سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر
تشکل کمونیستی در ایران / From Wikipedia, the free encyclopedia
سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر (بهاختصار سازمان پیکار) نام یکی از سازمانهای سیاسی مارکسیست-لنینیست با مشی چریکی و مخالف حکومت پهلوی و جمهوری اسلامی در سالهای دهه ۱۳۵۰ است. این سازمان تا سال ۱۳۶۱ پرچمدار اصلی مائوئیسم و استالینیسم در ایران به شمار می رفت.[1] این سازمان از دل مجاهدین خلق برآمد. در تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۵۷ سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر اعلام موجودیت نمود و این اعلام موجودیت توسط اعلامیه معروف «پیش به سوی تشکیل هستههای مسلح خلق» اعلام شد. قبل از آن به «مجاهدین مارکسیست» معروف بودند. تقی شهرام بنیانگذار و رهبر اولیه این گروه تا هنگام دستگیری اش بود. پیکار در میان تمام گروه های کمونیستی ایرانی فعال در آن زمان «افراطی ترین» به حساب می آمد.[2]
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (آوریل ۲۰۱۷) |
سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر | |
---|---|
رهبر | تقی شهرام، علیرضا سپاسی آشتیانی و حسین روحانی |
بنیانگذاری | ۱۹۷۶ وبا نام پیکار از آذر ۱۳۵۷ |
ادغام از | برخی گروههای کوچک مائوئیستی و مجاهدین مارکسیست |
انشعاب از | سازمان مجاهدین خلق ایران |
ادغام در | حزب کمونیست ایران |
روزنامه | پیکار |
اعضای ثبتنام کرده (۱۹۸۰–۱۹۸۲) | حداکثر ۳٬۰۰۰ عضو فعال |
مرام سیاسی | |
طیف سیاسی | چپ |
پس از سقوط نظام پادشاهی، پیکار به مخالفت با جمهوری اسلامی بلند شد، زیرا این نظام را همچنان امپریالیستی می دانستند که حتی در مورد مردم فلسطین کم کاری می کند. آنها شوروی را به نیز به دلیل استفاده از امکانات مالی آمریکا، سوسیال-امپریالیستی و به دور از سوسیالیسم می دانستند. از شعارهای اصلی این گروه که در نشریاتشان منتشر میشد «مرگ بر امپریالیسم آمریکا، دشمن اصلی خلقهای ایران»، «پیش به سوی اتحاد طبقه کارگر»، «برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق» و «حق تعیین سرنوشت، حق مسلم خلق هاست» بود.[3][4][5]
پیکار از درگیری کردها در دهه شصت حمایت می کرد و با کومله ائتلافی تاکتیکی داشت و مانند آنها حزب دمکرات کردستان ایران را یک «حزب بورژوازی» می دانست.[6]
مرگ بهرام آرام، مغز متفکر نظامی مجاهدین مارکسیست، در مهر ۱۳۵۵، تأثیر مخربی بر سازمان داشت. در سال ۱۳۵۶ رهبر گروه، تقی شهرام، ایران را ترک کرد و رهبری را به جواد قائدی واگذار کرد و بعد از مدتی او هم به خارج رفت و شورایی ۱۲ نفره به پاریس رفتند که شهرام و جواد را از ریاست خلع کنند. از جلسه پاریس اطلاعات زیادی در دست نیست. اسامی این افراد به این شرح است: علیرضا سپاسی اشتیانی، حسین احمدی روحانی، احمد علی روحانی، مسعود جیگارهای، بهجت مهرآبادی، قاسم عابدینی، مسعود پورکریم، محمد کوچک آقا نمازی، شهرام محمدیان باجگیران، مهدی فیروزکوهی، و بهرام و سلیم که دو تای آخر اسم مستعار است و نه نفر اول توسط جمهوری اسلامی اعدام شدند.