جنگ سرد عرب (عربی: الحرب العربية الباردة) به مجموعهای از کشمشها در جهان عرب گفته میشود که بین جمهوریهای جدید تحت رهبری جمال عبدالناصر از مصر با ایدهٔ ملیگرایی عربی، سوسیالیسم عربی و پانعربیسم از یک طرف و پادشاهیهای سنتگرا به رهبری ملک فیصل شاه عربستان سعودی جریان داشت. دورهٔ این جنگ سرد پس از انقلاب مصر در سال ۱۹۵۲ و ظهور قدرت عبدالناصر آغاز شد و تا سال ۱۹۷۰، زمانی که او درگذشت ادامه یافت، هرچند برخی معتقدند تا زمان فروپاشی بلوک شوروی ادامه پیدا کرد. علیرغم اینکه جنگ سرد عرب همزمان با جنگ سرد جهانی و تحت تأثیر آن بود اما جنگ سرد اعراب نبردی بین رژیمهای مارکسیست لنینیست و رژیمهای سرمایهداری نبود. دو طرف این جنگ، کشورهای ناسیونالیست عرب بودند، رژیمهای عربی با جهتگیری شبهسوسیالیستی در مقابل رژیمهای پادشاهی سنتی، با اقتصاد شبهفئودالی یا سرمایهداری. رهبری دول ناسیونالیست عربی در این دوره مصر بود، که با همراهی و در رقابت با سوریه (که به جای مصر از جمهوری متحدهٔ عربی از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۱ استفاده میشد) عمل میکردند. رهبری دول محافظهکار را عربستان سعودی با اردن (و در ابتدا عراق) در دست داشتند. اگرچه دول عربی در این دوره غیرمتحد بودند ولی در عمل جمهوریهای ناسیونالیست (بهاستثناء لبنان)، (گرچه در داخل کشور خود احزاب کمونیستی را بیرحمانه سرکوب میکردند) اما متحد اتحاد شوروی بودند، درحالیکه دول محافظهکار از کمکهای نظامی ایالات متحده برخوردار بودند. اصطلاح جنگ سرد عرب توسط دانشمندان سیاسی آمریکایی و محقق مسائل خاورمیانه مالکوم اچ کر در کتابش در سال ۱۹۶۵ و در سایر انتشارات بعدیاش عنوان شد.[1][2]
اطلاعات اجمالی جنگ سرد عرب, موقعیت ...
بستن