زبان سنگسری
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان سنگسری (ISO/DIS ۶۳۹–۳)، زبانی مخصوص[1] و عضوی از گروه زبانهای سمنانی شاخهٔ شمالغربی، غربی و زبانهای ایرانی است که خود شاخهای از زبانهای هندوایرانی و آن نیز به نوبه خود شاخهای از زبانهای هندواروپایی است[2] (در برخی منابع زبان سنگسری مستقلاً عضوی از شاخهٔ شمالغربی زبانهای ایرانی قرار گرفتهاست[3]).[4][5] و با زبان سمنانی، سرخهای و لاسگردی نزدیکی و شباهت خاصی دارد.*
زبان سنگسری | |
---|---|
سنگسری | |
زبان بومی در | استان سمنان، مهدیشهر، درجزین |
منطقه | البرز جنوبی |
گویشها | سمنانی
|
الفبای فارسی | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | – |
زبان سنگسری در موارد عدیده مشابهت به خوارزمی قدیم دارد برای مثال در گاهنمای سنگسری «نو سال» همان است که در تقویم سغد قدیم به نام نوسرد و در تقویم خوارزم آن روزگار به نام «ناوسارجی» خوانده میشدهاست.*
این زبان بیشتر توسط مردم شهر سنگسر و چند منطقه در اطراف آن استفاده میشود. همچنین شماری از گویشوران این زبان در شهرستان ساوه در استان مرکزی نیز، حضور دارند.[6] تقریباً تعداد ۲۰۰.۰۰۰ نفر در سراسر جهان به این زبان سخن میگویند.
رزمآرا در کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران دربارهٔ زبان سنگسری مینویسد:[7]