سپیده (تصنیف)
تصنیف معروف ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
«سپیده» که معمولاً به نام «ایران، ای سرای امید» هم شناخته میشود، عنوان یکی از تصنیفهای ساختهٔ محمدرضا لطفی است. سبک آهنگسازی آن کاملاً برگرفته از خوی تند نوازی و مضراب کشی بر روی سیمهای محمدرضا لطفی است. نخست، درّابهایی تند بر روی نت دو سیم زرد و سپس خیزشها و ملودیهای گسترشی سریع و دلنشین. آهنگ در دستگاه ماهور ساخته شده است. شاعر این تصنیف هوشنگ ابتهاج (ه. الف. سایه) و خوانندهٔ آن محمدرضا شجریان است. این تصنیف، در همان روزهای نخست انقلاب ۱۳۵۷ ایران ساخته شده و بنابر گفتهٔ مسئولان وقت، لطفی آن را در شب پیروزی انقلاب ایران به رادیو برد و آن را پخش کرد، در صورتی که آنها پیش از آن این تصنیف را ابتهاج به صداوسیمای وقت برده و پیشنهاد همکاری نیز مطرح شده بود ولی با تکبر مسئولان آنها از آنجا رانده شدند و چندی بعد در زمان ورود سیدروحالله خمینی به ایران این تصنیف را دوباره طلب میکنند و لطفی آن را به دستشان میرساند. این تصنیف در آلبوم چاووش ۶ پخش شد و آن آلبوم امروزه با نام سپیده در دسترس میباشد.[1]
«سپیده (ایران ای سرای امید)» | |
---|---|
ترانه گروه شیدا و محمدرضا شجریان، آهنگ از محمدرضا لطفی | |
از آلبوم چاووش ۷ | |
ژانر | موسیقی سنتی ایرانی |
زمان | ۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه |
آهنگساز(ها) | محمدرضا لطفی |
ترانهسرا(ها) | هوشنگ ابتهاج (ه. الف. سایه) |
این اثر با صدای شهرام ناظری و محمد معتمدی نیز اجرا شده است و در همهٔ آنها محمدرضا لطفی به عنوان آهنگساز و نوازنده حضور داشته است |