حلالزادگی
From Wikipedia, the free encyclopedia
حلالزاده به شخصی گفته میشود که والدین او از نظر قانون یا شرع ازدواج کرده و در زمان زن و شوهری (قبل از طلاق) او را به وجود آورده باشند. از نظر فقه شیعه اگر زن و مردی اشتباها و بدون این که بدانند نزدیکی بر ایشان حرام است نزدیکی کنند. فرزند آنان ولد شبهه است و در حکم حلال زاده است.مثلا فردی بدون این که بداند زنی خواهر اوست با او ازدواج کند و از او صاحب فرزند شود
در ایران ضربالمثل معروفی است که: "حلال زاده به داییش میره" [1]