دولت موقت ایران
نخستین دولت گذار پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران (١٣۵٧–١٣۵٨) / From Wikipedia, the free encyclopedia
دولت موقت انقلاب اسلامی ایران[1] که به صورت خلاصه با عنوان دولت موقت ایران شناخته میشود، دولتی در ایران بود که پس از انقلاب از سال ۱۳۵۷ و به منظور رسیدگی به اوضاع به فرمان سید روحالله خمینی تشکیل شد و تا ۱۳۵۸، پیش از اعلام استعفای مهدی بازرگان به مدت ۹ ماه بر سر کار بود.
اطلاعات اجمالی دولت موقت بازرگان, تاریخ تشکیل ...
دولت موقت بازرگان | |
---|---|
موقت کابینه جمهوری اسلامی ایران | |
نخستوزیر ایران | |
تاریخ تشکیل | ۱۵ بهمن ۱۳۵۷[1] |
تاریخ انحلال | ۱۵ آبان ۱۳۵۸[2] |
افراد و سازمانها | |
رئیس کشور | سید روحالله خمینی (از ۲۲ بهمن ۱۳۵۷) |
رئیس دولت | مهدی بازرگان |
پیشینهٔ رئیس دولت | معاون وزیر فرهنگ (۱۳۳۰) |
شمار وزیران | وزیران: ۱۷ (آغاز) ← ۱۸ (پایان) وزیران مشاور: ۲ (آغاز) ← ۴ (پایان) |
وزیران کناررفته (درگذشت/استعفا/برکناری) | ۶ وزیر + ۲ وزیر مشاور |
شمار اعضا | ۲۴ وزیر + ۶ وزیر مشاور |
کابینهٔ مخالفان | دولت شاپور بختیار (تا ۲۲ بهمن ۱۳۵۷) |
پیشینه | |
انتخابات(ها) | بدون انتخابات |
دوره(های) مجلس | بدون مجلس |
پیشنهاد و تأیید | بدون رأی اعتماد توسط سید روحالله خمینی با تأیید شورای انقلاب |
پیشین | دولت شاپور بختیار (ایران پهلوی) |
پسین | هیئت دولت موقت شورای انقلاب |
بستن
با پیروزی انقلاب ۱۳۵۷، سید روحالله خمینی حکم نخستوزیری دولت موقت را به نام مهدی بازرگان صادر کرد. او به مدت ۹ ماه سمت نخستوزیری موقت را بر عهده داشت. پس از اشغال سفارت آمریکا توسط دانشجویان در ۱۳ آبان وی و دولت او بهطور کامل استعفا دادند. بازرگان بعد از استعفا از نخستوزیری در اولین دوره مجلس به نمایندگی مردم تهران برگزیده شد.