دولت یازدهم جمهوری اسلامی ایران
یازدهمین دولت رسمی ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷ (۱۳۹۲–۱۳۹۶) / From Wikipedia, the free encyclopedia
دولت یازدهم جمهوری اسلامی ایران به دولت حسن روحانی معروف به «دولت تدبیر و امید» گفته میشود که در نتیجهٔ پیروزی در انتخابات ۲۴ خرداد ۱۳۹۲ در روز ۱۲ مرداد ۱۳۹۲ مورد تنفیذ حکم ریاستجمهوری قرار گرفت.[1]
اطلاعات اجمالی دولت اول روحانی, تاریخ تشکیل ...
دولت اول روحانی | |
---|---|
یازدهمین کابینه جمهوری اسلامی ایران | |
رئیسجمهور ایران | |
تاریخ تشکیل | ۱۲ مرداد ۱۳۹۲ |
تاریخ انحلال | ۱۲ مرداد ۱۳۹۶ |
افراد و سازمانها | |
رئیس کشور | سید علی خامنهای |
رئیس دولت | حسن روحانی |
پیشینهٔ رئیس دولت | نمایندهٔ مجلس خبرگان رهبری (از ۱۳۷۹) مشاور رئیسجمهور (۱۳۸۴–۱۳۷۹؛ ۱۳۷۶–۱۳۶۸) دبیر شورای عالی امنیت ملی (۱۳۸۴–۱۳۶۸) نمایندهٔ مجلس شورای اسلامی (۱۳۷۹–۱۳۵۹) |
جانشین رئیس دولت | اسحاق جهانگیری |
شمار وزیران | ۱۸ |
وزیران کناررفته (درگذشت/استعفا/برکناری) | ۴ (۱ استیضاح، ۳ استعفا) |
شمار اعضا | ۲۲ |
پیشینه | |
انتخابات(ها) | انتخابات ریاستجمهوری ۱۳۹۲ انتخابات مجلس ۱۳۹۱–۱۳۹۰ |
دوره(های) مجلس | مجلس نهم مجلس دهم |
پیشنهاد و تأیید | رأی اعتماد به هیئت وزیران روحانی استیضاح رضا فرجیدانا استیضاح علیاصغر فانی استیضاحهای عباس آخوندی |
پیشین | دولت دهم (احمدینژاد) |
پسین | دولت دوازدهم (روحانی) |
بستن
تنفیذ رئیسجمهور توسط سیدعلی خامنهای، دومین رهبر جمهوری اسلامی ایران در روز ۱۲ مرداد ۱۳۹۲[2] برگزار شد. تحلیف وی نیز در مجلس شورای اسلامی در روز ۱۳ مرداد ۱۳۹۲ برگزار شد.
تحلیلگران غربی از مهمترین چالشهای پیش روی دولت یازدهم ایران را موضعگیری و کارشکنی برخی نهادهای قدرت در حکومت جمهوری اسلامی ایران با این دولت میدانستند که یکی از این نهادها را میتوان مجلس شورای اسلامی وقت دانست که نمایندگان غالب آن را اصولگرایان تشکیل میدهند و پیش از شروع به کار دولت یازدهم، نسبت به نحوه انتخاب وزرای پیشنهادی از جانب روحانی، به وی هشدار دادند.[3]