رحمان بابا
شاعر پشتون / From Wikipedia, the free encyclopedia
عبدالرحمان مومند، مشهور به رحمان بابا (زادهٔ ۱۰۴۲ ه.ق - درگذشتهٔ ۱۱۲۸بود. ه.ق)، صوفی بزرگ سدهٔ هفدهم و شاعر ملی پشتونها بود.[1] شاعران هم دوره رحمان بابا از جمله میرزا خان انصاری، دولت لوانی و خوشحال خان ختک بودند. دیوان رحمان بابا که مشتمل بر پنج هزار شعر می باشد در دو دفتر نوشته شده است هر دفتر آن از نظر ردیف کامل می باشد و شامل بر چند قصیده، و مخمس و بیشتر غزل می باشد.و مضامین بشر دوستي، معرفت و تصوف را با کمال سلاست و سادگی و روانی بیان کرده است. هر دو دفتر از نظر فنون شاعرانه و ادب و نزاکت و لطافت خیال فرقی با هم ندارند. عده ای از مورخین عقیده دارند که رحمان بابا دیوان خود را در زندگی خود تنظيم نکرده است اما از برخی از شعرهای رحمان بابا چنین بر می آید که نامبرده در زندگی خود شعرش را تنظيم کرده و به شکل دیوان در آورده بود.(عبدالحئ پشتانه شعراء صفحه ۱۹۵ ) رحمان بابا در زبانهای پشتو، فارسی و عربی تبحر داشت.
عبدالرحمان بابا | |
---|---|
زادهٔ | سال ۱۰۴۲ هجری پشتونخواه، پیشاور، لوی پښتونستان |
درگذشت | سال ۱۱۲۸ ه. ق |
محل زندگی | پشتونخواه، پیشاور، پاکستان |
ملیت | پشتون |
دیگر نامها | رحمان بابا |
پیشه | شاعر |
عنوان | بابا |
مکتب | عرفان |
دیوان اشعار رحمان بابا سلیس و به زبان ساده و روان می باشد و خوانندگان پشتون در محافل خود آنرا می خوانند. اشعارش مشتمل است بر مضامین اخلاقي ، دیني، اجتماعي و تصوف ومردم داری می باشد در تمام اقشار پشتونها به شعرهای رحمان بابا ارج می نهند و مردم عوام وخواص عاشق اشعار او هستند. در میان پشتونها کمتر کسی پیدا می شود که یکی از اشعار رحمان بابا را حفظ نباشد( عبدالرووف بینوا، مقدمه دیوان رحمان بابا صفحه۲-۳)مثلا به این دو شعر توجه کنید:
کر د ګلو کړه چې سیمه دې ګلزار شی
ازغي مه کره په پښو کې به دې خار شي
ته چې بل په غشو ولې هسې پوه شه
چې همدا غشی به ستا په لور ګذار شي
ته چې بل ته کوهی کنې هسې پوه شه
چرې ستا به د کوهي په غاړه لار شي