۲۳اُمین دوره مسابقات بینالمللی جام جهانی فوتبال مردان در آمریکای شمالی From Wikipedia, the free encyclopedia
جام جهانی فوتبال ۲۰۲۶ (به انگلیسی: FIFA World Cup 2026) که به عنوان جام جهانی ۲۶ شناخته میشود،[2] بیست و سومین دوره مسابقات بینالمللی جام جهانی فوتبال مردان است که توسط تیمهای ملی عضو فیفا برگزار میشود. این مسابقات از ۲۱ خرداد تا ۲۸ تیر ۱۴۰۵ (۱۱ ژوئن تا ۱۹ ژوئیه ۲۰۲۶) به طور مشترک توسط ۱۶ شهر در سه کشور آمریکای شمالی: کانادا، مکزیک و ایالات متحده آمریکا میزبانی خواهد شد. این مسابقات اولین میزبانی توسط سه کشور و اولین جام جهانی آمریکای شمالی از سال ۱۹۹۴ خواهد بود.[3][4]
این مسابقات اولین مسابقاتی خواهد بود که شامل ۴۸ تیم است که از ۳۲ تیم افزایش یافته است.[5] پیشنهاد آمریکا، مکزیک و کانادا در جریان رایگیری نهایی در شصت و هشتمین کنگره فیفا در مسکو، پیشنهاد مراکش را شکست داد. این اولین جام جهانی از سال ۲۰۰۲ خواهد بود که توسط بیش از یک کشور برگزار میشود. مکزیک با میزبانی قبلی خود در مسابقات ۱۹۷۰ و ۱۹۸۶، اولین کشوری خواهد بود که سه بار میزبان جام جهانی مردان است. ایالات متحده آمریکا آخرین بار در سال ۱۹۹۴ میزبان جام جهانی بود، در حالی که این اولین باری است که کانادا میزبان این مسابقات است. این رویداد پس از برگزاری دوره ۲۰۲۲ در قطر در ماههای نوامبر و دسامبر به برنامه برگزاری مسابقات در تابستان باز خواهد گشت.
برای اولین بار جام جهانی فوتبال شامل ۴۸ تیم خواهد بود که در مقایسه با هفت دوره قبلی ۱۶ تیم افزایش یافته است. تیمها در ۱۲ گروه ۴ تیمی تقسیم میشوند که دو تیم برتر هر گروه و هشت تیم برتر رتبه سوم به دور جدید یکشانزدهم نهایی صعود میکنند که شورای فیفا در ۱۴ مارس ۲۰۲۳ تصویب کرد.[6] این اولین گسترش و تغییر در قالب مسابقات از سال ۱۹۹۸ بود.
مجموع بازیهای انجام شده از ۶۴ بازی به ۱۰۴ بازی و تعداد بازیهای تیمهای راه یافته به جمع چهار بازی نهایی از ۷ بازی به ۸ بازی افزایش مییابد. انتظار میرود این مسابقات بین ۳۸ تا ۴۰ روز به طول بینجامد که نسبت به ۳۲ روز نسخههای ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ افزایش یافته است.[7][8] با این حال هر تیم همچنان سه بازی گروهی انجام خواهد داد.طبق اعلام فیفا سیزده بازی در مکزیک، سیزده بازی در کانادا و هفتاد و هشت بازی در ایالات متحده برگزار خواهد شد.[9][10] روز پایانی بازی در سطح باشگاهی برای بازیکنانی که در فهرست تیمهای ملی خود هستند، ۲۴ مه ۲۰۲۶ است. باشگاهها باید بازیکنان خود را تا ۲۵ مه آزاد کنند، به استثنای بازیکنانی که در فینالهای رقابتهای باشگاهی قارهای تا ۳۰ مه شرکت میکنند.[6]
گسترش به ۴۸ تیم قبلاً در ۱۰ ژانویه ۲۰۱۷ تصویب شده بود، زمانی که تصمیم گرفته شد مسابقات شامل ۱۶ گروه ۳ تیمی و در مجموع ۸۰ مسابقه باشد و دو تیم برتر هر گروه به مرحله یکشانزدهم نهایی صعود کنند.[5][11] در این قالب، حداکثر تعداد بازی برای هر تیم ۷ بازی باقی میماند، اما هر تیم یک بازی گروهی کمتر انجام میداد. این مسابقات هنوز در عرض ۳۲ روز تکمیل میشد.[12] این قالب بر روی سه پیشنهاد دیگر، از ۴۰ تا ۴۸ تیم، از ۷۶ تا ۸۸ مسابقه، و از حداقل یک تا چهار مسابقه برای هر تیم انتخاب شد.[13][14][15][16]
منتقدان این قالب استدلال کردند که استفاده از گروههای سه تیمی با پیشرفت دو تیم به طور قابل توجهی خطر تبانی بین تیمها را افزایش میدهد.[17] این امر فیفا را بر آن داشت تا پیشنهاد کند که ضربات پنالتی ممکن است برای جلوگیری از تساوی در مرحله گروهی مورد استفاده قرار گیرد،[18] اگرچه حتی در آن زمان نیز خطر تبانی باقی میماند و احتمال شکست عمدی تیمها در ضربات پنالتی برای حذف رقیب ظاهر میشود.[17] با توجه به چنین نگرانیهایی، فیفا به بررسی فرمتهای جایگزین ادامه داد.[19]
ایده کلی گسترش مسابقات در اوایل سال ۲۰۱۳ توسط میشل پلاتینی، رئیس وقت یوفا،[20][21] و همچنین در سال ۲۰۱۶ توسط رئیس فیفا، جیانی اینفانتینو، پیشنهاد شده بود.[22] مخالفان این پیشنهاد استدلال کردند که تعداد بازیهای انجام شده در حال حاضر در سطح غیرقابل قبولی بودهاست،[23] و گسترش آن کیفیت بازیهای انجام شده را کاهش میدهد.[24][25] آنها همچنین اظهار کردند که تصمیم گسترش از روی سیاست گرفته شدهاست، زیرا اینفانتینو از وعده حضور کشورهای بیشتر در جام جهانی برای پیروزی در انتخابات خود استفاده کرده بود.[26]
شورای فیفا بین سالهای ۲۰۱۳ و ۲۰۱۷ در مورد محدودیتها در چرخش میزبانی بر اساس کنفدراسیونهای قارهای بحث و گمان داشت. در ابتدا مقرر شده بود که پیشنهاد میزبانی از کشورهای متعلق به کنفدراسیونهایی که میزبان دو تورنمنت قبلی بودهاند، مجاز نخواهد بود. این قانون به طور موقت تغییر کرد و تنها کشورهای متعلق به کنفدراسیونی که میزبان جام جهانی قبلی بودند، از پیشنهاد میزبانی مسابقات بعدی منع شد،[27] قبل از اینکه این قانون دوباره به حالت قبلی خود درآید. با این حال، شورای فیفا برای اعطای صلاحیت بالقوه به اتحادیههای عضو کنفدراسیون میزبان دوتا مانده به آخرین جام جهانی برگزار شده، در صورتی که هیچ یک از پیشنهادهای دریافت شده الزامات فنی و مالی دقیق را برآورده نکند، استثنا قائل شد.[28][29] در مارس ۲۰۱۷، جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا تأیید کرد که "اروپا (یوفا) و آسیا (ایافسی) پس از انتخاب روسیه و قطر به ترتیب در سالهای ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ از مناقصه حذف شدهاند.[30] بنابراین، جام جهانی ۲۰۲۶ میتواند توسط یکی از چهار کنفدراسیون باقیمانده میزبانی شود: کونکاکاف (آمریکای شمالی؛ آخرین میزبانی در سال ۱۹۹۴)، کاف (آفریقا؛ آخرین میزبانی در سال ۲۰۱۰)، کونمبول (آمریکای جنوبی؛ آخرین میزبانی در سال ۲۰۱۴)، یا اوافسی (اقیانوسیه، قبلا هرگز میزبانی نکرده است)، یا به طور بالقوه توسط یوفا در صورتی که هیچ پیشنهادی از این چهار مورد، شرایط را برآورده نکرد.
میزبانی مشترک جام جهانی فوتبال، که پس از جام جهانی ۲۰۰۲ توسط فیفا ممنوع شده بود - برای جام جهانی ۲۰۲۶ تصویب شد، اگرچه محدود به تعداد خاصی نبود اما در عوض به صورت موردی ارزیابی شد. همچنین برای سال ۲۰۲۶، دبیرخانه فیفا، پس از مشورت با کمیته مسابقات، این اختیار را داشت که داوطلبانی را که حداقل شرایط فنی را برای میزبانی مسابقات برآورده نمیکنند، کنار بگذارد.[28] در مارس ۲۰۲۲، میکل آریولا، رئیس لیگ مکزیک، ادعا کرد که اگر لیگ و فدراسیون سریعاً به شورش کرتارو-اطلس بین هواداران رقیب که منجر به مجروح شدن ۲۶ تماشاگر و دستگیری ۱۴ نفر شد واکنش نشان ندهد، میزبانی مکزیک به خطر میافتد. آریولا گفت که فیفا از این حادثه "شکه شده" بود، اما اینفانتینو از تحریمهای اعمال شده علیه کرتارو راضی بود.[31]
کانادا، مکزیک، و ایالات متحده آمریکا همگی به طور علنی مناقصه مسابقات را به طور جداگانه در نظر گرفته بودند، اما پیشنهاد مشترک ایالات متحده آمریکا در ۱۰ آوریل ۲۰۱۷ اعلام شد.[32][33]
دارای حق رأی | بدون حق رأی |
---|---|
رأی به کشورهای متحد |
کانادا–مکزیک–ایالات متحده آمریکا |
رأی به مراکش |
مراکش |
رأی به هیچکدام |
تحریم شده توسط فیفا |
از رأی دادن خودداری کردند |
عضو فیفا نیستند |
رای گیری در ۱۳ ژوئن ۲۰۱۸ در خلال شصت و هشتمین کنگره فیفا در مسکو انجام شد و برای همه ۲۰۳ عضو واجد شرایط باز شد.[34] پیشنهاد ایالات متحده آمریکا با ۱۳۴ رای معتبر برنده شد، در حالی که پیشنهاد مراکش ۶۵ رای معتبر دریافت کرد. ایران به گزینه «هیچ یک از پیشنهادها» رأی داد و کوبا، اسلوونی و اسپانیا از رأی دادن امتناع کردند.
مرحله گروهی
یک شانزدهم | یک هشتم | یک چهارم | نیمه نهایی | فینال | ||||||||||||||
۱۴ ژوئیه – ورزشگاه ای تی اند تی،آرلینگتون | ||||||||||||||||||
۱۹ ژوئیه – ورزشگاه متلایف،نیوجرسی | ||||||||||||||||||
برنده مسابقه ۱۰۱ | ||||||||||||||||||
برنده مسابقه ۱۰۲ | ||||||||||||||||||
ژوئیه ۱۵ – ورزشگاه مرسدس-بنز،آتالانتا | ||||||||||||||||||
رده بندی | ||||||||||||||||||
۱۸ ژوئیه – ورزشگاه هارد راک،میامی | ||||||||||||||||||
بازنده مسابقه ۱۰۱ | ||||||||||||||||||
بازنده مسابقه ۱۰۲ | ||||||||||||||||||
مسابقه شماره ۷۳ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۷۴ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۷۵ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۷۶ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۷۷ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۷۸ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۷۹ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۰ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۱ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۲ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۳ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۴ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۵ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۶ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۷ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۸ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۸۹ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۰ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۱ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۲ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۳ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۴ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۵ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۶ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۷ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۸ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۹۹ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۱۰۰ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۱۰۱ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۱۰۲ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۱۰۳ | ||
---|---|---|
مسابقه شماره ۱۰۴ | ||
---|---|---|
پرسنل پیشنهاد کشورهای متحد پیشبینی کردند که به هر سه کشور میزبان سهمیه خودکار تعلق خواهد گرفت.[35] در ۳۱ اوت ۲۰۲۲، جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا تایید کرد که شش تیم کونکاکاف برای جام جهانی واجد شرایط خواهند بود و کانادا، مکزیک و ایالات متحده به طور خودکار به عنوان میزبان واجد شرایط هستند.[36][37] این تصمیم توسط شورای فیفا در ۱۴ فوریه ۲۰۲۳ تأیید شد.[38][39][40]
بلافاصله قبل از شصت و هفتمین کنگره فیفا، شورای فیفا در جلسهای در منامه، بحرین، تخصیص سهمیه را تصویب کرد.[41][42] این شامل یک تورنمنت پلی آف بین قارهای است که شش تیم را برای رقابت رای دو سهمیه آخر جام جهانی در آن شرکت میکنند.[43]
شش تیم حاضر در مرحله پلی آف شامل یک تیم از هر کنفدراسیون به استثنای یوفا و یک تیم دیگر از کنفدراسیون کشورهای میزبان (کونکاکاف) خواهند بود. در نهایت دو تیم بر اساس رده بندی جهانی رتبه بندی خواهند شد و آنها در برابر برنده دو بازی حذفی بین چهار تیم سیدبندی نشده برای دو سهمیه آخر جام جهانی به میدان خواهند رفت. این تورنمنت که تنها دارای ۴ بازی است قرار است در یک یا چند کشور میزبان برگزار شود و همچنین به عنوان یک رویداد آزمایشی برای جام جهانی فوتبال استفاده خواهد شد.[41] تصویب تخصیص سهمیه همچنین برای اولین بار به اوافسی یک سکوی تضمینی در تورنمنت نهایی میدهد: جام جهانی فوتبال ۲۰۲۶ اولین تورنمنتی خواهد بود که در آن هر شش کنفدراسیون حداقل یک سکوی تضمینی دارند. این همچنین اولین بار از سال ۲۰۱۰ خواهد بود که در آن تمام قارهها دارای یک تیم برای حضور در جام جهانی هستند.[41]
مکزیکوسیتی | نیویورک/نیوجرسی
(رادفورد شرقی) |
تگزاس
(آرلینگتون) |
کانزاسسیتی |
---|---|---|---|
ورزشگاه آزتکا | ورزشگاه متلایف (ورزشگاه نیو میدولندز) |
ورزشگاه ایتیاندتی (ورزشگاه دالاس مترو) |
ورزشگاه اروهد |
ظرفیت: ۸۷٬۵۲۳ | ظرفیت فعلی: ۸۲٬۵۰۰ (ظرفیت پیشبینی شده: ۸۷٬۱۵۷) |
ظرفیت: ۸۰٬۰۰۰ (ظرفیت پیشبینی شده: ۹۲٬۹۶۷) (قابل گسترش تا ۱۰۵٬۰۰۰) |
ظرفیت: ۷۶٬۴۱۶ (ظرفیت پیشبینی شده: ۷۶٬۶۴۰) |
هیوستون | آتلانتا | لس آنجلس
(اینگلوود) |
فیلادلفیا |
ورزشگاه انآرجی | ورزشگاه مرسدس-بنز | ورزشگاه سوفی (ورزشگاه لس آنجلس در اینگلوود) |
ورزشگاه لینکلن فایننشال فیلد
(ورزشگاه فیلادلفیا) |
ظرفیت: ۷۲٬۲۲۰ (قابل گسترش تا ۸۰٬۰۰۰) |
ظرفیت: ۷۱٬۰۰۰ (ظرفیت پیشبینی شده: ۷۵٬۰۰۰) (قابل گسترش تا ۸۳٬۰۰۰) |
ظرفیت: ۷۰٬۲۴۰ (قابل گسترش تا ۱۰۰٬۲۴۰) |
ظرفیت: ۶۹,۷۹۶ (ظرفیت پیشبینی شده: ۶۹,۳۲۸) |
سیاتل | منطقه خلیج سان فرانسیسکو
(سانتا کلارا) |
بوستون
(فاکسبرو) |
میامی
(میامی گاردنز) |
ورزشگاه لومن فیلد
(ورزشگاه سودوفیلد) |
ورزشگاه لیوایز (ورزشگاه بی آرئا) |
ورزشگاه ژیلت (ورزشگاه نیو فاکسبرو) |
ورزشگاه هارد راک (ورزشگاه میامی گاردنز) |
ظرفیت: ۶۹٬۰۰۰ (قابل گسترش تا ۷۲٬۰۰۰) |
ظرفیت: ۶۸٬۵۰۰ (ظرفیت پیشبینی شده: ۷۰٬۹۰۹) (قابل گسترش تا ۷۵٬۰۰۰) |
ظرفیت: ۶۵٬۸۷۸ (ظرفیت پیشبینی شده: ۷۰٬۰۰۰) |
ظرفیت: ۶۴٬۷۶۷ (ظرفیت پیشبینی شده: ۶۷٬۵۱۸) |
ونکوور | مونتری
(گوادلوپ) |
گوادالاخارا
(زاپوپان) |
تورنتو |
ورزشگاه بیسی پلیس | ورزشگاه بیبیویای (ورزشگاه نووا لئون) |
ورزشگاه آکرون (ورزشگاه خالیسکو) |
ورزشگاه بیاماو فیلد |
ظرفیت: ۵۴٬۵۰۰ | ظرفیت: ۵۳٬۵۰۰ (ظرفیت پیشبینی شده: ۵۳٬۴۶۰) |
ظرفیت: ۴۹٬۸۵۰ (ظرفیت پیشبینی شده: ۴۸٬۰۷۱) |
ظرفیت: ۳۰٬۰۰۰ (قابل گسترش تا ۴۵٬۷۳۶) |
در طی فرآیند مناقصه، ۴۱ شهر با ۴۳ ورزشگاه موجود و کاملاً کاربردی با کرایههای معمولی (به استثنای مونترال) و ۲ ورزشگاه در حال ساخت به عنوان بخشی از مناقصه ارائه شدند (۳ ورزشگاه در ۳ شهر در مکزیک؛ ۹ ورزشگاه در ۷ شهر در کانادا؛ ۳۸ ورزشگاه در ۳۴ شهر در ایالات متحده آمریکا). در مرحله اول کمتر کردن ورزشگاهها، ۹ ورزشگاه و ۹ شهر کنار رفتند. در مرحله دوم، ۹ ورزشگاه دیگر از ۶ شهر کنار رفتند، در حالی که ۳ ورزشگاه در سه شهر (شیکاگو، مینیاپولیس، و ونکوور) به دلیل عدم تمایل فیفا برای بحث در مورد جزئیات مالی، حذف شدند.[44] پس از اینکه مونترال در ژوئیه ۲۰۲۱ به دلیل کمبود بودجه و حمایت استانی برای بازسازی ورزشگاه المپیک کنار رفت،[45] ونکوور مجدداً به عنوان شهر کاندید در آوریل ۲۰۲۲ به مناقصه ملحق شد،[46] و تعداد کل را به ۲۴ ورزشگاه رساند که هرکدام در یک شهر مجزا حضور داشتند.
در ۱۶ ژوئن ۲۰۲۲، ۱۶ شهر میزبان (۲ شهر در کانادا، ۳ شهر در مکزیک، ۱۱ شهر در ایالات متحده آمریکا) توسط فیفا اعلام شدند: ونکوور، سیاتل، سان فرانسیسکو، لس آنجلس، گوادالاخارا، کانزاسسیتی، دالاس، هیوستون، آتلانتا. مونتری، مکزیکوسیتی، تورنتو، بوستون، نیویورک سیتی، فیلادلفیا و میامی.[47] هشت ورزشگاه از شانزده ورزشگاه انتخابی دارای سطوح چمن مصنوعی دائمی هستند که قرار است تحت هدایت فیفا و تیم تحقیقاتی دانشگاه ایالتی تنسی-میشیگان با چمن طبیعی جایگزین شوند. چهار ورزشگاه (دالاس، هیوستون، آتلانتا، و ونکوور) ورزشگاههای سرپوشیدهای هستند که از سیستمهای سقف جمعشونده استفاده میکنند که همگی مجهز به کنترل درجه هوا هستند.[48]
اگرچه ورزشگاههای مخصوص فوتبال در کانادا و ایالات متحده آمریکا وجود دارد، بزرگترین ورزشگاه اختصاصی فوتبال در ایالات متحده، یعنی ورزشگاه ژئودیس پارک در نشویل، ۳۰،۰۰۰ صندلی دارد که کمتر از انتظار حداقلی فیفا یعنی ۴۰،۰۰۰ نفر است (ورزشگاه بیاماو فیلد تورنتو از ۳،۰۰۰ نفر در حال افزایش به ۴۵،۵۰۰ است).[49] با این حال، برخی از ورزشگاهها مانند ورزشگاه مرسدس-بنز در آتلانتا، ورزشگاه ژیلت در فاکسبرو، و همچنین ورزشگاه لومن فیلد در سیاتل وجود دارند که توسط تیمهای لیگ ملی فوتبال (انافال) و لیگ برتر فوتبال (امالاس) استفاده میشوند.[50] اگرچه عمدتاً برای فوتبال گریدیرون استفاده میشوند، با توجه به اینکه ورزشگاههای آمریکایی میزبان تیمهای انافال و ورزشگاههای کانادا میزبان لیگ فوتبال کانادا (سیافال) هستند، اما همه ورزشگاههای کانادا و آمریکا در موارد متعددی برای فوتبال استفاده شدهاند و همچنین برای میزبانی این ورزش طراحی شدهاند.[51]
مکزیکوسیتی تنها پایتخت از سه کشور میزبان است که به عنوان محل برگزاری مسابقات انتخاب شده است. به این ترتیب، اتاوا و واشینگتن، دی. سی. به بن (آلمان غربی، ۱۹۷۴) و توکیو (ژاپن، ۲۰۰۲) تنها پایتختهایی هستند که برای میزبانی جام جهانی در کشورشان انتخاب نشدهاند. واشینگتن کاندیدای شهر میزبان بود، اما به دلیل وضعیت بد ورزشگاه فدکسفیلد، پیشنهاد خود را با بالتیمور مجاور ترکیب کرد، که همچنین ناموفق بود. سایر شهرهای حذف شده از لیست میزبانی نهایی سینسیناتی، دنور، نشویل، اورلاندو و ادمونتون بودند. مکان نامزد اتاوا، ورزشگاه تیدی پلیس، در اوایل به دلیل ظرفیت ناکافی حذف شد. هیچ یک از ورزشگاههای مورد استفاده در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۴ در این مسابقات استفاده نخواهد شد و آزتکا تنها ورزشگاه مورد استفاده در این مسابقات است که در جامهای جهانی فوتبال ۱۹۷۰ و ۱۹۸۶ مورد استفاده قرار گرفت.[52]