جهروکه درشن
From Wikipedia, the free encyclopedia
جهَروکهَ دَرشَن یا جهَروکا درشن یک مراسم روزانه در قلعهها و کاخهای پادشاهان قرون میانه هند بود که برای مخاطبان عمومی (درشن) از روی پنجره یا بالکن (جْهَروکهَ) اجرا میشد. این روشی اساسی و مستقیم برای برقراری ارتباط رو در رو میان شاه و مردم بود و راهکاری بود که امپراتوران گورکانی هند نخستین بار اتخاذ کردند. [1] پیدایش بالکنها به نام جهروکه درشن (یا با املاهای دیگری نظیر جهروکا درشن و جهروکی درشن) را به اکبر بزرگ در قرن شانزدهم میلادی نسبت میدهند؛[2][3][4] اگرچه این میتوانست خلاف احکام اسلامی باشد.[5] پیش از این، همایون (پدر اکبر) نیز این عمل هندو را در پیش گرفته بود و برای شنیدن شکایات عمومی مردم، در جهروکه ظاهر میشد.[2]
اجرای مراسم جهروکه درشن یک رویداد روزانه بود. این سنت همچنان توسط حاکمانی که از اکبر (حدود ۱۵۵۶–۱۶۰۵ م) پیروی میکردند، ادامه یافت. جهانگیرشاه (حکومت در ۱۶۰۵–۲۷ م) و شاه جهان (حکومت در ۱۶۲۸–۵۸ م) نیز به طرز محتاطانهای در مقابل افراد خود ظاهر میشدند. با این حال، این عمل باستانی توسط اورنگ زیب در یازدهمین سال سلطنتش متوقف شد؛ زیرا وی آن را عملی غیراسلامی میدانست که نوعی بتپرستی را تداعی میکرد.[6] در قلعه آگره و لال قلعه، جهروکه با جمُنا روبرو بود و امپراتور برای استقبال از رعایای خود به تنهایی روی جهروکه میایستاد.[7] امپراتوران گورکانی هنگام مسافرت به خارج از پایتختشان، جهروکه درشن را با استفاده از چوبی قابل حمل، معروف به دو آشیانه منزل، برگزار میکردند.
در جریان مراسم دربار دهلی که در ۱۲ دسامبر ۱۹۱۱ میلادی، در شهر دهلی برگزار شد، پادشاه جرج پنجم و همسر وی، ملکه ماری، در جهروکهٔ لال قلعه ظاهر شدند تا به ۵۰۰۰۰۰ نفر از مردم عادی درشن بدهند.[8]