به شاهنشاهی ساسانی | ۶۰۲ |
قدرت دودمان لخمی به متحدان عرب آنها در سرزمین بحرین و یمامه گسترش یافت. هنگامی که خسرو پرویز، نعمان سوم، آخرین فرمانروای لخمی را برکنار و اعدام کرد، متحدان عرب او در نجد قیام کرده و ساسانیان را در نبرد ذوقار شکست دادند، که منجر به از دست دادن کنترل ساسانیان بر عربستان شرقی شد. پیروزی در ذیقار باعث برانگیختن اعتماد به نفس و اشتیاق در میان اعراب شد که به عنوان آغاز عصر جدیدی تلقی میشد.[3][4]
خاستگاه نخستینشان یمن بود و در سدههای دوم و یکم پیش از میلاد به سوی شمال عربستان، عراق، فلسطین و سوریه کوچیدند. آنان در آغاز کیش بتپرستی داشتند، سپس مسیحی نسطوری شدند و پس از چیرگی مسلمانان دین اسلام را پذیرفتند. لخمیها دستنشانده ساسانیان بوده و از متحدان آنان در جنگهای ایران و روم بودند. دشمن آنها غسانیان یا بنیغسان در سوریه و اردن، پیرو امپراتوری بیزانس (روم شرقی) بودند.
ویرانههای حیره امروزه در ۳ کیلومتری جنوب کوفه و در کرانهٔ باختری فرات جایدارد.