تعطیل (کلام اسلامی)
From Wikipedia, the free encyclopedia
تعطیل (به عربی: تَعْطِیل) واژهای است در کلام اسلامی که به معنای «واگذاری» خداوند از صفاتش است. این واژه در لغت به معنای فروگذاشتن و متوقف کردن کار است[1][2] و به نوعی الهیات سلبی اشاره دارد که در آن گفته میشود چون خداوند هیچ شباهتی با مخلوقاتش ندارد و از آنجا که مفاهیمی که در اختیار انسان است محدود و وابسته به برداشتهای او از محیط پیرامونش است، لذا چارهای جز این نیست که در مورد اوصاف الهی سکوت شود و به توضیحاتی که در قرآن و روایات آمده اکتفا کرد.[3][4] تعطیل نقطه مقابل تشبیه[5] (انسانانگاری، انتساب خصوصیات جسمانی یا نسبت دادن عواطف یا علایق یا صفات انسانی به خداوند) است. تعطیل و تشبیه در اسلام هر دو گناه[6] یا بدعت در دین محسوب میشوند.
الله
الله |
بسم الله الرحمن الرحیم |
در مقابل تعطیل، نظریه اصلاحی تثبیت (پیگیری و اثبات صفات خدا بر مبنای مفاهیم انسانی موجود) و در مقابل تشبیه، نظریه اصلاحی تنزیه (مبری و برتر دانستن خدا از خصایص انسانی) وجود دارد.[6]