فرضیه گایا
From Wikipedia, the free encyclopedia
فرضیهٔ گایا (به انگلیسی: Gaia hypothesis) ادعا میکند که سیارهٔ زمین مانند یک درخت، دارای حیات است. این فرضیه در سال ۱۹۶۵ توسط جیمز لاولاک دانشمند انگلیسی مطرح شد.
فرضیهٔ گایا در واقع مجموعهای از فرضیههاست. نخستین آنها میگوید که حیات بر محیطزیست زمین آثار عمدهای میگذارد. فرضیهٔ گایا در سطح بعد تأکید میکند که آثار حیات در جهت بهبود محیط برای خود حیات است. مورد سوم میگوید که گایا بهطور عمده و آگاهانه کنترل محیطزیست کرهٔ زمین را در اختیار میگیرد؛ بنابراین به نظر میرسد که وجود پس خورهای مثبت و منفی که در اقیانوسها و اتمسفر عمل میکنند برای توجیه سازوکارهایی که حیات اثر خود را از طریق آن بر محیط میگذارد کافی باشد.[1]
گایا زمین را به عنوان یک ابر موجود زنده معرفی نمودهاست. چرخهٔ مواد غذایی حاصل از خاک و سنگ که بر اثر جویبارها و رودخانهها به جریان میافتد را به گردش خون در بدن جانوران تشبیه میکند. در این تشبیه رودخانهها در حکم رگها، جنگل در حکم ریه و اقیانوس به مثابهٔ قلب زمین است.[2] برطبق همین نظریه تمام موجودات زنده دارای یک سیستم عصبی میباشند. کرهٔ زمین نیز دارای چنین سیستم عصبی میباشد که به آن شبکهٔ مغناطیسی میگویند که هم از درون خود و هم از طریق کیهان دائماً شارژ میگردد. خاک زمین که دارای خاصیت رسانایی حاصل از گازها، فلزات، کریستالهای معدنی و الکترولیتها میباشد، دائماً شبیه به یک میدان الکتریکی شارژ و دشارژ میگردد. مواد معدنی بهطور طبیعی هادی جریان هستند. خاصیت یونی این کریستالهای معدنی حرکات آب و گردش آن را در زیر و روی زمین به وجود میآورد. باران، امواج دریاها، آبشارها و رودخانهها و … در مدارهای الکتریکی در زیر و روی زمین حرکت میکنند.[3]